Het verhaal van de aangrijpende nieuwe Apple TV-show van Vince Gilligan Voor velen onderzoekt de menselijke conditie door middel van een inventief sciencefiction-uitgangspunt dat ons niet alleen doet gissen, maar ons ook dwingt om diep na te denken over de aard van vrije wil, geluk en wat het betekent om te leven. En in aflevering 6, ‘HDP’, Voor velen wordt ook even een enorme James Bond hulde. Dit is wat er aan de hand is tijdens de openingsmomenten van voor velen en naar welke specifieke 007-momenten wordt verwezen.
Waarschuwing! Milde spoilers in het verschiet.
Na de openingsmomenten, waarin Carol (Rhea Seehorn) bevestigt dat de vreemde melkachtige substantie in feite is gemaakt van menselijke resten, rolt de titelkaart en dan zijn we plotseling in Las Vegas. Koumba (Samba Schutte), een van de weinige mensen die immuun zijn voor de Joining, leeft zich uit in een casino en speelt een pokerspel met hoge inzet tegen een man met een ooglapje.
Koumba (Samba Schutte) gaat vol retro Bond.
Apple TV
Minutenlang speelt deze scène zich bijna af als een droomsequentie. Handelen al deze personages uit eigen vrije wil? Of is er iets anders aan de hand? Nadat Koumba een personage genaamd TK verslaat, mogen alle ‘Anderen’ het karakter breken. Maar voordat dat gebeurt, zijn er voldoende Bond-referenties, waarvan sommige begraven liggen in de aftiteling van deze aflevering.
De man die Koumba verslaat met kaarten (Francois Guetary), degene met het ooglapje, wordt ‘Blofinger’ genoemd. Dit is een verwijzing naar de twee beroemde Bond-schurken, Blofeld en Goldfinger. Dat gezegd hebbende, verwijst de ooglap- en pokerscène naar een kaartspel dat Bond (Sean Connery) speelde tegen Largo (Adolfo Celi) in de film uit 1965. Donderbal. Ondertussen lijkt de setting in Las Vegas, waarin Koumba het naar zijn zin heeft, om zo te zeggen, te verwijzen naar de film uit 1971. Diamanten zijn voor altijd, de enige keer dat James Bond in Vegas belandde. (De boekversie uit 1956 van Diamanten zijn voor altijd is trouwens veel beter. Maar de filmversie is uiteraard iconischer!)
Sean Connery en Lana Wood binnen Diamanten zijn voor altijd.
Sunset Boulevard/Corbis Historisch/Getty Images
De partituur in deze scène zit vol verdachte gitaren en laag koper en strijkers, wat doet denken aan zoveel John Barry James Bond-partituren. En een van Koumba’s metgezellen, gespeeld door Anna Mhairi, heet op de aftiteling ‘Vesper’. Dit is een verwijzing naar het personage Vesper Lynn, gecreëerd door Ian Fleming voor zijn eerste roman uit 1953 Casino Koninklijk. (De Vesper is ook de naam van een beroemde cocktail, die, althans qua naam, uit dat boek afkomstig is.)
Koumba’s Bond-fantasie wordt natuurlijk uiteindelijk doorbroken door de komst van Carol, die met hem wil praten over de griezelige aard van de HDP. Maar in werkelijkheid wordt de fantasie al eerder verbroken, wanneer veel van de Anderen hun karakter breken nadat Koumba is vertrokken, gebroken glas oppakken en in het algemeen de wereld resetten naar zoals voorheen.
Als korte Bond-uitzending is het allemaal perfect, maar als onderdeel van Verschillende doorlopende thema’s, er is hier nog iets interessants. Carol kan Koumba zoveel ze wil beoordelen op zijn fantasie, maar het is ook interessant, aangezien ze zelf een romantische auteur is, een ander soort zinnenprikkelende escapistische fictie die parallel loopt met zoiets als James Bond. Slechts een paar afleveringen eerder leerden we dat de Anderen de boeken van Carol op hetzelfde niveau van waardering plaatsten als Shakespeare. Het is duidelijk dat ze met deze aflevering hetzelfde kunnen doen met Ian Fleming.
Er schuilt in dit alles een subtiel gevoel van artistieke democratisering. Net zoals we in de eerste aflevering konden lachen om Carols romantische fictie, Voor velen doet hetzelfde met Bond in deze aflevering. De show maakt duidelijk commentaar op onze verschillende hang-ups en escapistische ideeën. Maar als je in een hivemind-wereld zou leven waarin al deze dingen in orde waren, zou dat ook zo zijn maken al deze dingen oké? Of ja Voor velen iets anders suggererend: Misschien bestaat de grens tussen farce, goede kunst en slechte kunst eenvoudigweg niet.
