Rob Reiner werd geboren in de lijn van de komedie dankzij zijn vader, televisiepionier Carl Reiner, en hij kreeg voor het eerst erkenning als acteur, waaronder zijn Emmy-winnende rol in ‘All in the Family’. En hoewel er zeker een vleugje humor in bijna al zijn films zit, kenmerkt Reiners werk als regisseur zijn verbazingwekkende veelzijdigheid, die met opmerkelijk gemak van stijl naar het andere project kan overschakelen. De reeks films die begint met zijn regiedebuut uit 1984, ‘This Is Spinal Tap’, tot en met ‘Stand by Me’ uit 1986, ‘The Princess Bride’ uit 1987, ‘When Harry Met Sally…’ uit 1989, ‘Misery’ uit 1990, ‘A Few Good Men’ uit 1992 en ‘The American President’ uit 1995, is ronduit adembenemend vanwege zijn beheersing over het hele spectrum. van populaire Hollywood-films.
‘Dit is een ruggengraat’ (1984)
Harry Shearer, links, Christopher Guest en Michael McKean in de film “This Is Spinal Tap.”
(Archieffoto’s / Getty Images)
Hoewel Reiners eerste speelfilm als regisseur niet strikt de eerste was die deze vorm verkende, bevestigde hij min of meer het concept van de ‘mockumentary’, die zichzelf presenteerde als een documentaire over de (fictieve) rockband Spinal Tap. Reiner verscheen op het scherm als Marty DiBergi, regisseur van de nepfilm-in-de-film, en vormde een mooie overgang van zijn carrière als acteur naar regisseur. En dat terwijl het vervolg van dit jaar “Spinal Tap II: The End Continues” was niet bijzonder goed ontvangenblijft de erfenis van het origineel, nog steeds een van de meest citeerbare komedies ooit gemaakt, onaantastbaar. — Mark Olsen
‘Het zekere ding’ (1985)
Reiners tweede film, gemaakt te midden van de tienersekskomedie van de jaren tachtig, over twee studenten die samen een autorit door het hele land maken, had iets speciaals en anders: de uitvoeringen van John Cusack en Daphne Zuniga, die beiden een openhartige tederheid brachten in een verhaal dat misschien in cynisme was omgevallen. De emotionele ernst die vaak tot uiting kwam in Reiners werk kwam hier voor het eerst naar voren, waardoor van wat een alledaagse oefening had kunnen zijn, iets meer werd. — MO
‘Blijf bij mij’ (1986)
Wil Wheaton, links, River Phoenix, Jerry O’Connell en Corey Feldman in de film “Stand by Me.”
(Columbia-foto’s)
Gebaseerd op een novelle van Stephen King, gaat ‘Stand by Me’ over vier jongens – gespeeld door Wil Wheaton, Corey Feldman, Jerry O’Connell en River Phoenix – die hun vriendschap op de proef stellen tijdens een bijzonder veelbewogen Labor Day-weekend van 1959. Door het verhaal te benaderen met een mix van bedauwde nostalgie en scherpzinnige helderheid, leverde de film Reiner de eerste van drie nominaties op van de Directors Guild of America. — MO
‘De prinsessenbruid’ (1987)
Robin Wright en Cary Elwes in de film ‘The Princess Bride’.
(20e-eeuwse Fox / Kobal / REX / Shutterstock)
Het zou zo zijn ondenkbaar om “The Princess Bride” niet op te nemen in enige overweging van Reiner’s beste, aangezien de roekeloze fantasieromantiek een gevoel van speelse inventiviteit en alles-kan-gebeuren belichaamt. Een oudere man leest een verhaal voor aan zijn kleinzoon terwijl de actie tot leven komt in het verhaal van een boerenjongen en een prinses die voorbestemd zijn om samen te zijn, als ze maar allerlei beproevingen en uitdagingen kunnen overwinnen. De film heeft nu meerdere generaties kinderen en volwassenen betoverd. — MO
‘Toen Harry Sally ontmoette…’ (1989)
Meg Ryan en Billy Crystal in de film ‘When Harry Met Sally…’
(Castle Rock-entertainment)
Net als elke andere film is ‘When Harry Met Sally…’ (gescript door Nora Ephron) de moderne romantische komedie gaan belichamen met zijn wil-zij-niet-zij-verhaal over twee goede vrienden die tot het besef komen dat ze ook als iets meer kunnen dienen. Gesteund door de charmante vertolkingen van Meg Ryan en Billy Crystal, evenals een sterke ondersteunende cast met onder meer Carrie Fisher en Bruno Kirby, heeft de film een zeldzame warmte. Het was Reiners moeder Estelle die de onvergetelijke clou gaf: ‘Ik zal wat hebben zij is hebben.” — MO
‘Misserie’ (1990)
Kathy Bates en James Caan in ‘Misery’.
