De favoriete komedie van elke boomer met een R-rating is niet langer relevant en zal de geschiedenis vergeten

Door Robert Scucci
| Gepubliceerd 33 seconden geleden

Vorig jaar, wanneer Spinal Tap II: het einde gaat door (mijn recensie hier) werd aangekondigd, ik was in de wolken en kon niet wachten om hem te zien. Opgegroeid tussen muzikanten die van satire houden, dezelfde soort mensen met wie ik vandaag de dag nog steeds omga, ging ik er altijd van uit dat iedereen deze film hoog in het vaandel had staan ​​als een van de grootste komedies aller tijden. Tot mijn grote schrik ontdekte ik onlangs hoe niche-jaren 1984 waren Dit is een wervelkolomtap eigenlijk is, en hoe de culturele opbrengsten ervan elk jaar afnemen.

De generatielijn (zelfstandig naamwoord) – Een culturele drempel die aangeeft of een werk zijn oorspronkelijke moment overleeft en emotioneel leesbaar, invloedrijk en vrijwillig omarmd blijft door latere generaties.

‘Maar Rob, Spinal Tap zat daar in Simpsons “Aflevering uit 1992” is waarschijnlijk wat je denkt. Dat is echter ook een diepe snee waar niet veel mensen geboren na 1995 zich mee zullen identificeren, laat staan ​​dat ze het zullen herkennen als een belangrijk moment in de popcultuur (Harry Shearer is daar misschien anders over).

Het dichtstbijzijnde moderne media-eigendom dat in dezelfde ruimte actief is als Dit is een wervelkolomtap is Metalocalypswat al een verre herinnering aan het worden is. Het gekke is dat ik veel mensen ken die de fantasietekenfilm prijzen die er rechtstreeks door is geïnspireerd Dit is een wervelkolomtapmaar heb de film zelf nog nooit gezien.

Dus wat is er aan de hand? Waarom kruisen Spinal Tap, de band en de films elkaar niet? De generatielijn? Het antwoord is verrassend eenvoudig. Het doelwit van zijn satire bestaat niet meer.

We hebben nu dezelfde rocksterren als toen

Eén ding dat elke muzikant, en ook veel niet-muzikanten, je zal vertellen, is dat het idee van de meer dan levensgrote rockster feitelijk dood is. Begrijp me niet verkeerd, bands als Aerosmith, Guns N’ Roses, Metallica, The Rolling Stones en AC/DC bestaan ​​nog steeds, maar dat is precies het probleem. Het zijn dezelfde rocksterren die iedereen die in de jaren 80 is geboren, heeft zien domineren in de ether.

Deze artiesten leiden niet langer een buitensporige levensstijl, vernielen kleedkamers en halen niet langer de krantenkoppen omdat ze iets bijzonder schandaligs doen. Als ze het nieuws halen, gaat het meestal over pensioenreizen of gezondheidsplanning op de lange termijn, omdat je niet eeuwig kunt leven. Het rocksterrendom is uitgegroeid tot iets dat dichter bij merkmanagement ligt.

Bovendien heeft ons achteraf gezien geleerd dat sommige van de zogenaamde excessen lang niet zo losgeslagen waren als we ooit geloofden. Het beruchte Van Halen-verhaal over het vernielen van locaties boven bruine M&M’s is daar een perfect voorbeeld van. Jarenlang werd het behandeld als de waanzin van rocksterren.

David Lee Roth legde later uit dat de clausule in hun tourrijder eigenlijk een praktische veiligheidscontrole was. De show van Van Halen was groots, technisch veeleisend en heel erg gevaarlijk. De bruine M&M-regel bestond als een visuele snelkoppeling. Als de band bruine M&M’s in de kleedkamer zag, betekende dit dat de zaal de rijder niet goed had gelezen, wat betekende dat het podium mogelijk niet veilig was voor de band en het publiek.

