De beste RPG van het decennium is nu een modehuis dat looks serveert

De wereld van Disco-Elysium is soms een treffende satire op onze kapitalistische tijden, een punkvertolking van een ooit obscure Estse roman, en een geheugenverliesdroom van een RPG. Af en toe lijkt het de huidige games van het jaar te voorspellen, Europees in esthetiek, byzantijns en dwalend in een zwierige artistieke aard. Ware het niet voor zijn aantal controverses en studioproblemen door de jaren heen zou het koor van mensen die om meer disco schreeuwden waarschijnlijk veel luider zijn. Toch is een van de dingen die je uit de game kunt voortzetten en die je nog jarenlang zult onthouden, niemand minder dan het iconische oranje bomberjack van gamedetective Kim Kitsuragi.

Wat mij aantrok Disco-Elysium vanaf het begin was het mode, toen ik naar een karaoke voor journalisten ging en een collega uit de branche zag het dragen van datzelfde jasje van het spel, en vond dat het er fantastisch uitzag. Ik werd vastbesloten dat ik het spel op een dag moest spelen. Dit kledingstuk, zo blijkt, was ook het begin van het modebewuste Atelier van game-ontwikkelaar ZA/UM, onder leiding van Kristiina Ago.

In haar allereerste interview vertelt Ago Omgekeerd ze werd ingehuurd om mogelijk game-T-shirts te maken en Kim’s jas naar de echte wereld te brengen, maar ze konden geen partner vinden om een ​​kwalitatief hoogstaand en duurzaam stuk te vervaardigen.

“We besloten een risico te nemen en het zelf te proberen”, zegt Ago. Het maken van het jasje betekende, intrigerend genoeg, dat de specificaties van de crop top van de originele tekening werden verraden en dat het werd verlengd om draagbaarder te zijn, aldus Ago.

Disco-Elysium als een soort modehuis, dat verder gaat dan de beperkte Act 3 van de game en het gebrek aan plannen voor een vervolg, is het uitgegroeid tot een reeks jassen, prints en zelfs kimono’s. Een beperkte collectie van 50 ‘Thought Cabinet’-jassen, die eind januari klaar moeten zijn, zal worden gedoneerd aan de Kölerprijs, een prijs georganiseerd door het Museum voor Hedendaagse Kunst van Estland. Het Atelier is ook uitgebreid met het maken van kleding voor andere games, zoals die van 2025 De Alternenmet felroze, en een handtas in de vorm van een lam.

Terwijl de jassen van het Denkkabinet nog in voorbereiding zijn, Omgekeerd mocht de Lilik-Hiriadi Death Cloak uitproberen, een print in één formaat die fantastisch over een fluwelen lichaam valt, en wordt geleverd met zijn eigen kennis en angstaanjagende beelden. De mantel waaiert uit naar de zijkanten, waardoor iedereen het artwork van de game goed kan zien.

“Als mensen denken: ‘Oh, het is iets uit een videogame, denken ze dat het misschien heel overdreven is… Maar voor ons hebben we altijd al iets willen creëren dat je in een alledaagse omgeving kunt dragen en dat niet als een kostuum voelt.’

Toen ik de mantel voor het eerst per post ontving, was ik behoorlijk verrast door hoe groot de mouwen uitwaaierden, en ik was nogal onzeker over hoe ik dit in een outfit zou stylen. (Deze mantel is unisex, dus voor iemand met nog bredere schouders zou hij vallen als een normaal jasje in plaats van de oversized look die ik had.) Maar de daaropvolgende dagen, terwijl ik me voorbereidde op het bijwonen van prijsuitreikingen en zelfs een recreatieve kookles waarin comfortabele, loszittende kleding werd gevraagd, besefte ik dat de mantel veel veelzijdiger was dan ik me aanvankelijk had voorgesteld. Het kan over elk assortiment broeken of jurken worden gehangen, voor verschillende effecten.

Hoewel de afdruk behoorlijk opvallend was en de kunst bij nader inzien nogal betoverend morbide, kon ik deze mantel dragen naar een balletvoorstelling in New York en een Caribisch restaurant en voelde ik me nog steeds passend gekleed voor de gelegenheden. Ondanks de onbekende vorm en vreemde patronen, markeerde het kledingstuk mij gewoon als modieus, in plaats van nerdy of een ander onplezierig stereotype van gamers.

“Als mensen denken ‘Oh, het is iets uit een videogame, denken ze dat het misschien heel overdreven is’,” zegt Ago, “Maar voor ons hebben we altijd al iets willen creëren dat je in een alledaagse omgeving zou kunnen dragen en dat niet als een kostuum voelt.”

