Amerikaans geld verandert de Cotswolds in de ‘Hamptons van Engeland’

Terwijl de lokale bevolking roddelt onder het lage balkenplafond van een koffieshop, vraag ik Audrey Ann Masur om iets te zeggen.

“Ik probeer altijd stiller te praten, dus dat stereotype begrijp ik niet”, fluistert de 37-jarige uit Indiana met een nerveuze glimlach aan onze tafel, terwijl haar cafeïnevrije koffie dampt in de herfstkou.

We zijn binnen de Cotswoldseen 800 vierkante kilometer groot Engels platteland bezaaid met steden en dorpen. Masur en haar jonge gezin zijn vijf jaar geleden vanuit South Carolina hierheen verhuisd, toen haar man door het Amerikaanse leger werd overgeplaatst.

Haar accent heeft oudere lokale bewoners ertoe aangezet haar in de supermarkt in het nauw te drijven en haar onder druk te zetten op haar politieke opvattingen, zegt Masur. Ze denkt dus dat het het beste is om haar stem zacht te houden.

Ik hoop Masur, die documenteert leven in de Cotswolds op Instagram voor haar 13.700 volgers, kan mij helpen begrijpen waarom dit gebied de afgelopen jaren een hotspot is geworden voor de transatlantische elites. Ik wil weten hoe de lokale bevolking reageert als oud Brits geld en nieuw internationaal geld ontmoeten elkaar en – zoals de Amerikaanse ‘invasie’-koppen in de Britse pers suggereren – botsen.

Masur is noch miljardair noch miljonair – ‘Ik rijd een Honda Jazz’, zegt ze – maar ze heeft een aantal rijke Amerikaanse nieuwkomers ontmoet op influencer-evenementen en bedrijven zien veranderen in de relatief korte tijd dat ze hier is.

“Er zijn veel meer plaatsen die mensen met een bepaalde sociaal-economische status willen plezieren”, zegt Masur.

Recente spraakmakende bezoekers van het gebied, dat zich uitstrekt over zes provincies, zijn onder meer Taylor Swift, Eva Jobsdie hier in juli trouwde, en JD Vance, wiens veiligheidscontroles het slaperige dorpje Dean in augustus op slot deden. Anderen, zoals Masur, noemen het hun thuis. Ellen DeGeneres woont hier sinds 2024 en het gerucht gaat dat Beyoncé en Jay-Z op zoek zijn naar onroerend goed.

Dit maakt deel uit van een lucratieve hausse aan Amerikanen die naar Groot-Brittannië trekken. In 2024 waren er een recordaantal van 5,6 miljoen bezoeken vanuit de VS, een half miljoen meer dan het jaar ervoor. Deze bezoekers gaven in 2024 een recordbedrag van £7,3 miljard, of ongeveer $9,5 miljard, uit – £1,1 miljard meer dan in 2023, volgens gegevens van VisitBritain.

Ze geven ook meer uit: in 2024 gaven Amerikanen, gecorrigeerd voor inflatie, £68 meer per reis naar Groot-Brittannië uit dan in 2023.

Uit cijfers die de Britse regering aan Business Insider heeft verstrekt, blijkt dat het aantal Amerikaanse staatsburgers dat het Britse staatsburgerschap aanvraagt, ook in het tweede kwartaal van 2025, na de inauguratie van president Donald Trump, een recordhoogte bereikte. Tussen april en juni hebben 2.194 Amerikanen zich aangemeld – een stijging van 50% ten opzichte van dezelfde periode vorig jaar.

Uit het grote aantal wat op Amerikaanse accenten lijkt te horen dat ik tijdens mijn reis eind oktober hoor – hoewel ik enkele Canadese dames ontmoet die gekwetst zijn door mijn veronderstelling – voelt het alsof de meesten regelrecht naar de Cotswolds zijn gegaan.

Twee vastgoedprofessionals vertelden me van wel de buit van deze trend zien: meer Amerikaanse tech-oprichtersmediamagnaten en miljardairs die op zoek zijn naar historische eigendommen in de regio.

“Als er eenmaal een kritische massa gelijkgestemde mensen in het gebied is, trekt dat steeds meer mensen met dat profiel aan”, zegt Harry Gladwin, een Cotswolder en partner bij The Buying Solution, die rijke buitenlanders adviseert over het vinden van huizen hier.

