Voor Seiichi weerspiegelen veel van de foto’s niet alleen hun gedeelde gezinsleven, maar ook Christine’s innerlijke zelf, haar persoonlijkheid en gedrag, en zelfs de manier waarop ze haar camera vasthield. “Ze heeft zichzelf nooit agressief aan haar onderwerpen opgelegd. In plaats daarvan heeft ze altijd een rustige, terughoudende houding aangenomen, waarbij ze vanaf een kleine afstand observeerde”, zegt Seiichi. “Ze hield de camera voorzichtig vast en bewaarde altijd dezelfde kalme en respectvolle afstand tot de mensen of dingen die ze wilde fotograferen.” Seiichi voegt eraan toe dat Christine vaak twee foto’s achter elkaar maakte, schijnbaar achtervolgd door “een aanhoudende onzekerheid”. Er was echter één uitzondering op deze aanleg; toen Christine Seiichi in slaap gevangen nam. Hier gebruikte Christine een macrolens, waarbij er slechts een paar centimeter ruimte overblijft tussen de lens en Seiichi’s gezicht. Seiichi herinnert zich dat het “bijna leek alsof ze een CT-scan uitvoerde”. Hij vervolgt: “Het voelde alsof ze in mijn gedachten probeerde te kijken en te begrijpen wat ik dacht – iets onzichtbaars in mij probeerde vast te leggen.”
Op de vraag hoe het voelde om als fotograaf de camera op zichzelf te hebben gericht, zegt Seiichi dat het weliswaar niet vaak is gebeurd, maar dat hij er geen bijzondere afkeer van heeft. “Dat was vooral het geval toen Christine mij fotografeerde”, vervolgt Seiichi. “Ze heeft nooit aangedrongen op het maken van foto’s of gevraagd om dat te doen – het gebeurde altijd natuurlijk en rustig, als onderdeel van de stroom van het moment.” Het proces was eenvoudig: Seiichi stopte en keek naar Christine, waarbij ze nooit – afgezien van de vraag om zijn bril af te zetten – nooit om zijn veranderende positie of gezichtsuitdrukking vroeg. Net als de foto’s waarop hij slaapt, zag Seiichi dit creatieve proces als een cijfer voor hun relatie, een nieuw middel voor verbinding en communicatie. “De foto’s zelf waren niet waar het om ging”, zegt Seiichi. ‘Ik geloof eerder dat we een soort stil gesprek voerden – hoe kort het ook mag zijn geweest – door elkaar te fotograferen.’
In 1983 was Christine vrijwel gestopt met fotograferen vanwege de toenemende geestelijke gezondheid, en zelfs toen ze in 1985 haar camera even weer oppakte, zegt Seiichi dat ze haar camera niet langer op hem richtte. “Met andere woorden, ze was gestopt met die stille dialoog met mij”, zegt hij. Foto’s van Christine Furuya-Gössler (1978-1985) is een ontroerend bewijs van de zelfactualiserende kracht van de schepping, en van de sporen van het bestaan die de vaak gefotografeerde Christine achterliet, met haar eigen geest, haar eigen ogen en haar eigen handen.
