Sommige combinaties zijn gewoon logisch. Dingen als pindakaas en chocolade, a Fall-out TV-programmaof Verfilmingen van Stephen King lijken zulke voor de hand liggende en gemakkelijke overwinningen. Dit geldt ook voor videogames. Af en toe kondigt een studio een project aan dat aan alle eisen voldoet die fans verwachten, een no-brainer elevator pitch die leest als een must-play. En een van die games is zojuist uitgebracht voor de Nintendo Switch.
De schurkenprins van Perzië is precies hoe het klinkt. Een roguelite-genre-avontuur dat zich afspeelt in de Prins van Perzië franchise is genoeg om de aandacht van beide groepen fans te trekken. Nog spannender is de studio achter het project: Evil Empire. Vooral bekend om zijn werk aan Dode cellenEvil Empire begrijpt wat een moderne roguelite drijft. Maak je klaar voor een soepel levelontwerp, ingewikkelde uitrustingsstrategieën en heel veel plotselinge dood.
De schurkenprins van Perzië ent de kenmerkende acrobatiek van de serie op het DNA van Dode cellen. Je speelt een naamloze prins, gewapend met een mix van wapens van dichtbij en een afstandsbola, die herhaaldelijk procedureel gegenereerde delen van een belegerd Perzisch rijk bestormt. Elke run is kort, dodelijk en boordevol opkomende platformmogelijkheden. Je moet muurruns, richelgrijpers, dash-cancels en meer beheersen. Parkour is een kernonderdeel van zowel aanval als verkenning, en de game beloont spelers die gevechten door strakke platformsequenties kunnen leiden.
Het is een spel ontworpen voor flow. Combat maakt gebruik van een bekende Dode cellenUitrusting in stijl: een primair slagwapen, een secundair langeafstandswapen en een reeks passieve voordelen en verbruiksartikelen die je tijdens het rennen oppikt. Waar Schurkenprins van Perzië onderscheidt zich door de manier waarop het acrobatische mobiliteit bovenop dat sjabloon legt. Het resultaat is een dans tussen agressie en parkour, waarbij een succesvolle ontmoeting vaak lijkt op een film uit één take: rennen, rennen, slash, bola, wegrollen, herhalen.
Wees bij elke bocht voorbereid op spijkers, zagen en andere scherpe voorwerpen.
Kwaadaardig imperium
Als je liefhad Dode cellen, je zult je griezelig thuis voelen. De lus zal meteen bekend voorkomen. Je verzamelt valuta tijdens runs om permanente ontgrendelingen te kopen die je opties bij volgende pogingen vergroten. Je kunt kiezen uit Prince-specifiek speelgoed en vaardigheden die de acrobatische verplaatsing benadrukken.
Critici en spelers hebben hun stem laten horen: ja, de game draagt zijn inspiratie op de mouw. Je ziet bekende levelstructuren, wapenarchetypen en komt zelfs een tempo tegen dat echoot Dode cellen. Maar de verschillen zijn belangrijk. De langs de muren lopende en op richels gebaseerde beweging opent alternatieve routes door kamers waardoor verkenning meer verticaal aanvoelt. Baasarena’s worden driedimensionale speeltuinen in plaats van platte gevechtsboxen, en dat verandert de manier waarop je builds plant (mobiliteitsvoordelen kunnen net zo belangrijk zijn als ruwe schade).
Terwijl hij er hard op leunt Dode cellen erfgoed, kom niet naar Schurkenprins verwacht een uitgestrekt Sands of Time-verhaal. Dit is een roguelite, en de verhalen ervan volgen die logica: vignetten, ontgrendelbare overleveringsfragmenten en kleine karakterbeats die eruit druppelen naarmate je verder komt. De plot, een prins die zijn thuisland probeert terug te winnen van indringers, omlijst de runs en de werelddetails zijn voldoende om elk bioom apart te laten aanvoelen zonder de kernlus in de weg te staan. Het is eerder sfeervol dan episch; als je meeslepend, filmisch Prince-drama wilt, kijk je nog steeds naar andere delen in de franchise. Maar als je geniet van je verhaal als ondergeschikt aan je actie dan Schurkenprins’s toon, kunst en soundtrack leveren dat op.
De mooie Laleh zal je favoriete bron zijn voor tientallen outfits die vaak geïnspireerd zijn op andere games.
Kwaadaardig imperium
Als je een fan bent van snelle, vaardigheidsexpressieve roguelites (en je vond het leuk Dode cellen) Dit is een no-brainer aanbeveling. De gevechts- en bewegingssystemen zijn nauwkeurig afgesteld en de triomfmomenten in de game zijn werkelijk opwindend. Dat gezegd hebbende, moet je je bewust zijn van de twee veel voorkomende kanttekeningen: een gebrek aan lange inhoud vergeleken met de reuzen van het genre, en de herspeelwaarde van de game hangt af van de vraag of toekomstige updates biomen, wapens en modifiers blijven toevoegen.
Voor degenen die op zoek zijn naar een diep konijnenhol of een lange, uitgestrekte singleplayer-saga: temper je verwachtingen. Maar als je hapklare runs met uitstekende mechanische betrouwbaarheid wilt die perfect zijn voor snelle Switch-sessies, dan is dit een must-try.
