Precies tien jaar geleden dat hij de ruimte in schoot, onthult Tim Peake de lessen die hij in een baan om de aarde heeft geleerd – en wat de toekomst in petto heeft voor de openbare ruimtevaart
Astronaut majoor Tim Peake maakte een onhandige maar gewichtloze achterwaartse salto en verklaarde met onverholen vreugde dat leven in een baan was “absoluut spectaculair.” De eerste Brit die het Internationale Ruimtestation bezocht en een ruimtewandeling maakte, via hem konden we allemaal plaatsvervangend onze dromen waarmaken om astronaut te worden. Tien jaar later, nu 53, heeft hij niets van het jongensachtige enthousiasme verloren dat onze harten veroverde, vertelt The Spiegel: “Het buitengewone zicht op de planeet aarde is waarschijnlijk veruit het meest bijzondere in de ruimte zijn. Het is ontzagwekkend om de Melkweg te zien opkomen – 200 miljard sterren in ons eigen sterrenstelsel, dat is ook ongelooflijk bijzonder.”
Aanstaande maandag om 11.03 uur – precies het moment 10 jaar geleden, op 15 december 2015 waarop Tim de ruimte in schoot – zal er een massale papieren raketlancering plaatsvinden in de Londense ruimte. Wetenschap Museum. Scholen in het hele Verenigd Koninkrijk zullen ook worden uitgenodigd om deel te nemen aan een les van Tim, die live wordt uitgezonden vanuit het museum, na een dag vol gratis activiteiten die daar op zondag door de astronaut worden georganiseerd.
Tim zegt: “Er zullen explosieve liveshows zijn en kinderen kunnen leren hoe ze een raket de ruimte in kunnen sturen.” Tim herinnert zich dat hij de eerste astronaut was die het equivalent van de marathon van Londen in de ruimte liep en vertrok vanaf de lanceerplaats in Kazachstan alsof het gisteren was. Zwaaiend naar de mensenmassa die zich voor de lancering had verzameld, liep hij zij aan zij met de Russische commandant Yuri Malenchko en de Amerikaanse NASA-astronaut Tim Kopra, voordat ze in de Sojoez-raket stapten.
Maar toen de luikdeur dichtging, werden ze in stilte gedompeld. “Er vond een echte omschakeling plaats van al dat geroezemoes en activiteit naar het naar boven gaan in de raket”, zegt Tim. “In de capsule, wanneer het luik sluit, is dat het moment waarop alles verandert. Het zijn gewoon drie mensen die als sardientjes in een blikje zijn gepropt, wachtend tot het blauwe aanraakpapier oplicht. Dat is het moment waarop je al het andere buitensluit en je je alleen maar concentreert op datgene waarvoor je al zoveel jaren hebt getraind.”
In de Sojoez bevindt zich de afdalingsmodule voor lancering en terugkeer, en de orbitale module – een krappe, klokvormige capsule die de bemanning krappe leefruimte biedt. Het duurde zes uur voordat de 7 ton wegende Sojoez het 400 ton wegende ruimtestation bereikte en om 17.33 uur arriveerde.
Maar de astronauten openden het luik pas om 19.58 uur. Pas toen ze er zeker van waren dat de verbinding tussen de twee ruimtevaartuigen luchtdicht was, gingen ze het ruimtestation binnen, dat de komende zes maanden Tims huis zou worden. Terwijl hij in een baan om de aarde draaide, kreeg Tim – die in Chichester woont met zijn vrouw Rebecca, 51, en hun zonen Thomas, 16, en Oliver, 14 – een schatkist vol onaardse geneugten.
Zijn meest memorabele was ongetwijfeld de ruimtewandeling. “Ik zal het nooit vergeten”, zegt hij. “Het is één ding om in de ruimte aan te meren, wat net een moment is om uit Moonraker te komen, maar het is iets anders om een ruimtepak aan te trekken en naar buiten te gaan. Het gevoel van gevaar is voelbaar. Je bevindt je in een omgeving waar je niet hoort te zijn – maar het is ook ongelooflijk mooi, vredig en rustig om omringd te zijn door het universum. Om daar rond te zweven in de ruimte is de meest bijzondere ervaring ooit. In de ruimte zijn heeft me geleerd dat deze planeet de mooiste planeet is die ik ooit heb gezien, en die zich op de achtergrond afspeelt van het oneindige heelal doet het je beseffen dat we er goed voor moeten zorgen.”
Tijdens zijn missie nam hij deel aan meer dan 250 wetenschappelijke experimenten en betrok hij ook 2 miljoen schoolkinderen in heel Europa bij minstens 30 projecten. Nu gepensioneerd, maar nog steeds een ambassadeur voor de wetenschap, TechnologieEngineering en Wiskunde (STEM) is hij gepassioneerd door het inspireren van de volgende generatie ontdekkingsreizigers, ingenieurs en wetenschappers.
Het lopen van de marathon van Londen, vastgebonden aan de loopband van het ruimtestation met een bungeekoord aan een harnas, zodat hij niet wegzweefde, was weer een intergalactische prestatie. Hij voltooide het virtuele parcours – ter ondersteuning van The Prince’s Trust (nu The King’s Trust) – in 3 uur, 35 minuten en 21 seconden, terwijl hij via een videoverbinding zag hoe collega-lopers onder hem door de Londense straten beukten.
