Het was voor acteur-regisseur Bradley Cooper overduidelijk dat als “Is dit ding aan?” zijn komediedrama dat zich afspeelt in de stand-upscene van New York, authenticiteit ontbeerde, zou de film mislukken. Met de iconische Comedy Cellar als middelpunt vond hij de sleutel om dat te ontsluiten – door een aantal van de echte cabaretiers te casten die daar regelmatig het podium betreden. Onder hen waren twee vrouwen die momenteel aan de top van hun kunnen staan, met uitverkochte shows en substantiële volgers op sociale media: Chloe Radcliffe en Jordan Jensen.
“Bradley werd verliefd op de Comedy Cellar en de relaties die daar plaatsvinden”, herinnert Jensen zich.
“Staat dit ding aan?” is gebaseerd op een anekdote uit het leven van de Britse komiek John Bishop, wiens carrière begon toen hij een open-mic-avond tegenkwam in Manchester, Engeland, terwijl hij tijdelijk gescheiden was van zijn vrouw. In de film speelt Will Arnett een fictieve versie van Bishop, Alex Novak, een financiële man, en het verhaal verschuift naar New York.
“Het idee was: ‘Als we mensen die geen striptekenaar zijn gebruiken om strips te spelen, zal er geen nevenschikking ontstaan tussen Arnett en deze superkleine groep mensen'”, zegt Jensen. “Zijn karakter is een benauwde, verveelde man, en hij betreedt een wereld van mensen die net als hij een dagelijkse baan hebben, maar zij stappen deze kamer binnen, en het is allemaal vuile humor en elkaars ballen kapot maken.”
Radcliffe realiseerde zich al vroeg dat Cooper, die ook de film produceerde en co-schreef, de mate van toewijding begreep die nodig was om de stand-upwereld realistisch weer te geven. Ze zag de eerste tekenen dat hij het snapte toen hij tien minuten aan testbeelden vertoonde voor de cabaretiers bij hem thuis, op slechts een paar blokken van de club in Greenwich Village.
Komiek Chloe Radcliffe op het podium als haar personage, Nina, in “Is This Thing On?”
(Jason McDonald / Zoeklichtfoto’s)
“Vanaf het moment dat de testbeelden begonnen, had ik er meteen het volste vertrouwen in dat we in de juiste handen waren”, herinnert ze zich. “Elke aanhoudende twijfel of ongerustheid werd onmiddellijk volledig weggespoeld, omdat Bradley gewoon zo’n heldere visie en smaak heeft. Het was duidelijk dat hij en Will zich allebei diep in de wereld van de stand-up hadden ingebed. Bradley wilde vastleggen wat echt is, en hij zei: ‘Als dat betekent dat je van het script af moet wijken, doe het dan. Als dat betekent dat je naar een vreemde plek moet gaan, doe het dan.'”
Jensen voegt hieraan toe: “Ik denk niet dat ik één regel uit het script heb gezegd. Ik zou iets improviseren, en gaandeweg, toen ik het punt duidelijk maakte, was het oké. Hij zei misschien af en toe dat we een regel moesten zeggen, maar het was tussen 100% momenten van improvisatie in, en hij zou de rollende camera zijn.
“Toen ik de film zag, was het echt ontroerend. De manier waarop hij hem liet zien, liet me er opnieuw kennis mee maken en deed me denken: ‘Oh ja, deze plek is verdomd magisch.'”
Cooper wilde vastleggen wat er zowel buiten als op het podium gebeurt, en een aanzienlijk deel daarvan gebeurde rond een bepaalde tafel in het Olive Tree Cafe, dat zich boven de underground comedyclub bevindt. Het is de plek waar de acts samenkomen voor, na en tussen hun sets.
“Op de allereerste dag hebben we een scène rond de striptafel opgenomen”, zegt Radcliffe. “Ongeveer een week of tien dagen later wilde Bradley de film opnieuw opnemen omdat hij naar de beelden keek en besefte dat het op een film leek. Hij wilde iets maken dat op de echte omgeving leek. Dat bewonder ik enorm. Hij is niet alleen bereid om ons om onze inbreng te vragen, maar hij is ook bereid om terug te gaan en nieuwe beslissingen te nemen op basis van nieuwe informatie.”
Volgens Jensen vroeg de filmmaker in een andere scène in het café of de jassen van de cabaretier, die PA’s uit de opname hadden verwijderd, daar zouden zijn, en toen hem werd verteld dat ze dat zouden doen, gaf hij opdracht om ze terug te leggen. Het detailniveau strekte zich zelfs uit tot de vraag of de strips frietjes van één bord zouden delen of hun eigen frietjes zouden hebben. Het deed er allemaal toe.
Komiek Jordan Jensen was gewend om door haar scènes voor de camera te bladeren terwijl ze haar personage Jill speelde in ‘Is This Thing On?’
