Sommige filmmakers hebben een niveau van auteurschap bereikt dat zo hoog is dat hun naam een bepaald type film belooft, en voor het grootste deel wordt dat ook waargemaakt. Dit gaat verder dan alleen de auteurstheorie en beslaat het domein van branding; mensen als Wes Anderson, Quentin Tarantino en Guillermo del Toro zijn zo consistent geweest in hun productie dat het logisch is dat fans van hun eerdere films van hun nieuwe werk zullen genieten. Dan zijn er auteur-filmmakers die herkenbaar hun eigen artiesten zijn, maar toch zijn hun films overal qua ontvangst. Dit beschrijft Guy Ritchie redelijk goed, voor even de man die zijn debuut maakte met de film “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” is nog steeds in te zien ‘Fontein van de jeugd’ uit 2025 het verschil tussen die films en hun reputatie is behoorlijk groot.
Dit probleem is waarschijnlijk de grootste schuldige Ritchie’s nieuwste films lijken onder de radar van het publiek te glippen. De regisseur werkt sinds 2015 gestaag en dankzij zijn reeks films van de afgelopen tien jaar heeft hij zijn creatieve gereedschapskist zowel uitgebreid als verstevigd. Toch is het merendeel van deze films zonder veel tamtam gekomen en gegaan, wat heeft geleid tot de geboorte van sommigen cult-aanhang voor onder meer “The Man from UNCLE” en “King Arthur: Legende van het Zwaard.” Eén film waarvan het voelde alsof het bij de release een grotere deal had moeten zijn, was ‘Wrath of Man’ uit 2021. de vierde samenwerking tussen Ritchie en ster Jason Statham. Het betekende niet alleen een artistieke reünie van de mannen na 16 jaar, het bleek op zichzelf ook een behoorlijk fantastische wraakthriller. Nu lijkt de film gelukkig een publiek te vinden op Netflix (per FlixPatrol), wat hopelijk betekent dat het niet veel langer ondergewaardeerd zal blijven.
Wrath of Man is een uniek opera-misdaaddrama
Naast Ritchie-fans heeft Statham zijn eigen fanbase die een bepaald type film van hem zijn gaan verwachten, vooral als het in het actiegenre is of aan actie grenst. Hoewel ‘Wrath of Man’ zeker de broeierige en brutaliteit biedt waar Statham-fans naar op zoek zijn, is het ook uniek in zijn filmografie. Het is eigenlijk een remake van een Franse film uit 2004: “Le Convoyeur”, mede geschreven en geregisseerd door Nicolas Boukhrief. En hoewel beide films hetzelfde uitgangspunt delen (een door verdriet geteisterde vader probeert de moord op zijn zoon te wreken door iemand die betrokken is bij een gepantserd transportbedrijf), is de originele film een veel tragischer aangelegenheid, die dicht in de buurt komt van de moord op zijn zoon. zoiets als ‘Stille Nacht’ van John Woo.
Ritchie’s versie (die hij samen met Ivan Atkinson en Marn Davies schreef) brengt zijn film naar een veel groter terrein. Het verdeelt het verhaal in vier bedrijven, waarbij het vooruit en achteruit in de tijd springt. Het maakt ook de hoofdpersoon van Statham, Patrick “H” Hill, minder een tragisch slachtoffer en meer een elementaire agent van woede. Ritchie gebruikt enkele van zijn kenmerkende ondersteunende personages en dialogen om de gruizige procedure te laten gisten, een keuze die het drama niet ondermijnt, maar het in plaats daarvan meer opera-achtig doet aanvoelen. Statham volgt Ritchie’s voorbeeld en speelt Hill met zo’n intimiderende dreiging dat hij zich meer verwant voelt aan een personage van Clint Eastwood dan aan Statham en Ritchie’s gebruikelijke eigenwijze Cockneys. Dit alles samen zorgt ervoor dat “Wrath of Man” een hoogtepunt is tussen de CV’s van zowel Ritchie als Statham. Misschien was het unieke karakter ervan te moeilijk over te brengen in de marketing van de film, wat, in combinatie met de vertraging als gevolg van de COVID-19-pandemie, betekende dat de film bij de release over het algemeen werd gepasseerd. Hopelijk zal het nieuwe succes op Netflix de toch al groeiende cultstatus vergroten.
