Alleen al in 2025 waren dat er vier grote superheldenfilms en meer dan tien tv-shows gerelateerd aan grote superheldenfranchises. En te midden van dat alles is het eerlijk om te zeggen dat mensen zich vermoeid beginnen te voelen door het genre – of het nu gaat om het schokkend formule-achtige ontwerp waar Marvel tegenaan is gaan leunen, of om het opnieuw opstarten van DC. En hoewel veel superheldenmedia nog steeds succes boeken, wordt het steeds moeilijker om op te vallen – en zelfs als er iets gebeurt, moet je dat momentum vasthouden. Dat is precies wat maakt Verzenden zo’n verrassing, niet alleen omdat het de verhalende attributen van Telltale Games terugbrengt, maar omdat het er ook in slaagt bijna al die superheldenmoeheid netjes te omzeilen. Het is een van de meest verfrissende heldenverhalen die we in jaren hebben gezien, en hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik begin te begrijpen waarom. Het doet me denken aan het sterke debuut van een van mijn andere favoriete series: Mijn Held Academia.
Wanneer Kohei Horikoshi’s Mijn Held Academia manga debuteerde in 2014, het voelde als een openbaring. Datzelfde jaar bereikte het Marvel Cinematic Universe zijn koortshoogte met Guardians of the Galaxy en Captain America: Winter Soldier, waardoor de perfecte gelegenheid ontstond voor iets anders om te profiteren van de superheldengekte – en My Hero Academia deed dat ook. En dat komt grotendeels door de manier waarop My Hero zijn verhaal onderbouwde, hoe het het fantastische met het alledaagse vermengde.
De belangrijkste focus van Dispatch ligt op de interne strijders en relaties van de hoofdcast, en hoe het leven in een superheldenwereld beide zaken heeft beïnvloed.
AdHoc Studio
Meer dan wat dan ook, Mijn Held (tenminste in de begindagen) wilde het idee verkennen van hoe een superheldenmaatschappij zou werken. Wat voor soort organisatie zouden helden hebben in de overheid, hoe zouden ze omgaan met de politie, en hoe past de samenleving, van scholen tot maatschappelijk werk, zich aan als iedereen bevoegdheden heeft? Dat alles wordt onderzocht vanuit het standpunt van studenten van de UA High School, waarbij gebruik wordt gemaakt van de trope van tiener-Shonen-helden om het superheldengenre op werkelijk briljante manieren te ondermijnen. Ik heb misschien wat problemen met waar de serie uiteindelijk naartoe is gegaan, maar een groot deel van de verkenning van de superheldenmaatschappij door de serie voelt tot op de dag van vandaag nog steeds uitzonderlijk aan. En dat kwam allemaal in een tijd waarin andere superheldenmedia de psyche en psychologie achter helden probeerden te onderzoeken.
VerzendenOp dezelfde manier voelt het als een verkenning van de verrassende alledaagsheid van een superheldenwereld – van de dagelijkse werksleur die nog steeds zou moeten gebeuren, zelfs als sommige mensen laserstralen kunnen schieten. Daartoe, Verzenden combineert de stijlfiguren van superheldenverhalen met een komedie op de werkplek in de trant van Het kantoorwaar het grootste deel van de “actie” plaatsvindt in kantoorhokjes en pauzeruimtes.
Maar vergelijkbaar met Die van mijn held Izuku Midoriya, Verzending hoofdpersoon heeft een direct belang in de wereld en een uniek gezichtspunt. Net als Deku is Robert machteloos, maar de interessante wending is dat hij de erfgenaam is van het familiebedrijf Mecha Man – hij erft in wezen Iron Man te worden. Maar nadat het pak beschadigd raakt, komt de machteloze Robert in een soort midlifecrisis terecht, waarbij hij niet meer weet wat zijn doel is. Vervolgens wordt hij gerekruteerd door een legendarische held genaamd Blonde Blazer, om als coördinator te werken bij de Superhero Dispatch Agency. En met coördinator bedoel ik dat letterlijk, zoals een 9-1-1 callcenter, maar dan voor superhelden. Het addertje onder het gras is dat Robert specifiek werkt aan iets dat bekend staat als het Phoenix Project, waarbij voormalige schurken worden gerehabiliteerd om helden te worden.