Armand Arton, de oprichter van Arton Capital, dat zeer vermogende klanten helpt bij het veiligstellen van tweede huizen en staatsburgerschap, zegt dat de Amerikaanse politiek veel van zijn klanten heeft gemotiveerd om huizen te zoeken in dit deel van het Engelse platteland. Maar het bezit van erfgoedeigendommen – kastelen en landgoederen die veel Britse aristocraten zich niet langer kunnen veroorloven te onderhouden – gaat ook over status.

“Nieuw geld wil trofeeën van oud geld”, zegt Arton.

De slag bij Kleine Tew

Nergens is de spanning tussen de lokale bevolking en nieuw geld, grotendeels Amerikaans, duidelijker dan in Little Tew. Veel van de 500 inwoners van het dorp protesteren al jaren tegen de plannen van de miljardair Soho House Ron Burkle om een ​​uitgestrekt landgoed te bouwen op een stuk grond van 90 hectare aan de rand ervan.

In een bezwaarbrief beschreef een dorpeling de omvang van het project, dat de bouw van een landhuis, een snelweg, een meer en een zwembad zou omvatten, als ‘grotesk’.

De zaak werd afgehandeld tijdens een parochievergadering in oktober, toen 27 bewoners unaniem tegen de plannen stemden – tenzij Burkle in beroep ging of een herziene aanvraag indiende.

“We waren bang dat dit huis, als het gebouwd zou worden, waarschijnlijk onderbenut zou worden”, zegt Anthony Cripps, 59, een rekruteringsconsulent die in het dorp woont en de bijeenkomst voorzat.

Burkle heeft de plannen niet in de pers besproken en zijn kantoor heeft niet gereageerd op een verzoek om commentaar van Business Insider.

De strijd tussen David en Goliath die zich in Little Tew afspeelt, weerspiegelt andere in de Cotswolds, zij het op kleinere schaal.

Uit een rapport uit 2024 van de Cotswold District Council blijkt dat tweede huizen in het gebied zetten het toch al krappe woningaanbod onder druk. Uit gegevens van de Raad die aan Business Insider zijn verstrekt, blijkt dat het aantal tweede woningen elk jaar geleidelijk is gestegen sinds april 2021, toen de Raad voor het eerst gegevens verzamelde. In april 2025 waren er 1.597 tweede huizen in de wijk – een stijging van 3,5% ten opzichte van het voorgaande jaar en ongeveer 6,5% over vier jaar.

Een in april geïntroduceerde gemeentebelastingpremie van 100% verdubbelde feitelijk de rekening die eigenaren van gemeubileerde tweede huizen betaalden, waarbij de opbrengsten naar betaalbare woningen en lokale diensten in de Cotswolds gingen. Het is een maatregel die gericht is op het vertragen van het soort gentrificatie op het platteland, waardoor het risico bestaat dat oude, minder welvarende bewoners worden geprijsd.

“Het wordt gezien als de speeltuin van de rijken en beroemdheden, maar als je dat fineer weghaalt, heb je behoorlijk wat plattelandsisolatie en armoede”, zegt Paul Hodgkinson, een raadslid wiens kiesdistrict ook de toeristische trekpleister Bourton-on-the-Water omvat.

De spanning hier gaat niet alleen over de spanning tussen Amerikanen en de lokale bevolking, maar gaat breder over wat er gebeurt als rijkdom, van welke oorsprong dan ook, een regio binnenstroomt.

“Ik wil de Amerikanen niet uitkiezen”, zegt Hodgkinson.

“Het gaat niet alleen om mensen uit het buitenland die tweede huizen en vakantiehuizen kopen”, voegt hij eraan toe. “Het is iemand.”

Uit gegevens van de Britse overheid blijkt dat de Cotswolds in 2024 tot de minst betaalbare plekken in Engeland en Wales behoorden om te wonen, waarbij het gemiddelde huis 13,8 keer het gemiddelde jaarsalaris van een voltijdse werknemer in het gebied kostte, namelijk £440.000 op £31.795.

Hodgkinson maakt zich zorgen dat naast het verergeren van de huizencrisis, meer tweede-homers een culturele impact zouden kunnen hebben door het dorpsleven uit te hollen; de lokale bevolking die samenkomt in de pub en dorpsfeesten organiseert, loopt het risico te worden vervangen door rijke bezoekers die langskomen voor korte, luxe vakanties.