De lage zwaartekracht betekende dat de benen van Tim slechts 80% van zijn werkelijke gewicht hoefden te dragen. “Je zou kunnen zeggen dat we in zekere zin vals spelen, maar de realiteit is dat als je al dat gewicht op je sleutelbeen hebt, je in deze voorwaartse positie wordt gedwongen”, legt hij uit. “De loopband was ongelooflijk smal, wat betekende dat ik niet met mijn normale gang kon rennen. Het is een beetje zoals wanneer modellen over de catwalk lopen en ze de ene voet voor de andere moeten zetten – zo moet je een beetje rennen.”
“Drie en een half uur lang wordt je bloedcirculatie afgesloten door het dragen van dit belachelijke harnas en je moet je echt concentreren op elke voet die je nauwkeurig plaatst, zodat je niet struikelt. Na ongeveer een uur wilde ik wanhopig uitstappen, dus ik werd sneller en sneller, omdat ik het zo snel mogelijk wilde afmaken. Ik zou zeggen dat het moeilijker is om een marathon in de ruimte te lopen, maar tegelijkertijd de live marathon van Londen kunnen zien, heeft me echt geïnspireerd.”
Ook herstelden zijn spieren sneller, omdat hij van de loopband zweefde zonder zijn volledige lichaamsgewicht op zijn vermoeide benen te zetten. Maar hij slaagde er niet in zijn aardse tijd te verbeteren. Toen hij in 1999 de marathon van Londen liep, finishte hij in 3 uur en 18 minuten. Lyrisch geworden over de wonderen die hij vanuit de ruimte zag – waaronder de Sahara, het Amazone-regenwoud en de Himalaya – zegt Tim dat de combinatie tussen de geweldige uitzichten en het alledaagse adembenemend was.
Tim, die op 19-jarige leeftijd bij het leger kwam, piloot werd bij het Army Air Corps en vervolgens in 2009 lid werd van het astronautenkorps van de European Space Agency, zegt: “Er is bijna een kloof tussen normaliteit en ontzag en verwondering. Aan de ene kant werk je heel hard en aan de andere kant loop je langs het raam en zie je plotseling de aarde onder je. “Je ziet dit prachtige uitzicht op de Aurora ’s nachts, of een onweersbui – en het verbaast je.”
Terwijl hij ongeveer 400 kilometer boven de aarde cirkelde, keek Tim graag naar de planeet vanuit de Cupola van het ruimtestation – een uniek observatiedek met zeven ramen – en deelde hij zijn beelden en gedachten op sociale media. “Als je de Aurora ziet en de kleine strook atmosfeer die ons tegen de ruimte beschermt, krijg je inzicht in wat onze planeet doet om ons te beschermen tegen een barre omgeving.”
De strook atmosfeer, hoewel opmerkelijk dun, strekt zich technisch gezien duizenden kilometers uit, gaat op in de ruimte en vervaagt geleidelijk. “In het Apollo-tijdperk – ze zeiden dat we helemaal hierheen kwamen om te zien wat er op de maan is – maar wat we in werkelijkheid ontdekten was de planeet Aarde”, zegt Tim, die op 18 juni 2016 weer op vaste grond landde.
Dit jaar zal het Internationale Ruimtestation in 2031 vijfentwintig keer buiten gebruik worden gesteld. Dankzij geavanceerde technologie en hoge onderhoudskosten zal het worden vervangen door meerdere commerciële ruimtestations. Tim zegt: “Ruimtetoeristen hebben de afgelopen tien jaar tien tot twaalf dagen in het ISS doorgebracht. Naarmate het gemakkelijker en goedkoper wordt om de ruimte te bereiken, zien we dat steeds meer mensen dit doen.”
Maar terwijl zanger Katja Perry zich bij een geheel vrouwelijke bemanning voegde om in april van dit jaar de ruimte in te gaan, zal het nog een tijdje duren voordat gewone mensen naar de maan en terug kunnen vliegen, aangezien het momenteel meer dan £ 40 miljoen kost. Intussen staan er nog steeds serieuze ruimtemissies in het verschiet. Artemis II is een door de NASA geleide bemande missie die vier astronauten op een tiendaagse vlucht rond de maan en terug zal sturen, met een lancering gepland voor begin 2026. De maanvlucht zal bedoeld zijn om systemen te testen voor toekomstige landingen. China heeft nu ook een eigen ruimtestation.
Tim vervolgt: “Ik ben een fan van het gebruik van de ruimte voor de wetenschap en van de ruimte ten behoeve van iedereen. Ik denk niet dat er een enorme publieke belangstelling bestaat om alleen maar te kijken naar mensen met een hoog vermogen die even zes minuten gewichtloosheid in de ruimte hebben. Dat gezegd hebbende, in de jaren twintig en dertig vlogen alleen heel rijke mensen over de Atlantische Oceaan.
“Tegenwoordig is het betaalbaar voor een veel groter percentage van de bevolking. Over 100 jaar zouden we een transportsysteem kunnen zien dat je in 45 minuten van Londen naar Sydney brengt (via de ruimte) en het zou betaalbaar kunnen zijn voor een groot percentage van de mensen. We zouden terugkijken op rijke mensen en beroemdheden die naar de ruimte gingen en denken dat dit nog maar het begin was.”
LEES MEER: ‘Ik heb drie maanden in het ISS gewoond en ontdekte dat de ruimte een duidelijke geur heeft’
