5 onderschatte Disney-flops die het bekijken waard zijn

Disney is een van de meest legendarische filmstudio’s in Hollywood. De erfenis strekt zich uit over meer dan 100 jaar, variërend van baanbrekende animatieklassiekers zoals ‘Sneeuwwitje en de zeven dwergen’ tot enkele van de grootste films aller tijden, zoals ‘Avengers: Endgame’. Gedurende de lange geschiedenis van de studio hebben ze heel veel successen geboekt en een tijdlang waren ze de onbetwiste koning van de box office.

Maar het kunnen niet allemaal winnaars zijn, en Disney heeft door de jaren heen behoorlijk wat flops gehad. waarvan er vele in de jaren 2010 kwamen. Het feit dat een film slecht presteert aan de kassa, betekent niet automatisch dat hij slecht is. Tal van steenkoude klassiekers, van ‘Blade Runner’ tot ‘The Shawshank Redemption’, strandden in de theaters om later liefde te vinden. Veel van Disney’s flops zijn ook een tweede blik waard, ondanks hun aanvankelijke commerciële ontvangst. Hier zijn dus vijf Disney-flops die het bekijken waard zijn.

Een opmerking: er is een beetje recentheidsvooroordeel aanwezig in deze lijst, maar veel van de films is de afgelopen jaren geflopt. Dat gezegd hebbende, laten we erin duiken.

Mensen van een bepaalde leeftijd beschouwen ‘Meet the Robinsons’ waarschijnlijk helemaal niet eens als een flop. Ze denken er alleen maar over na in termen van die geanimeerde Disney-film waar ze van houden en waar we lang niet genoeg over praten. Omdat ‘Meet the Robinsons’ van regisseur Stephen J. Anderson is de definitie van een onderschat juweeltje. Het is het soort film waar mensen dol op zijn geworden. De tijd is goed geweest voor deze heerlijk gekke tijdreiskomedie.

Het draait om Lewis, een briljante uitvinder die een mysterieuze vreemdeling ontmoet genaamd Wilbur Robinson. Uiteraard gaan ze samen op avontuur in een tijdmachine om Bowler Hat Guy op te sporen. Er ontstaat een prachtige geanimeerde chaos.

Om welke reden dan ook, deze film sloeg gewoon niet aan op het moment van release. Misschien was het moeilijk om zowel kinderen als volwassenen op de markt te brengen. Hoe het ook zij, het verdiende beter dan het kreeg. Net als het beste dat Pixar te bieden heeft, is het een film waar kinderen van kunnen genieten, maar bovenal is het gewoon een absoluut geweldige film. Natuurlijk, de animatie is een beetje gedateerd, maar dat is een kleine prijs die je moet betalen voor de geneugten die erin zitten. Alleen al de kleine T-rex maakt deze de toegangsprijs waard. Het is grappig, hartverwarmend en verrassend.

Schenk er één uit voor Josh Boone en de vervloekte tijd die hij had bij het maken van Marvel’s ‘The New Mutants’. Na de hit ‘The Fault in Our Stars’ moest de regisseur helpen de reikwijdte van het ‘X-Men’-universum bij Fox uit te breiden. met deze film bedoeld om een ​​geheel nieuwe trilogie op gang te brengen gecentreerd rond een nieuwe lichting jongere mutanten. Dat is nooit gebeurd en de film raakte verstrikt in de fusie tussen Disney en Fox. Toch verdient de resulterende film, naar mijn bescheiden mening, veel beter dan de reputatie doet vermoeden.

“The New Mutants” gaat over vijf jonge mutanten die gedwongen worden een behandeling te ondergaan in een geheime instelling om hen zogenaamd te genezen van de gevaren van hun krachten. Het wordt echter al snel duidelijk dat de insluiting ervan deel uitmaakt van iets veel sinisters.

In een tijd waarin superheldenfilms de dominante kracht waren en de ‘X-Men’-franchise een beetje op gang kwam, probeerde Boone iets anders te doen. “The New Mutants” is meer een soort spookhuis-YA-horrorfilm met jonge, superkrachtige mensen erin. Ondanks alle gesprekken over superheldenfilms en hoe rot ze kunnen zijn, heeft deze film echt geprobeerd die mal te doorbreken, met meer succes dan de eerste recensies ooit hadden aangenomen. Vijf jaar later voelt het zelfs nog verfrissender aan dan in 2020.

Waarom werd er gebombardeerd? Na de fusie, Disney dumpte ‘The New Mutants’ eind 2020 in de bioscoop toen de meeste theaters nog gesloten waren, waardoor het in wezen zou mislukken. Het verdiende beter dan, het verdient beter nu.

Over Marvel-films gesproken die het rauwe einde van de deal kregen, laten we de ‘Eternals’ van 2021 bespreken. Geregisseerd door Chloe Zhao, die voortkwam uit de winnaar van de beste film ‘Nomadland’, dit zou een van de gedurfde nieuwe franchises binnen het Marvel Cinematic Universe zijn om het post-“Avengers: Endgame”-tijdperk sterk te helpen beginnen. In plaats daarvan kreeg Zhao’s ambitieuze, bomvolle, eeuwenoude superhelden-epos gemengde reacties en werd het slachtoffer van het veranderende consumentenlandschap als gevolg van de pandemie.