‘Amerikanen geven graag meer uit’

Terwijl sommigen zich zorgen maken over de veranderende Cotswolds, zien anderen het als een kans.

In een knus kamertje met vier tafels, een smalle, krakende trap op in het New England Coffee House in Stow-on-the-Wold, staat Alison Tighe, de burgemeester, vertelt me ​​dat Amerikanen ‘investeringen brengen’.

Ze gebaart in de richting van een soort trickle-down-logica. “Als je meer investeert op dit gebied, heb je niet alleen banen voor de lokale bevolking, maar ook betere diensten”, zegt Tighe.

Voor Gladwin, de makelaar en inwoner van Cotswolds, de toestroom van geld heeft enige dynamiek in het gebied geïnjecteerd, dat volgens hem ooit een ‘slaperig uithoekje’ was voor gepensioneerden.

“Of je nu een vegan flat white, reformerlessen, cryotherapie of gewoon een lange wandeling met de honden wilt, hier kun je alles doen”, zegt hij.

Zoveel is duidelijk bij Daylesford Organic – in feite de Erewhon van de Cotswolds – waar ik een vrouw zie die collageen- en açai-supplementen van £ 39 inspecteert terwijl haar cavapoo aan een plank snuift met potten van £ 28 ambachtelijke hazelnootpasta. Vrouwen in sportkleding met groene sappen gaan naar de aansluitende Bamford-spa, waar lessen in klankgenezing worden aangeboden en verstevigende massages ter waarde van £ 235 op je wachten.

Het is heel anders dan de oude Cotswolds, met zijn modderige laarzen en pretentieloze theesalons.

Hoewel het geld dat de Cotswolds transformeert niet uitsluitend Amerikaans is, komt de Amerikaanse invloed op de cultuur van het gebied duidelijk naar voren tijdens mijn reis.

Op vijftien kilometer van Stow-on-the-Wold in Burford vertelt Jack Forbes, de algemeen directeur van de Bull, een luxe hotel en een groep restaurants met een uitgesproken Soho House-gevoel, dat bedrijven ‘opgroeien’.

Hij zegt dat Amerikanen, die nu maar liefst de helft van zijn klantenkring uitmaken, de lat in de Cotswolds hoger leggen en daarmee Amerikaanse fooicultuur.

‘Het lijdt geen twijfel dat Amerikanen graag meer uitgeven’, zegt hij.

Lauren O’Brian, mede-eigenaar van The Sweet Shop in Burford, zegt dat de afgelopen jaren steeds meer Amerikanen traditionele snoepjes hebben ingeslagen: citroensorbets, rabarber- en vla-snoepjes en Turks fruit. Ze denkt dat ze zich aangetrokken voelen tot het bijzondere plattelandsleven dat wordt afgebeeld in historische drama’s als ‘Downton Abbey’.

Een paar deuren verderop vertelt Cindy Kosmala, de eigenaar van Hugo Lovage Patisserie, dat Amerikaanse klanten, waaronder beroemdheden, haar bedrijf levend houden.

Ik hoor een soortgelijk verhaal bij D’Ambrosi Fine Foods in Stow-on-the-Wold, waar een rustieke tafel vol met luxe Britse delicatessen onder een opgezette fazant staat. Buiten staan ​​in de etalage pakjes Reese’s Pieces, Cracker Jack en “All-American Pancake Mix” onder een opgerolde Amerikaanse vlag.

De ‘Hamptons van Engeland’

Ik vraag de eigenaar, Jesse D’Ambrosieen inwoner van Massachusetts die zes jaar geleden de luxe delicatessenzaak opende, wat zij vindt van de naam Cotswolds de ‘Hamptons van Engeland’. “Dat heb ik gezegd”, zegt ze glimlachend, “omdat het zo is.”

Het eclectische aanbod van de winkel weerspiegelt hoe de gevoeligheden voor oud geld van de Cotswolds steeds meer worden samengesteld door en voor nieuwkomers met Amerikaanse invloeden en een dure smaak.

Buiten de coffeeshop waar we elkaar hebben ontmoet, bereiden Masur en ik ons ​​voor om afscheid te nemen, en zij gebaart naar de winkelstraat van Stow.

“Op al deze plaatsen serveren ze ineens meer ijskoffie, waar ik dol op ben, maar dit heeft iets te maken met het feit dat er meer Amerikanen binnenkomen.”

Of deze veranderingen ieders ding zijn, is een andere zaak.