Sterker nog, een van mijn kunstenaarsvrienden, die helemaal geen games speelt, kon het niet laten om voortdurend uit te roepen over de kwaliteit en stijl van deze outfit en zich af te vragen waar ik die vandaan heb. Dat wil zeggen, ik kreeg een heel andere reactie dan wanneer ik in mijn Renaissance Faire-outfit, een ouderwetse melkmeisjesjurk, had rondgelopen en niet op mijn plaats en in de tijd had gekeken. Bij artiestenevenementen in New York lijken de vreemde maar vertrouwde elementen van de Death Cloak zich onverwachts thuis te voelen (en er is de extra voldoening om toe te geven: ja, dit komt eigenlijk uit een videogame).

Details, details

Voor degenen die nog niet gespeeld hebben Discohet beschrijven ervan is een beetje moeilijk. Je speelt een agent met een middelenmisbruikprobleem die zich nauwelijks kan herinneren wie hij is, verwikkeld in zelfhaat en walgelijke gedachten, maar een laatste missie probeert om zichzelf en de industriële, postrevolutionaire stad Revachol te verlossen. De demonen, geesten en andere surrealistische wezens die er deel van zijn geworden Disco mode vertegenwoordigt waarschijnlijk de onzekerheden en interne dilemma’s van de hoofdpersoon.

De websitebeschrijving en het kledinglabel van de mantel doen denken aan de schrijfstijl van het spel, zijn geestig en vaak doelbewust gevuld met betekenisloos jargon, en toch op de een of andere manier griezelig resonerend. Er staat: “De ontwerper (een bekende pyrholidon-verslaafde) beweert dat het ‘extrafysieke, psychologische effecten’ bezit. De stof is bedekt met Death Head’s Moth Sprawl – een *horror vacui*-patroon dat in de jaren twintig door Semenese-Revacholiaanse kunstenaars werd geperfectioneerd. Om de een of andere reden herinnert het je aan je gedachten.” Met andere woorden: het is misschien niet ieders kopje thee. Maar voor een heel specifieke niche kan deze mantel de perfecte metgezel zijn. Net als het spel is de mantel een statement over de samenleving, waarin wordt opgemerkt welke rol kunst daarin speelt.

“Ik weet niet of mensen het kunnen zien als ze naar de kledingstukken kijken, maar de binnenkant van het kledingstuk is bijna net zo belangrijk voor ons als de buitenkant”, zegt Ago. “We hebben er veel details in gestopt om te zien dat de afwerking heel goed is gedaan en dat de labels interessant zijn. We proberen een aantal vaardigheden te verbergen. Elk kledingstuk heeft zijn eigen kleine link met het spel.”

De mantel beweert mij deze statistieken te geven, die logischer zijn als je het spel speelt:

+1 Binnenlands rijk: Wij zijn elkaar

+1 Behaviorisme: Een betoverende afgrond

De kleding wordt nog steeds in Estland gemaakt voor kwaliteitscontroledoeleinden, zegt Ago. De stof is couture-jacquard en met de hand bedrukt.

“Het is een kunstwerk, de stof zelf”, zegt Ago. “Er zitten drie lagen handgedrukte zeefdruk op. Dus net als de andere afdrukken die we maken, heeft het een museumachtige kwaliteit.”

Toen ik een paar jaar geleden door de ZA/UM-website bladerde, kwam ik in de verleiding om Kim’s jas te kopen, maar uiteindelijk bleef ik hangen. Wat mij verder in de verleiding bracht, waren de kortingen die werden aangeboden op stukken die slechts één of twee gebreken vertoonden. Deze benadering van het verkopen van kleding had ik nog niet eerder gezien: de bereidheid om een ​​onvoltooid kunstwerk te delen, ondanks conventionele marktpraktijken.

“Omdat we zo’n klein bedrijf zijn, gooien we nog steeds geen stoffen weg. Zelfs de overgebleven rollen bewaren we”, legt Ago uit. “Voor de meeste producten is de levertijd meestal een maand. Omdat we zo klein zijn en we niet te veel willen produceren, zijn we ons er zeer bewust van dat we niet veel afval achterlaten.”

Van de langzaam groeiende Atelier collectie tot merken als Fenty Beauty of Charlotte Tilbury werken met Arcaan En Genshin-impactnaar Hideo Kojima’s samenwerking met GU om scheve overhemden te makende wereld van gaming, mode en beauty combineert voortdurend op fantastische, surrealistische manieren. En het Atelier heeft nog veel geheime plannen in het verschiet, ook voor de volgende wedstrijd van ZA/UMen mogelijk ook met titels van andere ontwikkelaars, om videogamekunst te vertalen naar kleding die mensen daadwerkelijk kunnen dragen.

“We proberen rare, verschillende dingen te doen,” zegt Ago, verwijzend naar de recente Parijse modecapsule-items. “Toen we ze op papier bekeken, dachten we eerst: ‘Oh, het is een beetje raar.’ Ze stonden misschien ver van het spel, maar waren er wel door geïnspireerd en uniek voor ons.”