(Jason McDonald / Zoeklichtfoto’s)
Radcliffe beschrijft Coopers eerbied voor de Comedy Cellar en de strips als een gewaardeerd vertoon van “nederigheid en bereidwilligheid” dat zich uitstrekte tot zowel de filmmaker als Arnett, waarbij hij om hun inbreng vroeg over technieken die Novaks set zouden verbeteren.
“We raakten aan de praat over zaken als waar het grappige idee in een clou zit, zodat je de zin misschien zo kunt herschikken dat het meest verrassende deel ervan aan het einde komt. Dat is een onnatuurlijke manier om die zin uit te spreken”, onthult ze. “Ik zag Will de set in de Cellar runnen vóór de shoot, en hij is zo natuurlijk grappig dat zelfs als hij van het script afging en begon te riffs, hij instinctief de punchlines raakte. Hij heeft een natuurlijk gevoel voor ritme.”
Noch de acteur, noch de regisseur, die ook Novaks beste vriend Balls speelt, rustten echter op hun lauweren. Om de reacties van het echte publiek op het materiaal te peilen, lieten ze het maandenlang meerdere keren in kamers draaien voordat het filmen begon. Het is iets dat Jensen ‘het meest ballistische ding dat ik ooit iemand heb zien doen’ noemt.
“Ik zou maanden voordat de film zou plaatsvinden in een show zijn”, zegt ze. ‘Ze zeiden: ‘Hier is Alex Novak’, en ik zei: ‘Wie is dat?’ Ik zou zien dat het Will Arnett was en dan zou ik zeggen: ‘F…, hij is aan het bombarderen. O, dit is de film. ”
Het bombardement was echter opzettelijk en de zaken zouden veranderen naarmate de set vorderde. Ze vervolgt: “Wat ik me realiseerde is dat ze het zo hadden geschreven dat het eerste deel van de film het niet zo geweldig doet, het tweede deel iets beter, en het laatste deel het beste doet, en dat is hoe komedie werkt. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat over een miljoen jaar zou doen en op een gegeven moment niet zou breken en zou zeggen: ‘Hé, trouwens, ik doe dit eigenlijk voor een film.'”
Terwijl Arnett op het podium stond, stond Cooper achter in de kamer, waar hij aantekeningen maakte, wijzigingen aanbracht en onderzoek deed. Jensen zegt echter dat het kijken naar de tank van Arnett, zelfs met opzet, ‘brutaal’ was.
Zal Arnett met regisseur Bradley Cooper op de set van “Is This Thing On?”
(Jason McDonald / Zoeklichtfoto’s)
“Dit waren geen open mic-avonden; het waren echte shows. Het was de reputatie van Will Arnett, en hij bombardeerde expres, maar op de lange termijn werkte het helemaal. Hij opereerde daar als een echte komiek.”
Er waren ook kleine dingen die Arnett deed, soms per ongeluk, die zijn prestaties op een hoger niveau maakten. Een voorbeeld is wanneer hij in de microfoon ademt.
“Het was totaal geïmproviseerd”, zegt Jensen enthousiast. “Het was dit moment van onhandigheid dat zo authentiek is dat je je onmiddellijk met hem inleeft. Je denkt: ‘Oh man, ik ken dat gevoel van de lucht die je mond verlaat en de microfoon raakt, en nu heeft iedereen gehoord dat je een zucht van verdriet hebt slaakt.'”
Radcliffe, die Nina speelt, en Jensen, die Jill speelt, zijn in het echte leven goede vrienden en lezen voor elkaars rollen. Behalve dat ze Cooper en Arnett achter de schermen van de comedyscene konden meenemen, voegde hun relatie een extra niveau van authenticiteit toe aan de film en aan elkaars uitvoeringen.
“We zijn al heel close sinds de pre-pandemie, en zij en ik hebben veel vergelijkbare energieën”, mijmert Radcliffe. “We kunnen allebei rommelige kleine gremlins zijn. Ze heeft een niveau van agressie waar ik niet helemaal in stap, en ik denk dat ik een niveau van ergernis heb waar zij niet helemaal in stapt. We spelen heel goed met elkaar. Ze is zo subversief en grensoverschrijdend, en ze heeft zo’n magnetisme in de mate waarin ze bereid is het podium op te gaan dat volgens mij ongeëvenaard is in veel andere strips die momenteel werken. “
Jensen, die een grote fan is van Coopers werk, herinnert zich dat hij onder de indruk was toen hij voor het eerst de deur van zijn huis opende toen de cast langskwam om het script voor de film voor te lezen. ‘Hij opende de deur en zei: ‘Hallo, ik ben Bradley.’ Ik keek alleen maar over zijn schouder naar Chloe, liep recht naar haar toe en nestelde me naast haar op de bank, omdat ik zo geïntimideerd was, ‘zei ze. “Het zou nog steeds geweldig zijn geweest als ze er niet was, maar haar daar hebben was het beste. Het is een van die dingen waarbij ik, als ik heel oud ben, het aan mensen vertel, en ze zullen me niet geloven.”
