Er is ontdekt dat het menselijk brein gezichten detecteert 90 tot 130 milliseconden nadat het naar een object heeft gekeken dat enigszins op een gezicht lijkt – dit wordt gezichtspareidolie genoemd. Natuurlijk zijn onze ogen getraind om gezichten in onbekende omgevingen te herkennen, omdat we de hele dag naar gezichten kijken. Maar dit is het zeker niet Younguk YiIn plaats daarvan speelt de meest productieve staat van de kunstenaar uit Seoel zich af in desoriëntatie – wat misschien een understatement is voor zijn oogverblindende kunstwerken. “Als kijkers voelen dat hun waarneming wankelt – als het oog niet tot rust kan komen, als het lichaam zich bewust wordt van zijn eigen kijk – is het werk al begonnen”, zegt Younguk.
De kaleido-collagetekeningen van Younguk zijn geïnspireerd op steden: verouderde gebouwen, instortende steegjes en onvoltooide betonnen frames die sociale herinneringen, tijdssedimenten en latente breuken onthullen. Dit wordt vervolgens vertaald in geëxplodeerde figuratieve kunstwerken die lichamen voorzien van rimpelingen van contouren en gezichten met galerijen van ogen. Zijn schilderijen zien eruit alsof een persoon glitste als een computervenster en zichzelf verwoed repliceerde in rijen van vlezige chaos – of alsof een schilderij van de trap viel en alles binnen zijn kader opnieuw rangschikte.
Hier worden de ritmes van gezichtsherkenning volledig geremixt, iets wat Younguk noemt “geen onderwerpen die getrouw worden weergegeven, maar lichamen in onderhandeling” met veranderde houdingen, spanningen en verplaatste ledematen – die zich verzetten tegen een unieke leesbaarheid. De waanzinnige figuraties van Younguk lijken er bijna op “Bijbelgetrouwe engelen” met hun griezelige valleiniveaus van slangenmens.
Met andere woorden, deze schilderijen zijn behoorlijk bizar! Architectuur in Korea is lange tijd synoniem geweest met vooruitgang en stabiliteit, maar volgens Younguk vertelt de geschiedenis een ander verhaal: de ineenstorting van het warenhuis Sampoong, het falen van de Seongsu-brug en structurele controverses rond de volkshuisvesting. Younguk geeft maatschappelijke breuken weer in lichamen die botsen met het anatomische besef, en onthult geheel nieuwe visuele systemen die afwijken van wat we weten over het kijken naar gezichten, lichamen en fenotypes, maar in plaats daarvan hilarische en enigszins ongemakkelijke oefeningen worden om je ogen stil te houden.
