“(De dood van Yasser Aboe Shabab) markeert het einde van een duister hoofdstuk – een hoofdstuk dat de geschiedenis en principes van onze stam niet weerspiegelde … De Tarabin-stam steunt het Palestijnse verzet in al zijn facties … het weigert toe te staan dat de naam of leden van onze stam worden uitgebuit om milities te vormen die werken ten behoeve van de bezetting.”
Dit zei de Tarabin-stam in Gaza in een verklaring na de moord op zijn lid Yasser Aboe Shabab op 4 december. Er zijn tegenstrijdige berichten over hoe hij stierf en wie hem vermoordde. Sommigen hebben gezegd dat het Hamas-strijders waren die hem neerschoten, anderen zeiden dat leden van zijn eigen stam dat deden. Naar verluidt werd hij naar een Israëlisch ziekenhuis gebracht, waar hij aan zijn verwondingen stierf.
Israël heeft de moord geframed als een “tribal dispuut” in plaats van als vergelding voor zijn medewerking; dit was ook het standpunt van de militie van de Volksstrijdkrachten, waarover Abu Shabab het bevel voerde. Dit verhaal negeert uiteraard het feit dat zijn eigen stam hem als een collaborateur zag en zijn dood verwelkomde.
Gedurende de oorlog was de naam van Abu Shabab synoniem met samenwerking met Israël. Hij was een belangrijke partner in Gaza bij het veiligstellen van een veilige doorgang voor Israëlische troepen, het zoeken naar Israëlische gevangenen, het vermoorden van Palestijnse verzetsleden en, het meest berucht, het plunderen van hulpvrachtwagens. Voordat hij werd vermoord, werd Abu Shabab naar verluidt overwogen voor de functie van gouverneur van Rafah, die door Israël zou worden benoemd.
Zijn dood brengt een enorme klap toe aan de pogingen van Israël om een nieuwe Palestijnse regering in Gaza te vestigen, die op zijn wensen ingaat en de Palestijnen onderdrukt. Het is het zoveelste bewijs dat het Palestijnse volk de koloniale overheersing nooit zal accepteren.
Decennia lang heeft Israël collaborateurs gebruikt om de Palestijnse eenheid en het Palestijnse bestuur te ondermijnen. Begin jaren tachtig leidde het de oprichting van zogenaamde ‘dorpsliga’s’ op de bezette Westelijke Jordaanoever. Deze vertegenwoordigden instellingen van lokaal bestuur onder leiding van individuen die door Israël werden gefinancierd en beschermd in ruil voor hun loyaliteit. Het doel was om de invloed van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie te verminderen en verdeeldheid te zaaien. De liga’s werden echter door de Palestijnen als onwettig verworpen, en het hele initiatief stortte binnen een paar jaar ineen.
Nu probeert Israël hetzelfde model in Gaza te kopiëren. Het financieren en bewapenen van Abu Shabab moest een centrum van dwangmacht in Gaza creëren, dat volledig loyaal aan Israël zou zijn geweest. Het zou de Israëlische bezetting in staat hebben gesteld achter het verzet aan te gaan en haar strijders uit te roeien, zonder dat de soldaten er nog meer bij betrokken hoefden te worden of de diplomatieke kosten daarvoor te dragen.
Zelfs als Abu Shabab er niet in was geslaagd de controle over Rafah of heel Gaza te vestigen, zou het zaaien van interne conflicten nuttig genoeg zijn geweest voor Israël. Het zou de interne veiligheid in Gaza hebben ondermijnd, de cohesie van de Palestijnse samenleving hebben geschaad en mensen ertoe hebben aangezet te vertrekken.
Maar net als in het verleden was het Israëlische plan gedoemd te mislukken.
Hoewel Abu Shabab aanzienlijke financiële en militaire steun kreeg van de bezetting, kon hij zijn stam er niet van overtuigen hem te volgen, noch de bevolking van Rafah om zich bij hem aan te sluiten. Hij kon alleen takfiri-extremisten, criminelen en voorheen gevangengenomen collaborateurs rekruteren.
De overgrote meerderheid van de Palestijnen zag hem als een collaborateur. Abu Shabab kon zelfs niet rekruteren onder degenen die zich verzetten tegen of een hekel hebben aan de verzetsfracties, omdat ook zij hun principes niet zouden prijsgeven en zich zouden inzetten voor de genocidale macht die elke dag Palestijnen doodt.
Terwijl Abu Shabab Israël ter plaatse van veiligheids- en technische diensten voorzag, was zijn macht volledig gebaseerd op misdaden en diefstal, waardoor hij slechts een gehate verrader was en geen leider. Ondanks dat hij in video’s opschepte over het weggeven van gestolen hulp aan de armen of het bouwen van tentenkampen met geroofde tenten, slaagde hij er niet in de mensen achter zich te krijgen.
Het Israëlische plan om van Abu Shabab gouverneur te maken mislukte omdat er geen rekening mee werd gehouden dat men geen legitiem bestuur op misdaden kan bouwen.
Hoezeer Israël hem ook probeerde te beschermen, zijn dood was onvermijdelijk. Zijn stam en anderen in Rafah konden zijn medewerking aan de bezetting niet aanvaarden, wat hun eer en hun al lang bestaande morele grond schaadde.
Toen het nieuws over de dood van Abu Shabab zich verspreidde, vierden de mensen in Gaza feest, gingen de straat op en deelden snoepjes uit. Palestijnen die verschillende perspectieven hadden op de acties van Hamas waren verenigd in hun vreugde. De poging van Israël om de toekomst van Gaza in handen te krijgen, werd afgebroken.
De dood van Abu Shabab bracht uiteindelijk een krachtige boodschap over: dat elke collaborateur een doelwit is en dat geen enkele collaborateur legitimiteit kan verwerven. Na ruim twee jaar genocide is de geest van het Palestijnse volk niet gebroken; zij hebben hun land en hun rechtvaardige zaak niet opgegeven.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs het redactionele standpunt van Al Jazeera.
