Sinds 2010 plaats ik elk jaar een artikel over welke tendens Ik verwacht de komende twaalf maanden te domineren. Gedurende de jaren 2010 waren deze voorspellingen meestal gericht op opkomende technologieën of nieuwe stromingen binnen management denken. Maar rond 2020 begon dat te verschuiven. De jaarlijkse trends stonden steeds meer centraal hoe wij omgaan met met verandering in plaats van de verandering zelf.
Vorig jaar was mijn trend “De komende herschikking.” De geschiedenis heeft de neiging zich in een bepaald ritme voort te planten convergeren en cascaderen rond bepaalde punten. Jaren als 1776, 1789, 1848, 1920, 1948, 1968, 1989 – en, zo lijkt het, 2020 – markeren deze keerpunten. De jaren die volgen worden meestal besteed aan het opvangen van de schok en het omgaan met de gevolgen.
Tegenwoordig staat alles ter discussie. Zullen AI boom of buste? Zal het onze banen afpakken of nieuwe welvaart brengen? Welk soort economisch systeem zullen we in de toekomst aannemen? We zitten midden in een grote herschikking. Wat we uit eerdere verbuigingen weten, is dat wat erna komt, totaal anders zal zijn dan ervoor. Waar we vooral op moeten letten zijn onze instellingen.
AI-boom of mislukking?
Tegenwoordig is de hausse aan AI-investeringen zonder twijfel de grootste de grootste factor die de Amerikaanse economie steunt. Alleen al dit jaar wordt verwacht dat technologiegiganten grofweg zullen investeren $364 miljard in de technologie. En daar houden de uitgaven niet op. McKinsey-projecten dat het bouwen van AI-datacenters tegen 2030 tot 5,2 biljoen dollar aan investeringen zou kunnen opleveren.
Deze hausse is anders dan wat we in het verleden hebben gezien, omdat de belangrijkste investeerders geen speculanten of startups zijn, maar enkele van de meest winstgevende bedrijven ter wereld, waaronder Alphabet, Meta en Microsoft. Anders dan in voorgaande cycli zullen er, als de sector in een recessie terechtkomt, nog steeds tientallen miljarden dollars aan jaarlijkse winsten zijn om de klap op te vangen.
Toch als investeerder Paul Kedrosky wijst erop dat er redenen zijn om ons zorgen te maken. Er zijn investeringen gedaan in de infrastructuur van datacenters al overtroffen het hoogtepunt van de dotcom-hausse en begint het niveau te naderen dat voor het laatst werd gezien tijdens de spoorwegwaanzin van de 19e eeuw. Bovendien gaat 60% van de kosten van die datacenters naar AI-chips, die slechts een levensduur van ongeveer drie jaar hebben.
Dat betekent dat dit geen hausse is die tientallen jaren kan wachten voordat hij vruchten afwerpt. Als de huidige investeringen in de nabije toekomst geen rendement opleveren, zou een groot deel van de infrastructuur volledig in waarde kunnen dalen voordat er zinvolle winst wordt behaald. In praktische termen: tenzij technologiebedrijven meer dan 200 miljard dollar aan winst kunnen maken –alleen al op deze investeringenniet vanuit hun kernactiviteiten – ze zullen onder water staan. En naarmate de investeringen versnellen, wordt die lat alleen maar hoger.
Kedrosky merkt ook op tekenen van een groeiend systeemrisico. Steeds vaker kiezen technologiegiganten ervoor om hun infrastructuuruitbreidingen met Enron-achtig te financieren voertuigen voor speciale doeleinden. Deze structuren kosten meer, maar houden de schulden buiten hun balans. Dat risico wordt op zijn beurt steeds meer doorgegeven aan meer traditionele beleggers. inclusief REIT’s.
Zal AI mensen verdringen of ons versterken?
A Rapport 2023 door het World Economic Forum, dat 673 miljoen banen analyseerde, voorspelde het een structurele banengroei van 69 miljoen banen en een daling van 83 miljoen, een totale afname van 14 miljoen banen. Een IMF-analyse bleek dat 40% van de mondiale werkgelegenheid blootstaat. In een interview met AxiosAntropische CEO Dario Amodei zei dat AI in de komende één tot vijf jaar de helft van alle witteboordenbanen op instapniveau zou kunnen wegvagen.
Toch duiden meer gefundeerde economische analyses op een veel bescheidener impact. A studie door de St. Louis Fed suggereert een toename van 1,1% van het totale aantal werknemers productiviteitwaarbij een groot deel van die stijging geconcentreerd is in de technologiesector. A papier door Nobelprijswinnaar Daron Acemogludie kijkt naar de totale factorproductiviteit (TFP), een maatstaf die rekening houdt met het gebruik van kapitaal, ziet een stijging van 0,66% over tien jaar, wat zich vertaalt in een stijging van de jaarlijkse TFP-groei met 0,064%.
Een recente McKinsey-rapport heeft een optimistische kijk. Hoewel we opmerken dat veel routinematige kantoor- en productiebanen waarschijnlijk zullen verdwijnen, zullen banen die gebruik maken van technische, sociale en emotionele vaardigheden waarschijnlijk floreren, precies zoals Autor heeft voorspeld. Er is echter reden om te vermoeden dat optimisten slechts extrapoleren van historische trends die mogelijk niet langer van toepassing zijn.
