2021 was een werkelijk onvoorspelbare tijd voor Warner Bros., aangezien de COVID-19-pandemie een aantal van hun films in het ongewisse liet. Theaters gingen weer open, zij het langzaam. Het leidde tot een ongekende beweging waarbij het publiek kon kiezen of hij nieuwe films als ‘Judas and the Black Messiah’, ‘Godzilla vs. Kong’ en ‘In the Heights’ in de bioscoop of op HBO Max wilde zien. waar ze tegelijkertijd op dezelfde dag werden vrijgelaten. Sommige bleken theatrale hits te zijn, terwijl andere niet genoeg momentum hadden om een grote blijvende impact te hebben op de streamingkant. Tot de laatste groep behoorde ‘Reminiscence’, een ambitieuze sci-fi neo-noir met Hugh Jackman en Rebecca Ferguson in de hoofdrol, die helaas flopte aan de kassa. Hoewel de film niet de hoogten van zijn filmische invloeden bereikt, is de film een leuke erfenis die een aanzienlijke hoeveelheid moeite steekt in het uitvoeren van zijn uitgangspunt.
In haar regiedebuut stelt Lisa Joy, medebedenker van Westworld, een wereld voor waarin de klimaatverandering steden als Miami vrijwel geheel onder water heeft gezet. Mensen maken boottochten om te komen waar ze heen moeten, in plaats van auto te rijden. Een van de grootste bronnen van plezier is die van nostalgie, die kan worden verkregen via een op water gebaseerde geheugenmachine genaamd Reminiscence. De wereld van een van de operators, Nick Bannister (Jackman), staat op zijn kop als een mooie nachtclubzangeres genaamd Mae (Ferguson) binnenkomt. De twee beginnen een stomende liefdesrelatie, totdat Mae op mysterieuze wijze verdwijnt, wat Nick ertoe aanzet in een konijnenhol terecht te komen dat alles wat hij weet in twijfel trekt.
Chris Evangelista van /Film gaf “Reminiscence” een gemengde recensie toen het uitkwam. In de jaren daarna voelt de vlezige aanpak echter welkom vanuit het studiosysteem dat vroeger regelmatig films als deze maakte.
Reminiscence slaagt erin sciencefiction-sensaties en neo-noir-pulp te vermengen
‘Reminiscence’ is geenszins revolutionair, maar Joy’s visie op een verwoeste wereld waarvan de toekomst ligt in de verslavende aard van nostalgie is een verademing. Het is een vertederend dwaze mashup van elementen uit ‘Blade Runner’, ‘Chinatown’ en ‘Vertigo’. Alhoewel dat het juist wel leuk maakt. Het dystopische fatalisme van ‘Reminiscence’ wordt niet alleen weerspiegeld in Bannisters zoektocht naar antwoorden, maar ook in de opkomende getijden die de planeet hebben heroverd. Ik vind het geweldig om te zien hoe de mensheid herinneringen aan goede tijden vastpakt om het hoofd te bieden aan een helaas relevante verschuiving in de klimaatverandering. DP Paul Cameron en productieontwerper Howard Cummings zorgen ervoor dat het vreemd mooi en geleefd aanvoelt, vooral tijdens een onderwatergevechtscène die zich afspeelt in een volledig onder water gelegen filmpaleis.
Jackman is in dit alles ook een meeslepende hoofdrolspeler, als voormalig veteraan van een naamloze oorlog die hem ertoe heeft gebracht de poortwachter van het geluk van anderen te worden, terwijl hij zijn eigen geluk onderdrukt. Om nog maar te zwijgen van het feit dat hij de film doordrenkt met een verhaal dat de cadans van een noir-detective uit de jaren 40 weerspiegelt. Het is onmogelijk om “Reminiscence” volledig af te schrijven als het scenario van Joy vol zit vlezige interne monologen zoals “als er geesten te vinden zijn, zijn wij het die in het verleden achtervolgen” en “de herinnering is de boot die tegen de stroom in vaart, en ik ben de roeier.” Voor mij is het net kattenkruid. Je weet in wat voor soort film je terechtkomt als Ferguson de film binnenkomt als dit gloeiende enigma in rode lippenstift waar Jackman begrijpelijkerwijs niet anders dan door gebiologeerd door kan zijn. Alleen al om deze redenen zou het geweldig zijn om te zien dat het een tweede leven krijgt.