De film draait om een ​​groep oude, krachtige buitenaardse wezens die al duizenden jaren in het geheim op aarde leven. Nadat ze uit elkaar zijn gegaan, dwingt een onverwachte tragedie hen om voor het eerst sinds jaren weer bij elkaar te komen, terwijl ze moeten proberen een van de oude vijanden van de mensheid, de Deviants, tegen te houden.

Hoai-Tran Bui noemde “Eternals” een enorm ambitieus maar totaal ongelijk kosmisch epos in haar recensie voor /Film in 2021. In sommige opzichten is dat waar. Maar deze film neemt echt een grote, wilde wending en, vooral binnen de grenzen van de MCU, is dat niet iets dat we maar al te vaak zien. Welke fouten het ook mag hebben, het wordt ruimschoots gecompenseerd door de enorme reikwijdte en ambitie ervan. Zhao slaagt erin om heel veel in een twee uur durende affaire te proppen. Ik zal de meeste dagen ambitieus maar rommelig verkiezen boven saai en schoon.

De box office kreeg in 2021 levensondersteuning en “Eternals” verdiende iets meer dan $400 miljoen aan de kassawat niet zo slecht klinkt, maar volgens Marvel-normen een catastrofe is. Achteraf gezien en in het licht van de recente, grotere flops van Marvel is het duidelijk dat dit niet het gigantische misvuur was waar het destijds misschien op leek. Ik zou zeggen dat het absoluut de moeite waard is om nog eens te kijken, vooral nu er enige tijd verstreken is.

Hier hebben we nog een Disney-film die in sommige opzichten het slachtoffer werd van het steeds veranderende landschap waar we nog steeds rekening mee houden als gevolg van de komst van streaming in combinatie met de pandemie. “Lightyear” was een spin-off van de miljarden dollars kostende “Toy Story”-franchise en leek op papier een slam dunk voor Pixar. Helaas was het niet gemakkelijk te verkopen aan het publiek, zoals het metaverhaal hiervan aangeeft de film die Andy zag waaruit het Buzz Lightyear-speelgoed voortkwamsamen met onder meer een gebrek aan de stem van Tim Allen, waren gedoemd te mislukken.

De film draait om Space Ranger Buzz Lightyear (Chris Evans) die samen met een groep ambitieuze rekruten en zijn robotgenoot Sox aan een intergalactisch avontuur begint. Het heeft gekke tijdreizen. Het heeft grote ideeën. Het heeft veel klassieke Pixar-charme. Het heeft ontzettend veel te bieden, het dient als een geweldige toegangspoort voor sci-fi voor jongere kijkers, maar biedt ook veel voor oudere kijkers om op te kauwen, en dat is waar Pixar altijd in heeft uitgeblonken.

Of deze film er meer baat bij zou hebben gehad als hij meer naar “Toy Story” had geleund of iets originelers had willen maken, valt te betwisten. Wat echter waar blijft, is “Lightyear” is veel beter dan zijn reputatie als enorme box office-bom zou je doen geloven.

Regisseur Angus MacLane nam de bal en rende ermee weg, waardoor een verrassend rijke, legitieme sciencefictionfilm ontstond. Zoveel inkt die namens deze film werd gemorst, had minder te maken met de film zelf en vertroebelde de wateren op het moment van de release. Voor iedereen die destijds werd afgeschrikt, wil ik voorstellen om terug te keren naar dit pareltje in het Pixar-genre.

Het grootste probleem met “Indiana Jones and the Dial of Destiny” was het gigantische budget van meer dan $ 300 miljoen. Dat maakte de film vrijwel vanaf het begin tot een flop gedoemd. Toch keerde Harrison Ford voor de laatste keer terug als de zweepslagende held, waarbij regisseur James Mangold (“Logan”) het overnam van Steven Spielberg. Het resultaat was een veel passender einde voor Fords versie van Indy, een versie die bewonderenswaardig grote schommelingen kent en toch iets te zeggen heeft.

In de film nadert Indy haar pensioen en worstelt ze met haar aanpassing aan de moderne wereld. Maar wanneer een bekend kwaad terugkeert in de vorm van een oude rivaal, moet Indy zijn hoed opzetten en zijn zweep nogmaals oppakken om ervoor te zorgen dat een eeuwenoud en krachtig artefact niet in verkeerde handen valt.

De vorige vermelding in de franchise, De veel verguisde Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull uit 2008 een slechte smaak in de mond van veel mensen veroorzaken. Het is dus begrijpelijk dat veel mensen naar een andere van deze films, een waarin Ford de 80 haalt, als volkomen onnodig hebben beschouwd. Integendeel, hoewel het de zonden van ‘Crystal Skull’ zeker niet kan goedmaken, laat het de kijkers wel een deel van dat klassieke ‘Indiana Jones’-gevoel achter, terwijl het tegelijkertijd een zeer bevredigend einde biedt aan de reis van dit personage op het scherm.

Toegegeven, het totaal waanzinnige einde van de film werkt misschien niet voor iedereen, maar de cast draait op volle toeren en het is gewoon een verdomd goede avonturenfilm waarin Ford doet waar hij goed in is. Het is een film die te groot was voor zijn eigen bestwil, maar toch erg goed is.