Er is geen garantie dat de toekomst op het verleden zal lijken. Een analyse in Harvard bedrijfsrecensie suggereerde dat AI het niet-routinematige creatieve werk zou kunnen verstoren dat tot nu toe moeilijk te automatiseren was. In de tussentijd, onderzoek in Wetenschap heeft ontdekt dat, hoewel AI het individuele creatieve werk kan verbeteren, het de diversiteit van nieuwe producten vermindert, waardoor mogelijk juist de innovatie die het wil ondersteunen wordt onderdrukt.
Wat zal het economische systeem van de toekomst zijn?
Vóór 1789 werd de wereld geregeerd door de goddelijk recht van koningen en de feodaal systeem. Toch zou dat jaar een keerpunt blijken te zijn. De Amerikaanse grondwet, de Franse Revolutieen de eerste Industriële Revolutieal aan de gang sinds de introductie van de stoommachine uit 1776creëerden samen een fundamentele herschikking van de macht.
Deze krachten zouden tientallen jaren lang opbouwen en botsen totdat de zaken in de Verenigde Staten tot een hoogtepunt kwamen revolutionair jaar 1848. Tegenwoordig lijken we ons in een soortgelijke liminale ruimte te bevinden, terwijl we beslissen in wat voor soort toekomst we willen leven. De volgende anderhalve eeuw zou worden gedomineerd door de spanningen tussen het socialisme en het kapitalisme.
Toen in 1989 de Berlijnse Muur viel, zegevierde het Westen. Het communisme werd ontmaskerd als een corrupt systeem zonder enige echte legitimiteit. Maar voor iedereen die oplet: het communisme is al lang in diskrediet gebracht. Al in de jaren dertig hadden Stalins rampzalige collectivisatie- en industrialisatiecampagnes geleid tot massale hongersnood. In de jaren zeventig was er sprake van een groei van de totale factorproductiviteit in de Sovjet-Unie negatief gewordenwat betekent dat meer investeringen feitelijk minder productie opleverden.
Toch is het vandaag de dag het kapitalisme dat van alle kanten wordt belegerd. Linkse progressieven houden van Bernie Sanders En Zohran Mamdani pleit voor het beteugelen van de particuliere sector en het creëren van een groter vangnet. De mercantilistische Amerikaanse president is tegen de vrije handel en… nationaliseert de productiemiddelen. Christelijke nationalisten openlijk oproepen tot theocratisch bestuur.
Tegelijkertijd is er een nieuw kader van theoretici ontstaan wier ideeën niet passen in het traditionele rechts-links paradigma. Nieuw Rechtse denkers zoals Curtis Yarvin En Patrick Deneen roepen op tot een grootschalige herschikking van de samenleving. Aan de meer technocratische kant ontstaat er een nieuwe denkrichting die hiermee geassocieerd wordt Ezra Klein En Die van Derek Thompson boek Overvloed.
Het zijn de instellingen, stommeling
In Waarom naties faleneconomen Daron Acemoglu En James Robinson leg uit waarom het lot van naties minder afhangt van aangeboren factoren zoals geografie, cultuur of klimaat, en meer van de kwaliteit en het soort instituties die zij bouwen. In het bijzonder maken zij het onderscheid tussen inclusieve instituties en extractieve instituties.
Inclusieve instellingen beschermen eigendomsrechten in de hele samenleving, zorgen voor eerlijke concurrentie en belonen innovatie. Extractieve instellingen daarentegen concentreren de rijkdom in de handen van een kleine elite die de bredere bevolking uitbuit. Deze elitespelers controleren hulpbronnen en gebruiken staatsmacht om zichzelf te verrijken ten koste van de samenleving.
We bevinden ons duidelijk in een liminale periode waarin we moeite hebben om ons aan te passen aan veranderingen in de wereld technologie, economie en identiteit. Zal AI gewone mensen onderdrukken of empoweren? Zullen we openlijk handel drijven of ons terugtrekken achter nationale barrières? Zullen we ons primair richten op onze lokale gemeenschappen of onszelf zien als burgers van een grotere planeet?
Zoals altijd zal er geen tekort zijn aan experts die de paden van de toekomst voorspellen. Veel van hun verhalen zullen overtuigend zijn, maar ook onderling tegenstrijdig. Het echte verhaal zal afhangen van het soort instituties dat we bouwen en welke we laten vervallen of regelrecht vernietigen. Creëren we instellingen die de rechten en de rechtsstaat versterken, of instellingen die de machtigen dienen?
De uitkomst is nog onduidelijk, maar de strijdlijnen zijn getrokken. Als je wilt weten wat je op de korte tot middellange termijn kunt verwachten, besteed dan minder aandacht aan voorspellingen over technologie, politiek of ideologie en concentreer je in plaats daarvan op instituties. Dat zijn wat creëer de normen en rituelen dat het gedrag van de toekomst zal bepalen.
