‘Christy’-recensie: Sydney Sweeney zal haar nee-zeggers overtuigen, niet de film

Als je ‘Christy’ ziet, zul je je Christy als persoon herinneren, niet ‘Christy’ als film. Deze biopic over de dochter van een andere beroemde mijnwerker uit West Virginia Christi Martinde eerste vrouwelijke bokser die de cover van Sports Illustrated haalde, is efficiënt inspirerend en aangrijpend wanneer de fysiek getransformeerde, emotioneel aanwezige Sydney Sweeney houdt het scherm vast als Martin. Maar verder is het, onder leiding van David Michôd, weer een machinaal geperst product dat net zo goed door een chatbot tot stand had kunnen komen.

Dat is jammer, want in het begin, wanneer de stoere, atletische, semi-openlijk homoseksuele Christy nog maar een opgepikte middelbare scholier is die zich een weg baant om een ​​goed gevoel over zichzelf te krijgen, kun je, vooral in het script van Mirrah Foulkes en Michôd, een grote mate van aandacht bespeuren, vooral in het script van Mirrah Foulkes en Michôd, voor wat onuitgesproken blijft in dit soort verhalen: het geweld en de verve die een bokstalent kunnen kenmerken en de druk om zich te conformeren in een door mannen gedomineerde sport. In dit geval leidt het ertoe dat Christy een deel van haar identiteit ontkent.

Het is een heel specifieke spanning die films over vrouwelijke boksers in de 21e eeuw heeft gemaakt “Meisjesgevecht” En “Miljoen dollar baby” via die van vorig jaar “Het vuur van binnen” – zoveel interessanter als empowerment-casestudies dan de op mannen gerichte, die nog steeds geworteld lijken te zijn in conventionele mythen. (We leven nog steeds in het Rocky Balboa-universum.)

Zoals op memorabele wijze met een tikje, zweet en vasthoudendheid door Sweeney wordt overgebracht, is de jonge Christy een natuurlijke concurrent wiens vuisten haar een uitweg geven uit de veroordelende ogen van het leven in een kleine stad, met name die van haar moeder (een in feite kille Merritt Wever). Ze vecht alsof ze is aangevallen, maar kan het winnen in de ring zowel levendig als een uitgemaakte zaak laten lijken.

Die energie en toewijding om van boksen een carrière te maken, krijgt een opportunistische verfijning – een feminiserend roze tenue – wanneer ze contact krijgt met trainer Jim Martin, gespeeld door een griezelig dode ogende Ben Foster als de griezel die hij bleek te zijn. Foster’s Jim, geloofwaardig gestoord en schaduwrijk maar een beetje op de neus, is niet het eerste probleem van de film. Dat zou Michôds verslaving zijn aan het montage-ificeren van elk belangrijk dramatisch keerpunt, waarbij de muziek wordt gebruikt om de tijdlijn in beweging te houden.

Maar de vertolking van de beroemde kameleon Foster is het merkwaardigste dilemma van de film, omdat we niet kunnen begrijpen waarom Christy haar toekomst aan zijn oordeel zou toevertrouwen, laat staan ​​met hem trouwen. Het is alsof ‘Christy’, terugkijkend door een bloedige maar ongebogen lens, bang is Jim Martin voor te stellen als iets anders dan een sluwe sleazebag, terwijl dat Sweeney’s meer delicate taak ondermijnt om ons ervan te overtuigen waarom ze tientallen jaren bij hem zou blijven.

Sweeney slaagt er toch in, want ondanks wat je misschien dacht, is ze een stoere in-the-moment acteurvooral met haar ogen. Toch zorgt het gebrek aan nuance in de film over hoe toxische relaties zich ontwikkelen ervoor dat dit centrale tweetal een duizelingwekkend onevenwichtige is. Iedereen valt steevast in twee kampen: onfeilbaar ondersteunend (een gevoelige vader gespeeld door Ethan Embry; Katy O’Brian als voormalige rivaal) of, telkens wanneer Wever weer verschijnt, overweldigende ongevoeligheid. Chad L. Coleman is veel opwindender als combo-schotel van overtuigingskracht en dominantie met een hoog wattage in zijn handvol scènes als Don King.

Het centrale probleem met ‘Christy’ – dat zowel opbeurend moet zijn over de prestaties van het hoofdpersonage als complex moet zijn over haar reis van seksualiteit en trauma – is dat het schreeuwt om een ​​behandeling die grimmiger is dan het gelikte melodrama dat we hebben gekregen. Het zijn allemaal hoogtepunten en lowlights, zelden geïnteresseerd in de tussenliggende dingen die het bekijken van alle rondes van een gevecht zo noodzakelijk maken om te begrijpen wat het betekent om te overleven op het canvas.