Als je ‘The Running Man’ van Stephen King hebt gelezen, zal de bewerking van Edgar Wright uit 2025 een stuk vertrouwder aanvoelen dan de film van Arnold Schwarzenegger uit 1987. Dat is geen diss, het is gewoon een feit dat de nieuwe versie veel dichter bij de beats van de roman blijft. Maar hoewel het werk van King het leidende licht vormt, biedt de film ook voldoende mogelijkheden om naar te verwijzen 1987’s versie van “The Running Man” specifiek.
Eén van Schwarzeneggers beste filmsgeregisseerd door Paul Michael Glaser en geschreven door actielegende Paul Michael Glaser (“Commando”, “Die Hard”), is de film veel campyter en vertoont een ander soort dystopie dan de nieuwe verfilming. Vergeleken met het bedrijfsfascisme uit Wrights versie is de wereld vervuild, industrieel en militanter in haar autoritaire regime. De spelshow ‘Running Man’ zelf is echter misschien wel het grootste verschil met King’s boek. De geschreven versie en de film van Wright tonen beide een realityshow waarin de deelnemers worden vrijgelaten in de gewone wereld en gedeeltelijk worden opgejaagd door gewone burgers. De film uit ’87 verandert dit in meer een WWE-kooiwedstrijd, waarbij een afgezet, verlaten deel van het vervallen stadslandschap gereserveerd is als de arena die de lopers moeten doorkruisen.
Hoewel Schwarzenegger niet rechtstreeks voorkomt in de nieuwe ‘Running Man’, maakt hij wel een quasi-cameo via de toekomstige munteenheid ‘New Dollars’, waarvan de biljetten de gelijkenis dragen van een glimlachende Schwarzenegger. Dit paasei met de ster uit de originele film is een leuke bijkomstigheid en verwijst ook naar de carrière van de actiester in de politiek. Maar het is niet de enige keer dat de film uit 2025 een eerbetoon is.
The Running Man zit vol paaseieren uit 1987
Hoewel de daadwerkelijke competities in de twee films enorm verschillend zijn, zijn de pracht en praal eromheen vanaf de tv-kant behoorlijk vergelijkbaar. De film uit 1987 siert het geluidsbeeld met groot haar, ‘The Price is Right’-publiekssegmenten en uitgebreide danssequenties. Edgar Wrights versie van “The Running Man” schuwt enkele van de specifieke jaren 80-stukken, maar behoudt de bizarre cyber-cabaret-stijlen, waarbij Bobby T. van Colman Domingo zijn beste carny circusdirecteur-indruk maakt. Ook de dansersoutfits en kapsels grijpen op subtielere wijze terug naar de verre toekomst van 1987.
Wanneer de deelnemers in de originele film de arena in worden gelanceerd, worden ze in raketsleeën door kronkelende buizen naar de overblijfselen van de oude stad gestuurd. Dit specifieke shot – een van de meest iconische uit de film – wordt opnieuw gemaakt in de nieuwe film, waarbij Ben Richards (Glen Powell) en de andere hardlopers in kuipen worden geladen en van het geluidsbeeld naar de kelderverdieping worden gegooid. Het is minder achtbaan en meer een drop-tower, als je je wilt verdiepen in de themaparksemantiek van dit alles, maar het is een duidelijk eerbetoon aan een van de meest memorabele momenten uit de film uit ’87.
Er zijn ook andere, minder expliciete verwijzingen. Michael Cera’s waterpistool-elektrocutiemanoeuvre tegen een team van Network-goons doet denken aan de manier waarop de elektrische stalker Dynamo aan zijn einde komt in het origineel. In beide films krijgt Richards de kans een verslagen jager af te maken, maar hij weigert uit principe een weerloos persoon te doden. Natuurlijk keert de slechterik in beide gevallen terug om aan te dringen op hun dood.
Het einde van The Running Man lijkt meer op de film uit 1987 dan op het boek
Hoewel “The Running Man” van Edgar Wright in de meeste grote beats trouw blijft aan King’s roman, wijkt het wezenlijker af in de slotakte. In het boek bestuurt Ben Richards zijn gekaapte vliegtuig rechtstreeks het kantoor van Dan Killian binnen, waarbij ze allebei omkomen. Het einde van ‘The Running Man’ uit 2025 is anders en voegt een beetje meer dimensie toe, met de onthulling dat Ben daadwerkelijk wordt uitgeworpen en overleeft, en een belangrijke speler wordt in het gewapende verzet tegen het Netwerk.
De slotscène van de nieuwe film lijkt meer op het einde uit 1987 dan op King’s versie. Beide films eindigen met Ben die met een groep gewapende militanten de soundstage van “Running Man” bestormt en persoonlijk gewelddadige wraak op Killian eist. Hoewel het interessant zou zijn geweest om wat meer van de feitelijke mechanismen achter de schermen van de nieuwe film te zien (hoe lang was dit aan het brouwen? Hoe raakte Ben in contact met het verzet?), Speelt Wright snel en losjes met de finale, waardoor de kijker de gaten moet opvullen.
Hoewel het nauwelijks een politieke verhandeling kan worden genoemd, biedt de originele film in ieder geval enige achtergrond voor de gewapende opstand waar Ben uiteindelijk deel van gaat uitmaken. Hoe dan ook, als je de Schwarzenegger-film hebt gezien, zul je er zeker aan denken tijdens de laatste momenten van Wright’s ‘The Running Man’.
