Waar denk jij aan als je aan een Tim Burton-film denkt? Zijn films hebben altijd een meer dan levensgroot gevoel gehad, of ze nu een voorstelling zijn kwade marsmannetjes die de aarde binnendringt, de Caped Crusader Gotham verdedigenof twee geesten proberen de nieuwe bewoners van hun huis te achtervolgen. Maar in 1990 ruilde Tim Burton zijn extravagante esthetiek in voor wat zijn kleinste film ooit zou kunnen zijn – en het is absoluut zijn mooiste en meest onderschatte. Het verdient net zo goed een kerstklassieker te zijn De nachtmerrie vóór Kerstmis.
Edward Schaarhands is waarschijnlijk zo magisch omdat Burton op dat moment begon te werken met de acteur die zijn favoriete ster zou worden, Johnny Depp. In de film speelt Depp Edward, een mensachtige androïde gemaakt door een mysterieuze uitvinder (Vincent Price) die hem langzaamaan steeds menselijker maakte, maar stierf voordat hij de handen kon afmaken, waardoor Edward alleen een combinatie van messen en een schaar overhield.
Maar wanneer Avon-verkoopster Peg Boggs (Dianne Wiest) Edward ontdekt, besluit ze hem mee naar huis te nemen, naar haar familie in een buitenwijk, waaronder haar dochter Kim (Winona Ryder). Edward vindt het moeilijk om te communiceren, maar dankzij zijn handen kan hij prachtige vormsnoeien maken en later kapsels, waardoor hij een gevoel van doelgerichtheid kan vinden. Maar wanneer hij verliefd wordt op Kim, eindigt hun romance duister en dodelijk.
Dit verhaal is bovenal een kerstsprookje. De film begint met een oude vrouw die haar kleindochter vertelt over een jongen met een schaar als handen, en tegen het einde leren we dat ze eigenlijk de hele tijd Kim was (en dit was twee jaar eerder). Titanisch deed een soortgelijk inlijstapparaat.) Maar het is ook een kerstverhaal, dat uiteindelijk eindigt met het feit dat Edward van Kim een ijssculptuur maakt. In een van de meest iconische scènes in de film zorgt het beeldhouwwerk ervoor dat er sneeuw valt, en Kim danst erin, zoals het nog nooit eerder in de stad heeft gesneeuwd.
Edwards ijssculpturen hernieuwen het vertrouwen in Kim dat hij ergens sneeuw aan het maken is waar ze in kan dansen.
20e-eeuwse Fox/Kobal/Shutterstock
De liefde van Edward en Kim is gedoemd, maar de film eindigt met de hoopvolle boodschap dat hij nog steeds overleeft en sculpturen voor haar maakt. ‘Als hij daar nu niet was… denk ik niet dat het zou sneeuwen’, zegt de oudere Kim. “Soms zie je mij er nog in dansen.”
Tim Burton is geen onbekende in een tragische romance – Lijk bruid is weer een onderschat liefdesverhaal van hem – maar Edward Schaarhands zo behendig balanceert de eigenzinnigheid van de feestdagen, de kwetsbaarheid van jonge liefde, het anders zijn dat gepaard gaat met jongvolwassenheid, en de morbiditeit van klassieke sprookjes die niet bang waren om met bloedvergieten te eindigen.
Edward Schaarhands komt misschien niet in je op als kerstfilm, maar het is de perfecte film voor die lange decemberavonden. Het kan wild variëren van satire uit de voorsteden tot gotisch melodrama, maar waar zou dit verhaal anders kunnen leven dan op het scherp van de snede?
