Verhaal: ‘Steve’ volgt een vermoeide schooldirecteur die worstelt om te voorkomen dat een hervormingsschool voor probleemjongens uiteenvalt. In de loop van een gespannen dag bereikt zijn gevecht met het systeem en zijn eigen grenzen een breekpunt.Beoordeling: ‘Steve’ is een film die niet veel lawaai maakt maar wel een sterke indruk achterlaat. Het speelt zich af halverwege de jaren negentig op een hervormingsschool voor jongens die geen kansen meer hebben. Het verhaal speelt zich af in één dag en de sfeer is vanaf het begin gespannen. Cillian Murphy speelt Steve, de hoofdonderwijzer, die er alles aan doet om de boel draaiende te houden terwijl zijn eigen leven tekenen van spanning vertoont. De kleinschaligheid van de film gaat gepaard met een emotionele intensiteit die blijft hangen tot lang nadat de aftiteling is afgelopen.De plot is eenvoudig maar krachtig en draait om Steve (Cillian Murphy), een hoofdonderwijzer. De school wordt geconfronteerd met de dreiging van sluiting, een reeks inspecties en de dagelijkse puinhoop van jongens die te veel woede en pijn met zich meedragen. Middenin dit alles zit Steve’s connectie met Shy, een jongen die zelden spreekt en een storm in zich draagt. Hun relatie wordt het hart van de film en toont zowel de mogelijkheid van zorg als het gevaar van instorting. Gelijktijdig met deze gebeurtenissen zijn we ook getuige van de komst van een documentaireploeg, die nieuwe spanning toevoegt en elke slip het gevoel geeft dat deze op camera kan worden vastgelegd. Met gebeurtenissen op één dag gepropt, bouwt de film een strak gevoel van druk op, waarbij elke beslissing zwaar aanvoelt en niets verlichting biedt.De stijl van de film is ruw, bijna onrustig. De camera blijft vaak dicht bij gezichten, snijdt snel en laat het lawaai van de school over het publiek heen spoelen. Het kan rommelig aanvoelen, maar dat lijkt het punt te zijn. ‘Steve’ is niet gepolijst of netjes; het is bedoeld om je midden in de chaos te plaatsen en je te dwingen bij het ongemak te blijven zitten. Deze keuze betekent dat sommige personages schetsmatig blijven, maar de wisselwerking is een rauw soort realisme. De regisseur is niet op zoek naar zuivere bogen. De film vraagt je te voelen hoe moeilijk het is om zo’n plek bij elkaar te houden.Cillian Murphy is de reden dat de film zo goed werkt. Zijn optreden is gecontroleerd en diep gevoeld. Hij houdt geen grote toespraken; in plaats daarvan vertellen kleine gebaren het verhaal: een pauze, een vermoeide blik, het hangen van zijn schouders. Hij maakt van Steve een man die zich erom wil bekommeren, maar door uitputting uit elkaar wordt getrokken. Gaai Lycurgusals Shy, koppelt hem aan een rustig, onvoorspelbaar optreden. Hun scènes samen dragen zowel gevaar als tederheid met zich mee. De ondersteunende acteurs, inclusief Tracey Ullman En Emily Watsonvoeg grit en textuur toe, hoewel de focus op Murphy blijft liggen.‘Steve’ is geen film die de zaken netjes afrondt. Het laat zien hoe zowel kinderen als volwassenen worden gefaald door instellingen die te weinig tijd en te weinig middelen hebben. Het kan ongemakkelijk zijn om ernaar te kijken, omdat het je geen hoop geeft. Maar daarom blijft het ook hangen. De film is klein van omvang maar zwaar van gevoel, gebouwd op een uitvoering die misschien wel een van Murphy’s meest rauwe is. Voor kijkers die drama met glans en resolutie willen, zal dit frustreren. Voor wie bereid is met iets ruws en menselijks te zitten, zal ‘Steve’ een indruk achterlaten.
