Ik heb altijd geloofd dat als er zielsverwanten bestaan, de mijne geen persoon is; het is Italië.
Sinds ik ruim tien jaar geleden voor het eerst voet in Venetië zette, voelde ik een aantrekkingskracht die ik niet kon verklaren. Snel vooruit naar nu, en dat heb ik gedaan bezocht alle 20 Italiaanse regio’s. Dit betekent dat ik technisch gezien meer van Italië heb gezien dan van de VS.
Veel van mijn vrienden en familie in New York vroegen mij wanneer ik naar Italië zou verhuizen, maar ik had nooit een doordacht plan om daadwerkelijk de sprong te wagen.
Ik had een waslijst met redenen waarom het geen zin zou hebben om de VS te verlaten: een baan, een appartement, een gemeenschap en, belangrijker nog, een hond. Toch besefte ik na verloop van tijd dat ik niet dood wilde zonder te zeggen dat ik nooit had geprobeerd op mijn favoriete plek te wonen.
Eerder dit jaar, toen mijn lieve Boston Terrier, Bowie, slechts twee weken na mij stierf verloor mijn baan in New YorkIk wist dat het nu of nooit was. Ik moest uiteindelijk naar Italië verhuizen.
Ik maakte een plan om Napels een proefrit te geven
Visumbeperkingen maakten het moeilijk om zomaar naar het buitenland te verhuizen en daar voor onbepaalde tijd te blijven. Dus besloot ik dat ik het leven zou geven mijn favoriete Italiaanse stad een proefrit.
Als houder van een Amerikaans paspoort kon ik met een toeristenvisum binnen een periode van 180 dagen maximaal 90 dagen in Italië verblijven – en dat is precies wat ik besloot te doen.
Ik beloofde mezelf dat ik, als ik verliefd zou worden op het leven hier, naar New York zou terugkeren en een plan zou bedenken voor het verkrijgen van een langdurig visum.
Eerst moest ik een kortlopend huurcontract vinden in Italië, wat lastig bleek. Ik heb alle belangrijke sites bezocht waar ik normaal gesproken naar zou kijken langdurig verblijf – Airbnb, Spotahome, Facebook-groepen en zelfs Booking.com – om alleen maar hoge prijzen of beperkte opties te ontdekken.
Tijdens het brainstormen herinnerde ik me dat ik nog het nummer had van een vrouw wier appartement ik in 2022 op Airbnb had gehuurd. Ik sms’te haar om te vragen of haar appartement beschikbaar was.
Tot mijn verbazing was dat zo. We hebben een maandelijks betalingsschema afgesproken, en de rest is geschiedenis.
Wonen in Napels voelt heel anders dan er op bezoek zijn
In het begin had ik moeite om me aan te passen aan het leven hier. Kaitlyn Rosati
Toegegeven, de eerste vier dagen in Italië bracht ik in mijn appartement door.
Ik besefte dat ik dat was herstellen van een burn-outmaar daarnaast zorgde het langdurig doorbrengen van tijd ergens voor een laagje angst dat ik niet had verwacht.
In het begin voelde de gedachte om naar buiten te gaan en een andere taal te spreken slopend. Ik was aanvankelijk bang dat ik stom zou klinken als ik de juiste woorden in het Italiaans niet kon vinden, maar nu ik hier bijna twee maanden zit, heb ik mezelf gedwongen om niet terug te vallen op het Engels.
Hoewel ik nog een lange weg te gaan heb, heb ik op taalgebied al heel wat sprongen gemaakt; ik heb zelfs een nieuwe bril aangeschaft, geheel in het Italiaans.
Ik heb ook nieuwe levensstijlveranderingen en eigenaardigheden ervaren. Ik ben bijvoorbeeld nog steeds bezig met het aanpassen aan het Italiaanse recyclingsysteem: hier scheid je papier, glas, plastic, voedselafval en niet-organische items in aparte bakken.
Het klinkt eenvoudig genoeg, maar het systeem is een stuk moeilijker te navigeren als je probeert uit te vinden hoe je een wattenstaafje moet weggooien.
Winkelen voor voedsel en huishoudelijke artikelen ziet er ook anders uit. In Napels moet ik vaak naar verschillende winkels om producten, vlees, kaas en toiletartikelen te kopen, terwijl ik al deze artikelen in één supermarkt in New York had kunnen vinden.
Dit is echter een verandering die ik ben gaan omarmen: ik ben zelfs bevriend geraakt met mijn plaatselijke slager, Angelo, die de beste kipkoteletten maakt die ik ooit heb gehad.
Over boodschappen gesproken, een van de beste aspecten van het leven hier is de lage voedselkosten. Ik heb een volledige hoeveelheid vlees, kaas, wijn, water en producten kunnen bemachtigen voor 22 euro (of ongeveer $ 26). Deze zelfde reeks items zou me in New York City dichter bij de $ 150 hebben gekost.
Uit eten gaan is hier ook veel betaalbaarder. Op een avond nam ik mezelf mee uit eten en kreeg een persoonlijke pizza en een glas wijn voor slechts 8 euro.
Ondertussen is het in New York lastig om een leuk restaurant te vinden waar een glas wijn minder dan $ 20 kost.
Nu waardeer ik Napels nog meer
Mijn verblijf hier heeft mij nog vastbeslotener gemaakt om van Italië mijn thuis te maken. Kaitlyn Rosati
Ik hou echter niet alleen van Napels vanwege de betaalbaarheid. Ik waardeer alle manieren waarop het vergelijkbaar is met – en verschilt van – mijn huis in New York City.
Zuid-Italië deelt de harde maar warme houding van New York, maar het levenstempo is hier veel langzamer. Bovendien was ik, als iemand die bang is voor de winters in New York, blij om te horen dat het hier niet eens sneeuwt; het weer is het hele jaar door warm.
Een van de grootste verschillen tussen de twee steden is dat New York vaak wordt beschouwd als het epicentrum van het universum, maar ik heb gemerkt dat Napels door zowel toeristen als Italianen over het hoofd wordt gezien.
Wanneer ik dat ook heb gedaan reisde door heel Italië en iemand vertelde over mijn liefde voor de stad, was ik verrast. Zelfs de lokale bevolking lijkt zichtbaar in de war (en vereerd) door mijn bewondering voor Napels, maar na twee korte maanden voel ik me hier helemaal thuis.
Mijn tijd lijkt veel sneller op te raken dan ik had verwacht, en ik vrees de dag dat ik aan boord ga van een vlucht terug naar de VS. Als mijn voorspellingen mij iets vertellen, is het dat ik voor ik het weet weer terug ben in Napels.
