Terwijl The 19th plannen maakt voor 2026, willen we graag van je horen! Vul onze jaarlijkse enquête in om ons uw mening te laten weten.
In 2016 braken anti-LGBTQ+-extremisten in in het appartement van de enige LGBTQ+-tijdschriftredacteur van Bangladesh, Xulhaz Mannanen vermoordde hem en zijn vriend ac Forgate. Tara Asgar was daar, maar ze wist te ontsnappen.
Ze moest Bangladesh verlaten.
“Ik was een vreemde, gender-nonconforme persoon zonder institutionele bescherming, die door staatssystemen navigeerde die openlijk vijandig stonden tegenover mensen zoals ik,” zei Asgar. “Bangladesh verlaten werd minder een beslissing en meer een strijd om te overleven.”
Het duurde drie moeilijke maanden voordat Asgar een visum voor een jaar voor de Verenigde Staten kreeg. Ze vluchtte naar Maine. De verhuizing was ingewikkeld. Het heeft waarschijnlijk haar leven gered, maar ze kwam een land binnen dat op de rand stond van de verkiezing van Donald Trump na een presidentiële campagne gebaseerd op vijandigheid jegens immigranten, een campagne die begon te debatteren over de vraag of transgender en gender-nonconforme mensen in de openbare ruimte zouden moeten worden toegelaten.
(Shravya Kag)
“Het Amerikaanse discours rond transrechten splitste zich langs partijdige lijnen; de zichtbaarheid nam toe en tegelijkertijd nam de reactie toe”, aldus Asgar. “Dit land is geen uniforme ‘veilige haven’ voor queer- of transgenders. Het is een plek waar de veiligheid ongelijk is en altijd verweven is met ras, klasse, immigratiestatus en geografie. Zichtbaarheid hier brengt zijn eigen risico’s met zich mee.”
Nauwkeurige historische gegevens over LGBTQ+-immigranten zijn schaars. Vandaag is dat zo schat dat ongeveer 1,3 miljoen Er wonen queer-immigranten in de Verenigde Staten, en dat 3 procent van alle immigranten zich identificeert als LGBTQ+.
Maar als LGBTQ+-persoon naar de Verenigde Staten emigreren is nog nooit zo eenvoudig geweest. In feite hebben ambtenaren gedurende het grootste deel van de Amerikaanse geschiedenis seksuele geaardheid en genderidentiteit gebruikt om grote groepen migranten uit te sluiten.
Het officiële verbod voor LHBTQ+-mensen om naar de Verenigde Staten te migreren werd deze maand 35 jaar geleden opgeheven. Maar LGBTQ+-mensen bleven de komende vier jaar grotendeels geblokkeerd vanwege homofobe wetten en beleid, aldus Karma Chávez, hoogleraar Mexicaans-Amerikaanse en Latina/o Studies aan de Universiteit van Texas in Austin. Toch hebben veel LHBTQ+-mensen de Verenigde Staten als een baken van hoop beschouwd, ongeacht de anti-homowetten.
“Weet je, ik denk dat mensen merken dat de dingen heel anders zijn als ze hier aankomen, maar het idee van een bepaald soort vrijheid waar Amerikanen zogenaamd van genieten doemt groot op”, zei Chávez.
Het is een beetje lastiger om precies te achterhalen hoe lang de Verenigde Staten LGBTQ+-migratie hebben geblokkeerd. Dat komt deels doordat de wetten die queer-immigratie verhinderden niet expliciet waren. Bovendien vertrouwen immigratieambtenaren lange tijd op LHBTQ+-stereotypen bij het bepalen of een asielzoeker queer is, zeggen experts. Dit maakt het moeilijk om te bepalen of een persoon die het land niet binnen mag zich ook daadwerkelijk op die manier identificeert, of alleen maar als zodanig door ambtenaren is gezien.
De jaren 1800
Veel experts zeggen dat de eerste poging om LGBTQ+-mensen te blokkeren in 1875 kwam met de Paginawet. De Page Law verbood vrouwen die als ‘ongewenst’ werden beschouwd, zoals veroordeelden en arbeiders, en richtte zich specifiek op Aziatische vrouwen.
“Een groot deel van de beperkingen in de Paginawet was bedoeld om ‘seksueel promiscue’ Aziatische vrouwen buiten te houden, die waarschijnlijk publieke aanklacht zouden worden omdat ze geen mannen hadden om voor hen te zorgen, en die zich vervolgens gingen bezighouden met afwijkend gedrag om te overleven,” zei Chávez.