Als de locatie die test niet doorstond, zou de band weigeren te spelen, toch betaald krijgen en af ​​en toe stoom afblazen met een voedselgevecht omdat de avond feitelijk verpest was. Toen dat verhaal eenmaal uitkwam, begon de overdaad aan rock minder aan te voelen als roekeloze chaos en meer als logistiek verpakt in theater.

Ik zeg niet dat bands als Mötley Crüe of Pantera hun reputatie niet hebben verdiend, want dat hebben ze absoluut gedaan. Maar het soort overschot dat Dit is een wervelkolomtap spiesen was toen al overdreven voor de gemiddelde casual muziekliefhebber.

Dus wie hebben we nu? Green Day en Blink 182 verplaatsen nog steeds eenheden, maar het zijn niet bepaald lentekippen. Dat is geen kloppen, dat is gewoon hoe de tijd werkt. Machinegeweer Kelly verkoopt platen. Taylor Swift verkoopt meer dan iedereen samen. Als je ondertussen nog steeds naar de lokale rockradio luistert, hoor je dezelfde artiesten Dit is een wervelkolomtap parodieerde in de jaren 80, maar nu zijn ze nuchter, stretchend en proberen ze lenig genoeg te blijven om een ​​tournee te doorstaan.

Deze jongens vernielen geen hotelkamers meer. Ze branden wierook en doen yoga. Lars Ulrich rijdt met zijn Peloton om zijn cardio te doen voordat hij het podium betreedt. Die versie van rocksterrendom ondersteunt niet hetzelfde soort satire.

De rare Al-theorie

Zelfs als we de moderne rocklogica terzijde schuiven, is dit de echte nagel aan de kist voor cultklassiekers als Dit is een wervelkolomtap is dat we media niet meer op dezelfde manier consumeren. Het idee dat iedereen het hele weekend naar hetzelfde kijkt en er maandag over praat, is feitelijk verdwenen. Werken op afstand speelt een rol omdat er niet langer een waterkoeler is om bij elkaar te komen, maar het grotere probleem is fragmentatie. Niemand van ons kijkt meer tegelijkertijd naar dezelfde dingen.

Er zijn talloze streamen platforms, en het algoritme leidt ons naar hyperspecifieke inhoud die perfect aansluit bij onze individuele smaak. De meeste mensen noemen dit de dood van de monocultuur. Albums dropten vroeger op dinsdag. Stripboeken kwamen op woensdag uit. Vrijdag gingen de films in première. Nu verschijnt inhoud wanneer iemand zin heeft om deze uit te brengen, soms zonder enige ophef.

De laatste tijd ben ik deze afwezigheid van een monocultuur de ‘Weird Al Theory’ gaan noemen. In de jaren negentig bleven hitnummers maanden of zelfs jaren hangen. Om de paar jaar zou ‘Weird Al’ Yankovic weer opduiken, de grootste nummers parodiëren en een album uitbrengen dat perfect getimed voelde. Dat model werkt simpelweg niet meer. Muziektrends verdwijnen vrijwel onmiddellijk, en er is geen gedeelde culturele catwalk waar parodie op dezelfde manier kan landen.

Hetzelfde gebeurde Dit is een wervelkolomtap. Zijn doelwit verdween. Rob Reiner begreep dit duidelijk en daarom ook Spinal Tap II: het einde gaat door functioneert niet zozeer als satire als wel als een regelrechte komedie. Je kunt nog steeds een film maken over muzikanten die kibbelen over shows en ego’s, maar het mag geen nichefilm zijn als je wilt dat mensen kaartjes kopen.

Mensen zeggen nog steeds “dit gaat naar 11”, maar de meesten hebben geen idee dat het een grap was over Marshall-versterkers. Ze weten gewoon dat het één meer dan tien betekent, volledig gescheiden van de oorspronkelijke context.

Naarmate de tijd voortschrijdt, zullen Spinal Tap, de band en de films over hen verder in de vergetelheid raken. En dat is een *** sandwich die ik echt moeilijk kan doorslikken.

Dit is Spinal TapEn Spinal Tap II: het einde gaat door streamen beide momenteel op Max.