‘Burt’-recensie: Tedere micro-indie zal degenen die zich aan de charmes ervan aanpassen, ontroeren

Je hoort vaak dat korte verhalen de beste films opleveren, alsof het de bedoeling is om iets compacts te nemen en dat uit te breiden met de schaalbaarheid van cinema. Maar het omgekeerde kan ook waar zijn: bepaalde films hebben er baat bij dat ze zich op zakformaat en onbelemmerd voelen, alsof je je hebt opgerold in een strak, suggestief kortverhaal, gevuld met net genoeg humor, details en gevoel om een ​​warme gloed op te roepen.

De zwart-wit micro-indie ‘Burt’ van regisseur en co-scenarist Joe Burke speelt zich af gedurende twee dagen tijdens de onmiddellijke relatie tussen een wanhopige jongeman uit New York en een eenzame oudere straatmuzikant uit Los Angeles en is zo’n half stukje hart en calorieën, niet te veel en niet onvoldoende gaar. Je zou veel films kunnen zien die met hetzelfde budget zijn gemaakt (denk aan een gebruikte sedan uit 2007) en een ambitie voelen die zich verzet tegen beperkingen of een opzettelijke poging om in een sloppenwijk te belanden. Dat is niet het geval met ‘Burt’, het filmequivalent van een kersenzure druppel op een dag waarop je behoefte hebt aan iets zuurs, een tikkeltje zoet, en dat zal niet langer welkom blijven.

In Burt speelt Burt Berger de rol van, nou ja, Burt Berger, een 69-jarige troubadour-type die we voor het eerst zien in een schaars bezocht koffiehuis terwijl hij aan zijn gitaar tokkelt en, alsof de jaren zestig nooit zijn verdwenen, zingt over vrijheid. (Via Bergers ernstige, oude stem klinkt het concept zwaarbevochten.) Sammy (co-scenarist Oliver Cooper) kijkt hem aandachtig aan, die om een ​​momentje van Burts tijd vraagt. Boven een picknicktafel in een veld krijgt deze vriendelijke, spichtige muzikant, die zichtbaar te maken heeft met de ziekte van Parkinson, te horen dat Sammy de zoon is waarvan hij niet wist dat hij hem had. Waarop je misschien denkt: eindelijk een film die geen tijd verspilt met het direct doornemen van wat we al denken.

Burt is geprikkeld door het nieuws en wil al snel dat Sammy logeert in het bescheiden huis in North Hollywood dat hij deelt met zijn inwonende huisbaas Steve (Steven Levy), een achterdochtige, door regels geobsedeerde idioot met gezichtshaar van een gekke profeet, een opkomende moestuin en, zoals hij deze nieuwe bezoeker graag wil laten weten, een pistool. Het wantrouwen is wederzijds voor Sammy, maar hij probeert gefocust te blijven op het leren kennen van Burt om redenen die snel duidelijk worden en die dit eigenzinnige, naar Jarmusch verweven scenario een extra vleugje seriokomische urgentie geven.

Maar “Burt” wordt niet gedreven door verhalen. Regisseur Burke is veel meer geïnteresseerd in de interpersoonlijke dynamiek van excentrieke mensen dan wat dan ook, en daartoe wordt een behoorlijke hoeveelheid humoristische spanning gehandhaafd – van Sammy’s angstige aanpassing aan Steve’s eigenaardigheden tot enkele controversiële telefoontjes met een tierende tante (Caitlin Adams) die in een caravanpark woont, een huurachterstand heeft en blijkbaar een fijne soep maakt. Ondertussen is een van de vertederend amusante aspecten van ‘Burt’ hoe energiek het titelpersonage overgaat tot het plotselinge vaderschap, vooral zijn onmiddellijke adoptie van zinnen als ‘Geen zoon van mij is …’ en ‘Dat is mijn jongen!”

Een algemene bioscoopbezoeker kan op geen enkele manier weten wat de verhouding tussen fictie en non-fictie is in een smerig doe-het-zelf-object als ‘Burt’, waarbij personages versies van zichzelf spelen. (Als Levy geen agent heeft, zou hij dat moeten overwegen.) En hoewel je niet verwacht dat het sentimenteel wordt, bestaat er tijdens het schuifelen van ‘Burt’ het stille vertrouwen (de jazz-getinte muziekscore is een beetje ruw en de montage niet altijd soepel) dat de film de gevoelens die de regisseur op efficiënte wijze heeft opgeroepen niet zal negeren. Het meest opvallend is dat Berger, wiens leven de film inspireerde, een natuurlijk, gemakkelijk te vinden en ideaal centrum is voor een film met een hartelijke kijk op het leven die het best wordt gewaardeerd als je je hang-ups opzij kunt zetten en af ​​en toe een verdwaalde kunt adopteren.