Het zien van de ‘downtime’ van superhelden is iets Verzenden blinkt echt uit – geen geheel origineel idee, maar wel een idee waar de game goed in is.
AdHoc Studio
De schittering van Verzenden is hoe het die alledaagse elementen omarmt en ze samenvoegt met rijk geschreven karakters. Verzending Het verhaal onderzoekt de plaats van elk personage in de wereld, en hoe de superheldenmaatschappij hen heeft gevormd – van het gevoel van Invisigal dat ze “voorbestemd” was om een slechterik te zijn vanwege haar krachten, tot hoe roem als popster Prism negatief beïnvloedde.
Hoewel je een overkoepelend verhaal hebt, Verzenden maakt zich meer zorgen over de interpersoonlijke relaties van zijn ensemblecast – waarbij hij deze relaties gebruikt om de wereldopbouw en het universum vorm te geven. Dat is waar het spel het meeste gemeen mee heeft Mijn Held en waarom het grotendeels slaagt als een superheldenstuk. Zoveel superheldenmedia geven ons een wereld vol kleurrijke personages, maar Verzenden geeft ons sterke karakters en een wereld die we door hun ogen zien. Daarom is het zo belangrijk dat het verhaal van de game gegrond en herkenbaar aanvoelt. Je moet verbinding kunnen maken met deze personages. En het zijn de kleine momenten die het spel laten schitteren, zoals Robert die de automaat niet aan de praat krijgt, iemand anders die hem kapot maakt, wat er vervolgens voor zorgt dat Robert terugkeert naar zijn bureau met een armvol snacks.
Dit alles zou natuurlijk niet werken zonder krachtig schrijven Verzenden slaagt er grotendeels in om het goed te doen door een interessante mix van tonen aan te passen – schommelend tussen authentiek en scherpte uit het begin van de jaren 2000. Het is een kans die AdHoc Studio grijpt door te geven Verzenden een scala aan grove humor, seksgrappen en opzettelijk ineenkrimpen. De game komt soms gevaarlijk dicht bij te veel, maar slaagt er vaker wel dan niet in om effectief over de grens te gaan. In zekere zin voelt het bijna als een mix van zoiets Mijn Held En De jongenseen oprechte zorg voor het idee van vriendschap en vriendelijkheid, vermengd met een cynisch gevoel voor humor.
Dispatch benadrukt de alledaagsheid ervan met een strategische minigame, waarbij je letterlijk in de rol kruipt van de man in de stoel.
AdHoc Studio
Maar misschien wel het meest verbazingwekkende is dat Verzenden weet de landing echt vast te houden. De game zet een meeslepende wereld neer, meandert er doorheen met een komedie op de werkplek en weet vervolgens een emotionele klap uit te delen. Het is gemakkelijk om een geval te zien waarin Verzenden had in de laatste twee afleveringen uit elkaar kunnen vallen, en hoewel er enkele tekortkomingen zijn, slaagt de game erin door geworteld te blijven in het karakterdrama – waarbij wordt verdubbeld dat het de hele tijd het beste heeft gedaan. Het is een einde dat betekenisvol aanvoelt voor jouw interpretatie van Robert als personage, ook al hebben de keuzes die je maakt geen groot effect op hoe het geheel zich afspeelt. En het laat ook de deur open voor meer.
Maar na een tiental uur in de wereld van te hebben doorgebracht VerzendenIk kan het niet laten om na te denken over hoeveel meer ik wil. Het is het soort verhaal dat ik in elk spin-off-stripboek zou lezen, of dat ik elke week zou afstemmen op een geanimeerde verfilming. En een groot deel daarvan komt door de verhalende focus van het spel, hoe het de Telltale Games-formule transformeert in iets nieuws en onderscheidends. En daarmee wordt de magie herontdekt waarom we in de eerste plaats allemaal van superhelden houden – vanwege de manier waarop ze een weerspiegeling zijn van de beste en slechtste elementen van de mensheid, en alles daartussenin.
Verzenden weet wat superhelden drijft, en het enige dat ik nu hoop is dat het hier niet stopt.