Hoewel het niet specifiek over LHBTQ+-mensen ging, werd seksueel specifiek taalgebruik gezien als het eerste probleem dat LHBTQ+-immigranten zou kunnen betrappen op hun pogingen het land binnen te komen.
Door de jaren tachtig
De immigratiewet van 1917 verbood ‘mensen met abnormale seksuele instincten’, een ingewikkelde manier om homo’s en lesbiennes te zeggen. Chávez en anderen zeiden dat dit de eerste wet was die rechtstreeks gericht was op seksuele minderheden.
De regering zou deze opvattingen in 1952, tijdens de Koude Oorlog, sterker herhalen met de Immigration and Nationality Act, aldus Aaron Morris, uitvoerend directeur van Immigration Equality, een non-profitorganisatie die strijdt voor LGBTQ+-immigranten.
“Als we denken aan 1952 en waar Amerika destijds was, snel vooruit naar 1965, wanneer we kijken naar de burgerrechtenbeweging, de homobevrijdingsbeweging en vrouwenbewegingen. Er gebeurt veel in de jaren zestig, en dan wordt de wet veel gerichter op het verbieden van mensen die lijden aan ‘seksuele afwijkingen’,” zei Morris.
Queer-mensen werd in 1965 opnieuw de toegang ontzegd door de Immigration Reform Act als ‘buitenaardse wezens die last hadden van seksuele afwijkingen’. Maar 1972 bracht verlichting omdat de American Psychiatric Association homoseksualiteit van de lijst van psychische stoornissen verwijderde.
In 1980 waren de Verenigde Staten eindelijk bereid hun regels te veranderen als het om LGBTQ+-immigranten ging
Er gebeurden dat jaar twee dingen. De eerste was dat de vluchtelingenwet de wettelijke definitie van vluchteling uitbreidde tot mensen die vervolgd werden omdat ze deel uitmaakten van een beschermde groep. Dit omvatte niet expliciet queer-mensen, hoewel sommigen beweren dat dit wel het geval zou moeten zijn. Het andere dat gebeurde was de Mariel-bootlift, een massale migratie van 125.000 Cubaanse asielzoekers naar de Verenigde Staten.
“Veel van de mensen die kwamen waren transseksuelen, homoseksuelen, mensen die als seksueel afwijkend zouden worden beschouwd”, zei Chávez. “In de VS hebben we als het ware de sluizen geopend en onze kernwaarden uit de Koude Oorlog op het gebied van asiel echt op de proef gesteld.”
De LGBTQ+-mensen die tijdens de crisis asiel hebben verkregen, hebben asiel gekregen op basis van hun vervolging door de Communistische Partij, niet op basis van hun seksuele geaardheid of genderidentiteit, zei Chávez.
“Maar dit (asielverzoek gebaseerd op LHBTQ+-zijn) begint in de jaren ’80 in een wat formelere zin op de proef te worden gesteld”, zei Chávez. “En er zijn enkele gevallen van mensen die het wel proberen.”
De resultaten waren gemengd: sommige hadden de overhand en andere faalden.
Het verbod opheffen
De Immigration Act van 1990, ondertekend door president George HW Bush, zou de belangrijkste stap voor LHBTQ+-immigranten tot nu toe betekenen. De wet heeft officieel het verbod op queer migranten ingetrokken. Maar het voldeed niet aan de mogelijkheid dat de meeste queer-mensen hun toevlucht zochten in de Verenigde Staten, zegt Jenny Pizer, senior advocaat bij Lambda Legal.
Dat komt omdat de wet vereiste dat gezinssponsors bloed- of huwelijksverwanten moesten zijn, iets wat veel homoseksuele gezinnen niet hadden.
“Het toestaan dat veel meer mensen als immigranten kwamen, was niet nuttig voor leden van onze gemeenschap met een relatie waarbij de familierelatie een huwelijk vereiste”, aldus Pizer.
De gevallen die de wet hebben gemaakt
Datzelfde jaar kende de Board of Immigration Appeal humanitaire bescherming toe aan een man met de naam Fidel Armando Toboso-Alfonso, die in zijn geboorteland Cuba te maken kreeg met mishandeling omdat hij homoseksueel was.
Vier jaar later, in 1994, vaardigde procureur-generaal Janet Reno een bevel uit waarin stond dat zijn zaak een precedent schiep. Vanaf dat moment, aldus het bevel, kan een persoon die door de regering is vervolgd omdat hij homoseksueel is, in aanmerking komen voor asiel in de Verenigde Staten. Dat opende de deur voor LGBTQ+-mensen om naar de Verenigde Staten te emigreren en asiel aan te vragen.
