De argumenten voor en tegen het tellen van kasten in India

Het tellen van kasten in India ging altijd over meer dan cijfers: het gaat erom wie een deel van de overheidsuitkeringen krijgt en wie niet.

De volgende nationale volkstelling van het land, gepland voor 2027, zal – voor het eerst in bijna een eeuw – elke kaste tellen, een sociale hiërarchie dat koninkrijken, imperiums en ideologieën al lang heeft overleefd. Deze stap maakt een einde aan tientallen jaren van politieke aarzeling en volgt op de druk van op zijn minst oppositiepartijen drie staten die al met hun eigen onderzoeken zijn begonnen.

Een onderzoek uit 2011 – noch uitgevoerd, noch geverifieerd door censusautoriteiten of vrijgegeven door de overheid – registreerde een verbazingwekkende 4,6 miljoen kastenamen.

Een volledige telling van kasten belooft een scherper beeld van wie werkelijk profiteert van positieve actie en wie achterblijft. Voorstanders zeggen dat het de sociale uitgaven doelgerichter zou kunnen maken en zou kunnen helpen de quota voor banen en onderwijs opnieuw te kalibreren met hard bewijs.

Maar in een provocerend nieuw boek, The Caste Con Census, waarschuwt geleerde-activist Anand Teltumbde dat deze oefening het diep discriminerende kastensysteem kan verharden, terwijl het juist nodig is om het te ontmantelen.

Het argument gaat in tegen de heersende opvatting dat betere gegevens tot eerlijker beleid zullen leiden. Volgens Teltumbde zijn kasten “te schadelijk om voor enig progressief doel te worden beheerd”.

‘Kaste is in de kern een hiërarchie die op zoek is naar impulsen die niet te meten zijn’, schrijft hij.

De heer Teltumbde ziet de moderne kastentelling als een koloniale echo.

Britse bestuurders begonnen in 1871 kasten te tellen als een “opzettelijke reactie op de eenheid van Indiërs na 1857 over kaste en religie heen”, waardoor het een “effectief instrument van imperiale controle” werd. Tussen 1871 en 1931 hielden ze zes kastentellingen – de laatste volledige kastenopsomming in India.

Elke telling, zo betoogt Teltumbde, “legde niet alleen de kaste vast, maar bevestigde en verhardde deze”.

Het onafhankelijke India heeft, in de lezing van de heer Teltumbde, het systeem in stand gehouden onder de morele vlag van sociale rechtvaardigheid, “terwijl het effectief zijn kernverplichting omzeilde om de capaciteiten van alle mensen op te bouwen, wat een voorwaarde is voor het succes van elk echt beleid voor sociale rechtvaardigheid”.

De obsessie met tellen, zegt hij, bureaucratiseert de ongelijkheid. Door de kaste om te zetten in een grootboek van rechten en grieven, reduceert de volkstelling de politiek tot rekenkunde – wie krijgt hoeveel – in plaats van zich te richten op wat de heer Teltumbde de ‘architectuur van sociale onrechtvaardigheid’ noemt.

Hij ziet de vraag naar een kastentelling als een impuls voor meer voorbehouden – een zaak die wordt aangestuurd door een ‘opwaarts mobiele minderheid’, terwijl de meerderheid afglijdt naar ontbering en afhankelijkheid van staatssteun. Bijna 800 miljoen Indiërs, zo merkt hij op, zijn nu afhankelijk van gratis rantsoenen.

Quota voor positieve actie waren eerst gereserveerd voor Dalits – voorheen bekend als onaanraakbaren – en Adivasis (stammensen), de meest onderdrukte groepen in India. Maar al snel begonnen de minder achtergestelde ‘andere achtergebleven klassen’ (OBC’s) te schreeuwen om een ​​deel van de taart. De politiek kwam snel samen rond de vraag naar nieuwe of grotere op kasten gebaseerde quota.

De diepere zorg van de heer Teltumbde is dat opsomming legitimeert wat zij meet. Politieke partijen, zo waarschuwt hij, zullen de gegevens uitbuiten om de quota te hertekenen of kastenwrok om te zetten in electoraal kapitaal.

Voor Teltumbde is de enige rationele politiek er één van ‘vernietiging van de kaste’, en niet van het management ervan – in navolging van wat BR Ambedkar, de architect van de Indiase grondwet, betoogde toen hij zei dat de kaste niet kan worden hervormd, maar ‘moet worden vernietigd’.

Maar in een India waar zelfs de slachtoffers ‘waarde zien in het behoud ervan’ voelt dat doel utopisch aan, geeft de auteur toe. De dreigende kastentelling zal, zo betoogt Teltumbde, de ongelijkheid niet blootleggen, maar juist verankeren.

Veel geleerden zijn het daar niet helemaal mee eens en zien de volkstelling als een noodzakelijk instrument om sociale rechtvaardigheid te bereiken.

