Door Jonathan Klotz
| Gepubliceerd
Een generatie lang, Elfen heeft gelogen was een introductie in de wereld van anime, vooral omdat als je door het bloed, het geweld en de fanservice in deze serie heen kunt komen, je ook door bijna elke andere reguliere anime-serie heen kunt komen. De schattige box-art en karakterontwerpen verbergen de scherpte en zelf-ernst die erin zit en die, laten we eerlijk zijn, helemaal niet goed verouderd is.
De invloed van de show reikt verder dan de wereld van anime, waarbij de moordzuchtige Lucy door de gebroeders Duffer wordt aangehaald als een directe invloed op het ontwerp van Vreemdere dingen Elf.
Telekinetisch meisje ontmoet naïeve jongen
Als je eenmaal hoort dat de telekinetische Lucy, die zo getraumatiseerd was door haar ervaring in een geheime faciliteit waar zij, samen met andere Dicloniuses….Dicloniusi?….een gemuteerde soort die is begonnen op te duiken en een groeiende bedreiging vormt voor normale mensen, al jaren wordt bestudeerd. Lucy’s ontsnapping binnen Elfen heeft gelogen is merkbaar gewelddadiger dan die van Eleven Vreemdere dingen Seizoen 1, met aanzienlijk meer bloed en meer dode lichamen die als schild worden gebruikt, maar elk van hen wordt uiteindelijk gered door een goedbedoelende jonge jongen die verliefd wordt op het meisje dat hem met de kracht van haar geest zou kunnen doden.
Elfen heeft gelogen komt snel tot rust na de ontsnapping uit het laboratorium en vindt al snel een ritme dat het gedurende 13 afleveringen volhoudt. Lucy, die ervan houdt mensen te vermoorden en daarbij een sadistische vreugde koestert, wordt voor het grootste deel van de looptijd van de show vervangen door een andere persoonlijkheid, Nyu. Als Nyu is Lucy vriendelijk en onschuldig, en ze wil niemand pijn doen met haar telekinetische krachten, die zich manifesteren als onzichtbare armen, ook wel ‘Vectoren’ genoemd, hoewel ze het potentieel behoudt om de hele mensheid te vernietigen.
Het is een opmerkelijke prestatie dat Elfen heeft gelogen kan in de loop van één aflevering heen en weer schakelen tussen een oprecht drama, een coming-of-age-romantiek en een ultragewelddadig slachtfeest. Bepaalde delen zijn in de loop der jaren niet goed verouderd, namelijk de fanservice en soms bloed om het bloed, maar andere, inclusief de verrassend diepgaande karakteriseringen van wat op het eerste gezicht lijkt op een schlockfestijn, blijven vandaag de dag relevant. Je hoeft alleen maar voorbij het bloedvergieten te komen om menselijke emoties te vinden, zelfs in de onmenselijke Dicloniuses-personages.
Elfen Lied is niet voor iedereen
Vreemdere dingen afkomstig uit veel media, met name klassiekers uit de jaren 80, inclusief Akirade baanbrekende sci-fi-anime die een hele tak van entertainment opnieuw definieerde, dus Elfen heeft gelogeneen release uit 2004 die als blauwdruk diende voor een van de grootste uitbraken van het afgelopen decennium, is een beetje verrassend. Maar nogmaals, er gaat nog steeds niets boven de unieke combinatie van genres van de anime, en het is zowel een geweldige introductie tot animatieen tegelijkertijd ook een heel vreselijke introductie. Onnodig te zeggen dat het absoluut niet voor kinderen is, hoe schattig de dvd-box-art er ook uitziet.
Elfen heeft gelogen was niet mijn kennismaking met anime; dat was het Toonami-blok op Cartoon Network tien jaar eerder, maar het was een van de eerste die ik keek toen ik het medium weer oppakte. Tegen die tijd was ik gewend aan de grimmige duisternis en zelfingenomenheid van reguliere strips in de jaren negentig, waardoor de bizarre mix van de setting van een harem-anime ontstond: Gekbloedvergieten in stijl en overdreven schattige karakters, precies het soort raar dat ik op dat moment nodig had. Het helpt ook dat vooral de muziek Lelieis een absolute knaller, en elke keer dat het speelt, zul je de motivatie vinden om door te gaan voor een nieuwe aflevering.