Drie jaar later deed zich opnieuw een keerpunt voor in de zaak van Pitcherskaia tegen INS. Alla Konstantinova Pitcherskaia vroeg asiel aan in de Verenigde Staten nadat de Russische autoriteiten probeerden haar te ‘genezen’ van het lesbisch zijn door middel van elektrische schoktherapieën. Hoewel de Board of Immigration Appeals het ermee eens was dat de shockbehandelingen bedoeld waren om haar te ‘genezen’, herriep het Amerikaanse Hof van Beroep voor het 9e Circuit die beslissing en had Pitcherskaia de overhand in haar claim.
Een andere precedent scheppende zaak deed zich voor in 2000 toen Geovanni Hernandez-Montiel, een 21-jarige homoseksuele man uit Mexico, zijn asielaanvraag in de Verenigde Staten won, waarmee soortgelijke claims van andere LGBTQ+-immigranten werden versterkt. Toch zou het nog vijftien jaar duren voordat het Hooggerechtshof in 2015 de gelijkheid van het huwelijk zou bevestigen, waardoor homoseksuele echtgenoten elkaar zouden kunnen sponsoren voor immigratiedoeleinden.
Voor transgender-immigranten was de reis naar legale toegang tot de Verenigde Staten ingewikkelder.
Zoals Morris het verwoordde: “de Board of Immigration Appeals, die meer zaken op het gebied van het huwelijk deed, vond het moeilijk om te beslissen wanneer iemand een homohuwelijk had of een ander geslachtshuwelijk”, zei Morris.
De eerste oplossing van het bestuur was om transgenders effectief te verbieden asiel aan te vragen in de Verenigde Staten, zei Morris. Asieladvocaten reageerden hierop en zeiden dat het verbod discriminerend en te breed was. Het bestuur hief het verbod in 2004 op, hoewel een beleid dat transgenders legaal het land binnenkwam, pas in 2007 van kracht werd.
Het duurde echter nog vier jaar voordat de Verenigde Staten het mandaat introkken dat transmigranten een geslachtsbevestigende operatie moeten ondergaan voordat ze migreren in hun geleefde geslacht of echtgenoten van het andere geslacht sponsoren.
De realiteit nu
Tegenwoordig genieten LGBTQ+-mensen huwelijksgelijkheid en andere federale voordelen, maar… sommigen zijn bang dat die wetten worden geconfronteerd met uitdagingen voor de rechtbank, waardoor de rechten van queer-immigratie in gevaar komen.
In een recent advies stuk in de tijdFernando Chang-Muy, professor aan de Pennsylvania Carey Law School, en middelbare scholier Sebastian Irausquin-Petit betoogden dat het land afstand heeft gedaan van zijn verantwoordelijkheid om queer asielzoekers te beschermen door een homofoob en transfoob beleid te voeren onder de regering-Trump.
De auteurs wijzen daarop Trump gaf opdracht om transgender- en niet-binaire identiteiten te wissen uit federale documenten.
“Omdat het asielproces consistentie in alle vormen vereist, worden niet-binaire vluchtelingen nu geconfronteerd met een onmogelijke keuze: zichzelf verkeerd voorstellen op papier of het risico lopen afgewezen te worden wegens ‘inconsequentie’”, schreven ze.
Asgar leeft nog steeds in die realiteit. Bijna tien jaar na haar immigratie wacht ze nog steeds op een asielinterview.
“Buiten de VS bestaat er een hardnekkige overtuiging dat queer of transgender zijn kan fungeren als een soort uitzonderlijke categorie, dat trans-zijn zelf de reis naar staatsburgerschap versnelt,” zei ze.
Maar immigrant zijn is voor haar een tweede kast geweest, een waarin ze keer op keer moet bewijzen dat haar verhaal tragisch genoeg is om haar toegang tot de Verenigde Staten te verdienen.
“Als transmigrant is mijn lichaam al een plek waar grenzen worden overschreden: tussen geslachten, tussen culturen, tussen systemen van herkenning en verkeerde herkenning”, zei ze. “Voor mij wordt de ervaring als transmigrant gevormd door deze spanning, tussen de vrijheden die ik najaag en de grenzen waarmee ik geconfronteerd word, tussen de grenzen die mij beperken en de grenzeloze verwantschap waar ik vandaan kom.”
