Voor horrorliefhebbers die zijn opgegroeid met mensen als Jason Vorhees, Freddy Krueger, Michael Myers en de andere slasher-moordenaars uit de jaren tachtig, was ‘Scream’ van Wes Craven het beste sinds hij cheerleaders afsneed op een slaapfeestje in een studentenhuis. We waren het allemaal beu dat clowneske tieners slechte beslissingen namen alsof ze nog nooit een enge film hadden gezien, en de trailer van de film vatte het uitgangspunt perfect samen: deze keer kenden onze messenvoerpersonages alle stijlfiguren en waren er bepaalde regels die je moest volgen om te overleven. Het was een geestige en inventieve draai aan de afgezaagde oude formule, en de kers op de taart was dat Drew Barrymore de hoofdrol speelde.
Craven en scenarioschrijver Kevin Williamson wachtten op enthousiaste bloedhonden toen “Scream” in december 1996 uitkwam. De film begint met Casey Becker (Barrymore) die alleen thuis is en zich neerlegt om een horrorfilm te kijken met wat popcorn als de telefoon gaat. Hoewel ze lichtelijk flirterig begint met de anonieme beller, wordt ze steeds hectischer en doodsbanger als duidelijk wordt dat ze niet alleen in de gaten wordt gehouden, maar dat haar leven in gevaar is tenzij ze trivia over slasher-films kan beantwoorden. Helaas is haar filmkennis niet helemaal toereikend en wordt ze op brute wijze doodgestoken door de gemaskerde moordenaar.
Williamson liet zich inspireren door Alfred Hitchcocks ‘Psycho’ (die berucht zijn eigen ster, Janet Leigh, al vroeg doodt), en het blijft een van de grote aandachttrekkende openingen in de horrorcinema. Barrymore is ook fantastisch in de reeks en gedraagt zich geloofwaardig als iemand in doodsangst. En Craven had een absoluut verwoestende methode om haar te helpen met succes gebruik te maken van Casey’s terreur – een methode waarbij ze haar herinnerde aan een gruwelijk waargebeurd verhaal over een hond die levend werd verbrand door hun eigenaar.
Wes Craven ontdekte hoe hij Drew Barrymore echt kon laten huilen
‘Scream’ werd beschouwd als een grote comeback voor Wes Craven en gaf hem de kans om het slasher-subgenre dat hij in de jaren ’80 zo populair maakte met ‘A Nightmare on Elm Street’ te ondermijnen. Hij zou heb de meta-inslag al geprobeerd met “Wes Craven’s New Nightmare” in 1994, maar dat was slechts een bescheiden succes. Niettemin zette het de toon voor ‘Scream’, en deze keer slaagde hij erin. Het was niet zomaar een dwaze parodie op slasher-films; het had eerder echte angsten die gepaard gingen met de meta-lach, vooral in de openingsscène met Drew Barrymore.
“Scream” was ook een comeback voor Barrymore, die oorspronkelijk Sidney Prescott zou spelen, de kuise held van de film. Maar toen ze het scenario zag, wilde ze in plaats daarvan het kortstondige personage in de openingsscène spelen. Omdat de film werd aangekondigd als een voertuig van Drew Barrymore, moest Craven ervoor zorgen dat het doden van haar echt meetelde, en Barrymore stond erop dat ze Casey’s tranen niet wilde faken.
De methode was wreed maar zeer effectief. De avond voordat de camera’s draaiden, vertelde Barrymore Craven over een verhaal dat ze had gelezen over een wrede hondeneigenaar die zijn hond levend had verbrand. Als fervent dierenliefhebber was het artikel haar echt bijgebleven, en ze barstte in huilen uit, terwijl ze het verhaal gewoon aan de regisseur vertelde. Craven had nu een uitstekend hulpmiddel dat hij kon gebruiken tijdens het filmen van de scène; in het dvd-commentaar van de film onthulde hij de magische woorden: “Ik steek de aansteker aan.” Julie Plec, de assistent van Craven, vertelde de resultaten aan De bel in 2021: “Je hoort Drew gewoon schreeuwen en huilen, en ik zou zeggen: ‘Wat is daar verdomme aan de hand?’ En het was Wes die haar een boost gaf.”
Het vroeg doden van de ster heeft voor Scream veel opgeleverd
In navolging van de schokkende dood van Janet Leigh ruim dertig jaar eerder in ‘Psycho’, betaalde de openingsscène van ‘Scream’ zijn vruchten af voor de rest van de film. De leidinggevenden van de film gingen akkoord met de riskante zet en probeerden het geheim te bewaren, waardoor Barrymore het gezicht van de film werd in de trailer en het publiciteitsmateriaal. Zoals Richard Potter, destijds directeur ontwikkeling bij Dimension Films, aan The Ringer uitlegde:
“We zitten rond de tafel en je ziet het tot iedereen doordringen: ‘Nee, dat is een geweldig idee.’ Omdat je de trailer en de reclamespots gaat zien, en je zeker weet dat zij de ster van de film is. Het is onmogelijk dat ze dood gaat. Als ze aan het einde van die reeks sterft, zeg je: ‘Iedereen kan doodgaan.’ “
Ondanks dat “Scream” slechts ongeveer 12 minuten op het scherm verscheen, gaf “Scream” de carrière van Barrymore een nieuwe impuls. Haar vroege vertrek maakte ook ruimte voor een nieuwe generatie opkomende acteurs. Er is Neve Campbell als hoofdpersoon, Sidney Prescott; een pre-“Friends” Courtney Cox als de opportunistische verslaggever Gail Weathers; David Arquette als plaatsvervangend sheriff Dewey Riley; plus Skeet Ulrich, Matthew Lillard, Jamie Kennedy, Rose McGowan en Liev Schreiber, die allemaal genieten van scherp geschreven rollen.
“Scream” was een kaskrakeren veel van de sterren keerden terug voor het onvermijdelijke vervolg. (Er zijn sindsdien verschillende vervolgfilms en een tv-serie verschenen.) Het succes bracht ook inferieure knock-offs voort als ‘I Know What You Did Last Summer’ en ‘Urban Legend’, waarbij ‘Scary Movie’ de uitzending een paar jaar later op grove wijze voor de gek hield. Maar niets in het slasher-genre heeft sindsdien de impact kunnen evenaren van Drew Barrymore die huilde om die arme hond.
