Als de man erachter Kaken knock-off Tentakels En Voorbij de deureen film over demonenbezetenheid die zo verdacht veel lijkt op De exorcist dat het leidde tot een rechtszaakB-filmmaestro Ovidio G. Assonitis was zeker geen onbekende in de kunst van het nabootsen. Toch zijn script voor 1979 De bezoeker bracht zijn plunderingen naar nieuwe hoogten, met duidelijke knipoogjes naar alles, van het telekinetische kwaad van Het Omen en de buitenaardse verblindende lichten van Close Encounters van de derde soort tot de demonische zwangerschap van Het kindje van Rozemarijn en het fatale vogelpikken van De Vogels het speelt zich af als een déjà vu van de grootste horrorhits.
Maar dankzij de fantasmagorische leiding van Giulio Paradisi, die de iets meer Tinseltown-vriendelijke naam Michael J. Paradise aannam, zouden degenen die zo schaamteloos van hem hadden geleend waarschijnlijk te verbijsterd zijn gebleven om een advocaat te beginnen. De bezoeker, 45 jaar geleden in Amerika uitgebracht, lijkt vaak meer op de avant-gardistische hallucinaties van de Chileense auteur Alejandro Jodorowsky dan op de goedkoop gemaakte exploitatiefilms van de Assonitis-stal. De toon wordt gezet door de openingsscène, waarin een Christusachtige figuur (Italiaans filmicoon Franco Nero) een verklarende toespraak houdt over een desolaat, door zuur getipt landschap bevolkt door kale kinderen.
De spoedcursus van de goeroe in interplanetaire, bovennatuurlijke oorlogsvoering, die de context biedt voor alle komende waanzin, legt uit dat een duivelse figuur genaamd Zatteen naar de aarde emigreerde en vele eeuwen geleden werd gedood door zijn goddelijke aartsvijand, Yahweh. Dit weerhield zijn onheilige geest er echter niet van om grote schade aan te richten in een bloedlijn die nu een blond achtjarig meisje met paardenstaart heeft bereikt.
Ja, Katy Collins (Paige Conner) ziet er misschien uit alsof ze geen boter kan smelten, maar zoals ze voor het eerst aan de rechtbank werd getoond tijdens een NBA-wedstrijd waarin ze een belachelijk grote Elton John-achtige bril droeg, zijn haar kwaadaardige krachten sterk genoeg om Kareem Abdul-Jabbar tegen te houden. En de satanische tween heeft meer aan haar hoofd dan het vastleggen van basketbalresultaten, zoals het dwingen van haar arme, onwetende moeder, Barbara (Joanne Nail), om het ontbrekende stukje van de Zatteen-wederopstandingspuzzel te laten ontstaan.
De bezoeker’s Jodorowsky-achtig landschap.
Amerikaanse internationale foto’s
Ze wordt bij haar missie bijgestaan door Barbara’s vriend Raymond (Lance Henriksen), een sportmagnaat wiens monumentale rijkdom niet afkomstig is van God zoals wordt beweerd, maar van een schimmige groep satanaanbidders. Hun gevaarlijkste wapen is ongetwijfeld Katy, een jongeling met de bovenmenselijke kracht om verschillende tienerjongens van een ijsbaan te gooien, de bravoure om de noodlottige hoofddetective Jake Durham (Glenn Ford) te vertellen dat hij zichzelf moet gaan neuken, en het gif om herhaaldelijk haar eigen moeder te verminken.
Gewurgd, in haar gezicht getrapt, ‘per ongeluk’ verlamd door een schot op Katy’s verjaardagsfeestje, tegen haar wil bevrucht door een buitenaardse levenskracht en door een aquarium geslingerd, wordt de arme Barbara als geen ander door de wringer gehaald. De sinistere grijns die tijdens elke beproeving op Katy’s gezicht wordt geëtst, vooral wanneer haar moeder op het punt staat te worden geïnsemineerd, is werkelijk zenuwslopend.
Het duivelskind en de duivelsjager.
Amerikaanse internationale foto’s
Paradisi verhoogt het gevoel van dreiging met verschillende keuzes die je niet zou verwachten van een Assonitis-productie. Tijdens de schaatsscène richt hij bijvoorbeeld de lens door verschillende trappenhuizen, waardoor het middelpunt een griezelig, voyeuristisch tintje krijgt, terwijl de basketbalwedstrijd in een gruizige, docu-realistische stijl wordt opgenomen. De afgestudeerde van de Italiaanse filmschool werd eerder als acteur begeleid door Federico Fellini, en het is duidelijk dat hij de flair voor compositie van de legende overnam.
De indrukwekkende achtergrond van Paradisi zou kunnen verklaren hoe hij zo’n aanzienlijke rijkdom aan talent voor zo’n onbeschaamde mengelmoes wist te verwerven. Academy Award-winnaar Shelley Winters speelt oppas Jane Phillips, een vrolijkere Mary Poppins die onmiddellijk het kwaad herkent in het kind waarvoor ze is ingehuurd om voor te zorgen. Nog onverwachter duikt de invloedrijke filmmaker Sam Peckinpah op als de dokter die helpt bij het aborteren van de sinistere foetus van zijn ex-vrouw. En Jerzy, de heldhaftige godheid die Katy’s plan moet dwarsbomen, wordt gespeeld door het bonafide lid van Hollywood-royalty John Huston.
Franco Nero speelt in wezen Jezus en zijn kale kinderleger.
Amerikaanse internationale foto’s
De laatste redt uiteindelijk de dag door een leger duiven te gebruiken om Raymond te sturen en uiteindelijk een einde te maken aan Katy’s schrikbewind. De film stopt met het executeren van zijn kind, maar bezweert in plaats daarvan haar kwaad, scheert haar hoofd kaal en stuurt haar naar de ‘goede plek’, vermoedelijk voor een leven van vaag filosoferen.
In tegenstelling tot haar duivelskind-voorgangers Damien en Regan werd Katy echter nooit meer gezien. Ondanks haar indrukwekkende prestaties bleef Conners acteercarrière beperkt tot sitcom-cameeën en bijrollen als ‘Girl in T-shirt’. Paradisi richtte zich op komedie, en Assonitis ging terug naar het maken van conventionele doorslagen (zie de film uit 1982). Piranha II: Het paaien). Hoewel het een bescheiden hit was in Europa, zorgde een slachting in de Verenigde Staten die de zaken nog onbegrijpelijker maakte ervoor dat er niet veel roep om een vervolg ontstond.
De bezoekerblijft dan ook een echt unicum: een overduidelijke herhaling van betere genrestukken die niettemin hun eigen, losgeslagen pad volgden, een low-budgetfilm met een cast van het hoogste niveau, en een Europese exploitatie die soms het vakmanschap van New Hollywood bezat. Zo maken ze ze echt niet meer.