(Archieffoto’s / Getty Images)
Reiner noemde zijn productiebedrijf Castle Rock Entertainment ter ere van zijn diepe liefde voor de fictie van Stephen King en nadat hij furore had gemaakt met ‘Stand by Me’, kon hij onmogelijk niet iets enger gaan doen als vervolg. (Je krijgt een hint in “When Harry Met Sally” – kijk naar de hardcover Crystal die aan het skimmen is.) King’s nachtmerrie van een gevangene-auteur wordt geclassificeerd door twee knock-outprestaties die in perfecte harmonie zijn gekalibreerd: de psychofan van Kathy Bates, een wending die haar een Oscar opleverde, en James Caan als de bedlegerige schrijver. Caan was destijds een acteur die een tweede kans nodig had. Reinier was het. — Joshua Rothkopf
‘Een paar goede mannen’ (1992)
Jack Nicholson, links, en Tom Cruise in de film ‘A Few Good Men’.
(Mondadori-portfolio / Mondadori via Getty Images)
Reiner veroverde schijnbaar weer een ander filmgenre met deze strak opgewonden militaire rechtszaalthriller en ontving zijn enige Academy Award-nominatie voor de beste film. Reiner werd ook erkend met nominaties van de Directors Guild, Producers Guild en Golden Globes voor de film. Geschreven door Aaron Sorkin en met een cast bestaande uit Tom Cruise en Demi Moore, bevat dit Jack Nicholson’s vulkanische uitvoering van de nu legendarische zin: “Je kunt de waarheid niet aan!” — MO
‘De Amerikaanse president’ (1995)
Michael Douglas en regisseur Rob Reiner op de set van ‘The American President’.
(Archieffoto’s / Getty Images)
Een president als romantische hoofdrolspeler? Dergelijke dingen gebeurden feitelijk tijdens het Clinton-tijdperk. Reiner voegt warmte en realisme toe aan het opzwepende originele script van Sorkin, boordevol wankele dialogen en walk-and-talks. Maar het is de zorgvuldige begeleiding van Michael Douglas als een weduwe van de Amerikaanse leider en rijzende ster Annette Bening als een extra overtuigende eco-lobbyist die deze zachte komedie onderscheidt, een komedie die absoluut vreemd lijkt aan ons huidige klimaat. Reiner stond algemeen bekend om zijn waakzame activisme in latere jaren en de politiek op het scherm was niet minder optimistisch. — J.R.
‘Het gerucht gaat’ (2005)
Jennifer Aniston en Kevin Costner in de film ‘Rumor Has It’.
(Melissa Moseley / Warner Bros. Afbeeldingen)
Niet veel mensen zouden een soort vervolg durven maken op een film die zo geliefd is als ‘The Graduate’, maar Reiner bracht een nonchalant gemak in het verhaal van een vrouw, gespeeld door Jennifer Aniston, die gelooft dat haar moeder en grootmoeder de inspiratie vormden voor de originele bronroman van Charles Webb. Hoewel de recensies de film destijds grotendeels verwoestten, lijkt het nu precies het soort zelfverzekerde studiokomedie waar het publiek naar verlangt, gesteund door de buitensporige prestaties van Shirley MacLaine als een vrouw die misschien wel de echte mevrouw Robinson is. — MO
‘Albert Brooks: mijn leven verdedigen’ (2023)
Albert Brooks, links, en Rob Reiner in de documentaire “Albert Brooks: Defending My Life.”
(HBO)
Reiner ontving twee Emmy-nominaties voor dit documentaire eerbetoon aan cabaretier, acteur en filmmaker Albert Brooks, een vriend van Reiner sinds de twee elkaar als tieners ontmoetten op Beverly Hills High. Het is vastgelegd als een uitgebreid gesprek waarbij de twee een maaltijd delen in een restaurant. Hoewel de film een portret is van Brooks, weerspiegelt hij ook Reiners eigen unieke positie als iemand die met een zeldzame intimiteit de showbusiness en de ups en downs ervan kende. — MO