Socioloog Satish Deshpande en econoom Mary E John noemen het besluit om kasten niet mee te tellen “een van de grootste fouten van onafhankelijk India”.

Tegenwoordig merken ze in a papierTegenwoordig wordt kaste gezien als de last van alleen de lagere kasten van India – Dalits en Adivasi’s – die voortdurend hun identiteit moeten bewijzen via officiële labels.

Wat nodig is, zo schrijven ze, is “een vollediger, meer inclusief beeld waarin iedereen de vraag van zijn kaste moet beantwoorden”. Dit is geen “goedkeuring van een ongelijk systeem”, benadrukken ze, maar een erkenning dat “er geen sprake is van kastenachterstand zonder dat een overeenkomstig voorrecht aan een andere kaste toekomt”.

Met andere woorden: het gebrek aan betrouwbare kastegegevens verhult zowel privileges als deprivatie.

Socioloog en demograaf Sonalde Desai vertelde me dat zonder een nieuwe kastentelling het positieve discriminatiebeleid van India “blindelings” functioneert en zich baseert op verouderde koloniale gegevens.

“Als enquêtes en tellingen de sociale werkelijkheid vorm zouden kunnen geven, zouden we geen sociaal beleid nodig hebben. We zouden eenvoudigweg vragen kunnen gaan stellen over huiselijk geweld om mensen te schande te maken en af ​​te zien van het slaan van hun vrouw. Sinds 1931 hebben we in de volkstelling geen vragen meer gesteld over kaste. Heeft dit kastenvergelijkingen geëlimineerd?” vraagt ​​ze.

Politicoloog Sudha Pai is het echter in grote lijnen eens met de kritiek van Teltumbde dat het tellen van kasten identiteiten kan versterken en de aandacht kan afleiden van diepere ongelijkheden op basis van “land, onderwijs, macht en waardigheid”.

Toch erkent ze dat de kaste al gepolitiseerd is door middel van welvaarts- en verkiezingsstrategieën, waardoor een kastentelling onvermijdelijk is.

“Een kastentelling zou nuttig zijn als de inkomensniveaus binnen elke kastegroep worden verzameld. De overheid zou de verzamelde gegevens vervolgens kunnen gebruiken om binnen elke kaste de behoeften van de werkelijk behoeftigen te identificeren en hen de vereiste voordelen en kansen te bieden, zoals onderwijs en banen voor opwaartse mobiliteit”, zegt dr. Pai.

“Dit zou vereisen dat we afstappen van het simpelweg gebruiken van kaste als parameter voor de herverdeling van beschikbare middelen, naar het gebruik van zowel kaste als inkomensniveaus in de beleidsvorming.”

Dr. Pai betoogt dat als het ‘doordacht’ wordt gedaan – door kastegegevens te koppelen aan inkomens- en onderwijsindicatoren – dit India zou kunnen doen verschuiven van een ‘kastegebaseerd naar een op rechten gebaseerd welzijnssysteem’.

Toch waarschuwen wetenschappers dat het tellen van kasten en het interpreteren van de gegevens met uitdagingen zal gepaard gaan.

“Het zal niet pijnloos zijn. India is in de afgelopen eeuw enorm veranderd sinds 1931. Kasten die als arm en kwetsbaar werden bestempeld, zijn misschien uit de armoede gekomen en er zijn misschien nieuwe kwetsbaarheden ontstaan. Dus als we eerlijk aan deze oefening willen deelnemen, kan dat niet zonder dat de groepen die in aanmerking komen voor uitkeringen opnieuw worden ingedeeld”, zegt professor Desai.

Een andere uitdaging ligt in het verzamelen van gegevens: kasten kennen veel subgroepen, wat vragen oproept over het juiste classificatieniveau. Subcategorisatie is bedoeld om bredere kastengroepen in kleinere groepen te verdelen, zodat de meest achtergestelde onder hen een eerlijk deel van de quota en voordelen ontvangen.

“Kasten bestaan ​​niet uit één enkele laag. Er zijn veel subgroepen binnen één kaste. Welk aggregatieniveau moet worden gebruikt? Hoe zullen de respondenten in een volkstelling op deze vraag reageren? Dit vereist substantiële experimenten. Ik geloof niet dat dit al is gedaan”, zegt prof. Desai.

De heer Teltumbde is nog steeds niet overtuigd. Hij stelt dat eindeloze opsomming geen oplossing kan bieden voor een systeem dat op hiërarchie is gebaseerd.

“Je zult je hele leven blijven tellen en het kastenprobleem nog steeds niet oplossen. Dus wat is het nut van dat tellen?”, vraagt ​​hij zich af. “Ik ben niet tegen positieve discriminatie, maar dit is niet de manier om dat te doen.”