Patrick Wilson weet het een en ander over het paranormale, of in ieder geval films over paranormale activiteiten. Hij is een integraal onderdeel van de ‘Insidious’-serie, die zich bezighoudt met spoken uit het demonische astrale bestaansvlak dat bekend staat als de Further. Wilson maakte zelfs zijn speelfilmdebuut met de nieuwste aflevering (“Insidious: The Red Door”). Een deel van wat zijn rol in de film uit 2010 zo opmerkelijk maakt, is dat het een professionele relatie met regisseur James Wan op gang bracht die tot aan de ‘Aquaman’-films zou voortduren. Tussen deze projecten door werkte Wilson echter samen met Wan om een geromantiseerde versie van paranormaal onderzoeker Ed Warren te spelen in ‘The Conjuring’ uit 2013. Of je de horrorfilms nu beangstigend vindt of niet, het valt niet te ontkennen dat de film een enorm succes was en een van de bepalende horrorfilms van de jaren 2010.
Terwijl ‘The Conjuring’ de afgelopen twaalf jaar uitgroeide tot een filmisch universum dat zich over tien jaar uitstrekte, is de enige constante die de serie gaande hield de relatie tussen Ed en Lorrain Warren (Vera Farmiga). Wilson en Farmiga hebben een geweldige chemie samen, waarbij hun romantiek op het scherm dient als het geheime wapen van de serie. Het helpt zeker om hun tegenhangers op het scherm te scheiden van de fraudes waarop ze losjes zijn gebaseerd. De fictieve Warrens zijn in en uit spin-offs als ‘Annabelle Comes Home’ verschenen, maar het zijn hun eigen films die als basis dienen voor het ‘Conjuring’-couplet als geheel. Je kunt geen universum krijgen zonder hun kamer met spookachtige snuisterijen zoals Annabelle. Maar het lijkt erop dat Wilson en Farmiga zo goed als klaar zijn, nu ‘The Conjuring: Last Rites’ een einde maakt aan het filmische verhaal van de Warrens.
Chris Evangelista van /Film erkent de tekortkomingen van “Last Rites” in zijn recensiemaar gelooft nog steeds dat het een hectische, zoete finale is die het paranormale onderzoekspaar een goed afscheid geeft. Nu Wilson een buiging maakte, was het vrijwel onvermijdelijk dat de persreis niet alleen betrekking zou hebben op zijn tijd in de serie, maar ook op de horrorfilms die hem gemaakt hebben. In een interview met Angst Centraalonthulde Wilson dat “Jaws” en “Poltergeist” hem beïnvloedden, evenals een van de meest memorabele tv-horrorminiseries ooit gemaakt. “De tv-versie van ‘Salem’s Lot’ in de jaren ’70… maakte me echt bang, en ik had lange tijd nachtmerries,” gaf hij toe. Vanuit een hedendaagse lens is Tobe Hoopers bewerking uit 1979 van de klassieke roman van Stephen King behoorlijk behoorlijk voor de toenmalige televisiestandaarden, hoewel lang niet zo gewelddadig en uitgebreid als het verhaal vereist. Er is echter iets waardoor een uitzending decennialang nog steeds kan opvallen.
Patrick Wilson werd achtervolgd door de miniserie Salem’s Lot van Tobe Hooper
Als een van King’s eerste romans is ‘Salem’s Lot’ een van de beste vampierverhalen ooit geschreven, en daar ben ik het graag mee eens. Het treurigste is dat het langzaam brandende gevoel van angst rijp is voor aanpassing, maar tussen pogingen als de vreselijk saaie miniserie uit 2004 en de verbijsterend ingekorte speelfilm uit 2024dit verhaal moet nog gebeuren volledig tot leven komen voor het scherm. Want hoe licht Hoopers versie ook is, het is de beste, want hij is een geweldige filmmaker die weet hoe hij goed moet laten schrikken.
Mocht je niet bekend zijn met het verhaal: ‘Salem’s Lot’ volgt schrijver Ben Mears (David Soul) terwijl hij terugkeert naar zijn geboorteplaats om stilletjes zijn volgende boek over het beruchte Marsten House te schrijven. Terwijl hij zich aanpast aan het weer thuiskomen, ontdekt hij dat een mysterieuze figuur genaamd Richard Straker (James Mason) het pand al heeft gekocht. Mears wordt achterdochtig tegenover de eigenaar van de antiekwinkel nu de inwoners van ‘Salem’s Lot vermist raken. Uiteindelijk wordt onthuld dat Straker slechts een spreekbuis is voor Kurt Barlow (Reggie Nadler), een vampier die chaos zaait door alle meest invloedrijke burgers van het kleine stadje Maine één voor één te transformeren.
Het probleem met het maken van ‘Salem’s Lot’ voor primetime televisie in de jaren ’70 is dat ze maar zoveel kunnen laten zien over geweld. Maar de miniserie van Hooper werd een culthit omdat hij zijn voorliefde voor het creëren van een ongemakkelijke sfeer gebruikt om de beste angsten des te bevredigender te maken zonder een druppel bloed. De afbeelding van Barlow ziet er nog steeds ongelooflijk griezelig uit met die gele ogen en kromgetrokken vampiertanden, ondanks dat het afwijkt van het bronmateriaal. Maar de engste scène betreft een met vampieren geïnfecteerde Ralphie Glick (Ron Scribner) buiten het raam van zijn broer. Het is zo griezelig hoe hij daar gewoon zweeft, zwaaiend en krabbend aan het raam totdat hij wordt uitgenodigd in de slaapkamer. Het vervolg met Mark Petrie (Lance Kerwin) is misschien wel net zo griezelig, waarbij de jonge Danny Glick (Brad Savage) hetzelfde met hem probeert te doen. Het is zelfs vereeuwigd in Shudder’s “101 engste filmmomenten aller tijden”
Wilson vertelt hoe ‘Salem’s Lot’ hem beïnvloedde toen hij ernaar keek bij een vriend thuis, en het is gemakkelijk te begrijpen waarom. Dit soort angsten hadden een impact op een hele generatie toen dit voor het eerst op CBS werd uitgezonden, omdat het een wijdverbreide toegang betekende voor iedereen die op precies hetzelfde tijdstip keek. Het is dezelfde reden waarom de ‘It’-miniserie uit de jaren 90 heeft zo’n sterke invloed op degenen die het op televisie zagen toen ze jong waren.
