Verhaal: Deze documentaire gaat over de reis van een jongen die de honger overleefde op de straten van India en later een nieuw leven vond als chef-kok in het buitenland.Beoordeling: ‘Born Hungry’, geproduceerd door Prijanka Chopra Jonas, volgt het leven van chef-kok Sash Simpson met een vaste, afgemeten blik. De film begint met fragmenten uit zijn jeugd – ontberingen, honger, vluchtige gemakken – en gaat geleidelijk over naar zijn heden als chef-kok die zijn leven heeft herbouwd ver van waar het begon. Het verhaal blijft eenvoudig en overzichtelijk: herinnering, beweging en voedsel bestaan op gelijke voet. De film verheft nooit zijn stem; in plaats daarvan observeert het, en die terughoudendheid wordt stilletjes zijn kracht. Het ritme van de documentaire laat momenten ademen en tot rust komen.Sash werd als kind alleen achtergelaten in Chennai, maar zijn leven veranderde nadat hij werd geadopteerd door de Canadese eigenaar van een weeshuis. De film beweegt zich tussen zijn vroege herinneringen en zijn jaren opgroeien in een weeshuis en later in een nieuw land. Hoewel zijn levensverhaal meeslepend is, verliest de film op enkele plaatsen aan momentum. Sommige delen voelen traag aan en een paar emotionele momenten slagen er niet in de impact te creëren die ze nastreven. De focus blijft stevig op zijn persoonlijke reis liggen. Maar wat de documentaire echt bij elkaar houdt, is Sash zelf. Soms gereserveerd en soms rustig expressief, hij wordt het hart van de film. We begrijpen hoe het opgroeien zonder vast voedsel of gezin zijn idee van zorg en overleven heeft gevormd en hoe zijn verlangen om erbij te horen tot uiting komt in eenvoudige handelingen: een maaltijd bereiden, door vertrouwde straten lopen of zich overgeven aan herinneringen uit het verleden. De film vindt zijn kracht in deze kleine momenten.Qua techniek blijft de documentaire zelfverzekerd en opmerkzaam. De camera blijft hangen op oppervlakken en ruimtes: snijdende vingers, opstijgende stoom, mensenmassa’s die door smalle straatjes bewegen en het gestage gezoem van keukens. De overgangen tussen verleden en heden verlopen voor het grootste deel soepel, hoewel het verhaal af en toe in vertrouwde emotionele patronen terechtkomt – anticipatie, hereniging, bevrijding – die de rand van verrassing verzachten. De muziek onderstreept het gevoel soms meer dan nodig, maar helpt ook kijkers te begeleiden die zich misschien niet aangetrokken voelen tot rustigere verhalen. Waar de film zich echt vestigt, is de manier waarop hij één leven verbindt met bredere ideeën over zorg, verlies en toeval. Het vermijdt grote uitspraken over systemen of ongelijkheid; in plaats daarvan laat het de dagelijkse ervaring aan het woord. Door te koken, les te geven en terug te keren naar plaatsen die ooit door angst werden gekenmerkt, wordt de reis van Sash een reflectie op hoe compassie een leven een nieuwe wending kan geven. De momenten waarop voedsel een brug wordt tussen mensen, voelen het meest levend. De film suggereert zachtjes hoe fragiel en hoe beslissend timing kan zijn.De documentaire blijft je meer bij vanwege zijn menselijke aanwezigheid dan vanwege enige formele durf. Het biedt een helder en toegankelijk verhaal over overleven, herinnering en de aantrekkingskracht van onvoltooide verbondenheid. Degenen die op zoek zijn naar een formele uitvinding of een diepgaander structureel onderzoek kunnen dit terughoudend vinden. Toch draagt de gestage warmte van Sash Simpson – veerkrachtig, geaard en rustig zoekend – de film. Het probeert je niet te choqueren, maar blijft stilletjes bij je.
