De ambtstermijn van Pierce Brosnan als 007 is grappig. In veel opzichten voelt het alsof hij geboren is om James Bond te spelen: hem werd de rol meer dan eens aangeboden tijdens zijn carrière, en toen de sterren eindelijk op één lijn stonden, gleed hij in de schoenen van Bond met alle vriendelijkheid die het personage verdient. Het zijn de films zelf die de acteur in de steek hebben gelaten. Achteraf gezien geeft Brosnan toe dat hij zich “gevangen in een time warptussen Sean Connery’s iconische, bepalende optreden als Bond en de gekkere stijlen van Roger Moore.
Die dissonantie zie je in elke Brosnan-Bond-film: terwijl hij elke beat volledig recht speelt, zijn zijn avonturen daarentegen bijna ondraaglijk dom. Dat zijn tijd als Bond culmineerde in wat velen beschouwen als de meest belachelijke film in de geschiedenis van de franchise, Sterf nog een dagdoet zijn reputatie alleen maar verder dalen. Maar het begon niet zo onserieus. Vóór de afnemende opbrengsten van Sterf nog een dager was Gouden Oogeen franchise-reboot die een veel veelbelovender toekomst plaagde.
Een perfecte balans tussen de ruigere kant van 007 en zijn verhoogde grappen, Gouden Oog had de blauwdruk moeten zijn voor het nieuwe tijdperk van Bond. Het ontleent aan de geaarde toon van het Timothy Dalton-tijdperk – waarschijnlijk omdat het, voordat Brosnan de rol op zich nam, bedoeld was als Daltons derde en laatste film – zonder enig campier-element op te offeren. GoudenOog’De belangrijkste antagonist van de organisatie is de archetypische postmoderne schurk, een spiegelbeeld van onze held die ook bij MI6 diende voordat hij gedesillusioneerd raakte door het instituut. Maar de film gooit er ook een paar Bond-schurken uit het boekje tussen, zoals Xenia Onatopp (Famke Janssen), een femme fatale die klaarkomt door mannen tussen haar benen te verpletteren.
Het mooie aan Brosnan’s Bond is dat hij elke dreiging met dezelfde ernstige, stalen ernst behandelt. In tegenstelling tot Moore is niets voor hem een grap. Brosnan naar verluidt moeite gehad om zich te onderscheiden van de Bonds die eerder kwamen, maar zijn bereidheid om alles serieus te nemen draagt bij aan het vestigen van een ware identiteit.
Brosnan is een broodnodig anker voor een film die actief tegen het tij vecht. Gouden Oog heeft veel aan zijn hoofd, een vleugje zelfbewustzijn dat de oude Bond van de nieuwe scheidt. Uitgebracht in 1995, is dit de eerste Bond-film die het einde van de Koude Oorlog volgt, het conflict dat deze saga tientallen jaren heeft bepaald. De schaduw ervan doemt nog steeds groot op Gouden Oog – het draait nog steeds allemaal om kwaadaardige Sovjets en nucleaire gevolgen – maar regisseur Martin Campbell wil dat ook op een frisse manier aanpakken.
Gouden Oog wilde de Bond-franchise in een nieuwe richting sturen en kreeg bijna de kans.
Verenigde artiesten
Er zit hier veel meer nuance in de relatie tussen West- en Oost-Europa, niet alleen omdat beide Bondgirls Russisch zijn. De politieke subplots zijn niet de gemakkelijkste om te volgen, vooral als ze dertig jaar verwijderd zijn van de oorspronkelijke context. Gouden Oog Het kost de tijd om de samenzwering te ontrafelen, zelfs de rol die het snelgroeiende internet daarin speelt. Er is een wereld waarin je kunt ontspannen door alleen naar de stunts te kijken (die echt geweldig zijn, zelfs naar moderne maatstaven) of opwindende ontmoetingen met Xenia of Natalya Simonova (Izabella Scorupco), Bonds andere liefdesbelang. Maar Gouden Oog werkt pas echt als je op elke ontwikkeling let. Het is een nadenkende Bond-film, maar hij beloont zijn publiek met een geweldige climax.
Gouden Oog is ook iets kritischer over Bond en zijn arrogante, rokkenjagende manieren. Dit is de film die een nieuwe M benoemt: de eerste vrouwelijk M in de geschiedenis van Bond, Judi Dench. Dit is ook de film waarin M, zoals bekend, Bond in haar inleidende scène ‘een seksistische, vrouwonvriendelijke dinosaurus’ noemt. De boodschap is luid en duidelijk: dit is niet de Bond van je vader. Het is een veelbelovende verschuiving, al was het maar voor de films die volgden Eigenlijk in zijn voetsporen trad. De franchise zou daarna hard terugkeren Gouden Oogmet vier films die bijna onlosmakelijk met het Roger Moore-tijdperk verbonden lijken.
Het creëren van echte, permanente verandering voor de Bond-saga vergde veel meer tijd en moeite. Campbell zou er tien jaar later opnieuw mee aan de slag gaan Casino Koninklijkmaar tegen die tijd was Brosnans tijd om. Het is een schande dat hij nooit het soort franchise heeft mogen leiden dat meer zijn snelheid had, vooral omdat je de fundamenten kunt zien van Craigs meer gegronde, zelfbewuste tijdperk dat is gevestigd in Gouden Oog. Dertig jaar later voelt het als de grootste gemiste kans: het had het nieuwe Bond-tijdperk serieus kunnen inluiden, als het de krachten had gekregen die in zijn nieuwigheid waren ingekocht.
