Er is iets anders aan Amélie. Zie je, ze is eigenlijk God. Het maakt niet uit dat ze amper drie jaar oud is en het grootste deel van haar leven in een bijna vegetatieve toestand heeft doorgebracht. Ze heeft de kracht om de realiteit en de wereld om haar heen te buigen. Neem bijvoorbeeld het moment waarop ze drie wordt en eindelijk uit haar ‘plantachtige’ stilte ontwaakt: een aardbeving schudt het hele Japanse huis waarin zij en haar familie wonen, en plotseling begint Amélie (ingesproken door Loïse Charpentier) te huilen. Het is alsof het leven dat onder het oppervlak van haar stoïcijnse uiterlijk borrelt zich met zo’n explosieve kracht een weg naar buiten baant dat het de hele wereld doet schudden. En het schudt zeker de wereld van haar ouders. Want zodra Amélie begint te huilen, houdt ze niet meer op. Ze brult en krijgt driftbuien, woedend omdat zij, een verfijnde en volwassen god, gebonden is aan een lichaam dat niet kan spreken of bewegen zoals zij dat wil.
Amélie’s schrikbewind is zo destructief dat haar uitgeputte ouders de suggestie van hun strenge hospita, Kashima-san, om hulp in te huren, overnemen. En al snel arriveert de vriendelijke Nishio-san (ingesproken door Victoria Grosbois) om te helpen het huis schoon te maken en te koken voor de familie van Belgische expats die in Japan wonen. Maar niets helpt de situatie met Amélie echt totdat haar grootmoeder Claude (Cathy Cerdà) op bezoek komt met iets werkelijk geweldigs: witte chocolade. Zodra ze een huilende Amélie de chocolade geeft, gaan Amélie’s ogen plotseling wijd open en beginnen te glinsteren. Dit is het! Het antwoord op het leven is witte chocolade. Amélie is meteen kalm, zelfs aangenaam. En zij kan binnenkort ook spreken. Het is een reeks schijnbare wonderen die zich in de loop van de tijd lijken te ontvouwen Kleine Amélie of het karakter van de regenzelf een wonderbaarlijke kleine animatiefilm over de wonderen van het ontdekken van het leven.
Gebaseerd op de semi-autobiografische roman Het karakter van regen (metafysica van buizen) door Amélie Nothomb, Kleine Amélie is een verbluffende animatieprestatie van regisseurs Maïlys Vallade en Liane-Cho Han. Het nogal fantastische uitgangspunt is gebaseerd op het Japanse geloof dat kinderen tot de leeftijd van drie jaar goden zijn, of okosama (wat letterlijk ‘heerskind’ betekent) tot hun derde verjaardag, wanneer ze uit de gratie vallen en zich aansluiten bij de reset van het menselijk ras. Kleine Amélie probeert dit letterlijk weer te geven, waarbij ze een jong meisje volgt dat langzaam haar goddelijke krachten (reëel of ingebeeld) verliest naarmate ze steeds zelfbewuster wordt. Ze ontdekt water, in een nabijgelegen vijver en in de regen die uit de lucht valt. Ze ontdekt karpers, waar ze betoverd door raakt en waar ze van walgt. Ze ontdekt het concept van verdriet, terwijl ze leert over het verwoestende verlies dat haar geliefde Nishio-san, die haar naaste verzorger en vriend wordt, tijdens de oorlog heeft geleden. En ten slotte, en het meest tragische van allemaal, leert ze over de dood.
Elke nieuwe onthulling is wereldschokkend voor de kleine Amélie, die het niet goed vindt om te leren hoe hard en zwaar de wereld is. Ooit was ze een god, die de bloemen eenvoudig kon laten bloeien door haar gelach. En nu moet ze simpelweg omgaan met het feit dat mensen sterven, en dat er oorlog bestaat en de overlevenden voor altijd littekens achterlaat. Het is een verontrustende les die iedereen moet leren, laat staan een driejarige Kleine Amélie behandelt het als de wereldbeëindigende ervaring die het is.
Nishio-san laat Amélie zien hoe ze haar naam in het Japans schrijft.
GKIDS
Vallade en Han bereiken dit gevoel door adembenemende animatieprestaties. Het tweetal had samengewerkt aan spraakmakende Gallische animatieprojecten zoals De kleine prins, de illusionist, En Ik verloor mijn lichaam, en je kunt het resultaat van al die eerdere werken zien Kleine Amélie. Een prachtig stukje 2D-animatie, het lijkt op een aquareltapijt versmolten met Japanse houtblokken, vol pastelkleuren die over het scherm springen en glijden. Het heeft de helderheid en schoonheid van een kind dat de wereld voor het eerst ervaart. En zelfs als Kleine Amélie begint donkere onderwerpen te verkennen, het verliest nooit die luchtigheid.
Kleine Amélie is een metafysisch wonder. Het is mooi, licht en opbeurend, en vol ontzag voor het leven. En hoewel het je misschien niet in God doet geloven, doet het je wel in God geloven kracht van animatie.
