‘100 Nights of Hero’ recensie: Charli XCX heeft de juiste film nog niet gevonden

“Ben je klaar? Dan zullen we beginnen.”

Deze vertelling, over een afbeelding van drie manen die aan de hemel hangen, begint Julia Jackmans ‘100 Nights of Hero’, die ze heeft aangepast van de graphic novel van Isabel Greenberg uit 2016 en die ze heeft geregisseerd. Het betekent dat we een niveau van verhoogde, zelfreflecterende fantasieverhalen tegemoet gaan, en in feite is de revolutionaire kracht van het vertellen van verhalen zelf het kloppende hart van deze film.

Jackman hanteert haar eigen stilistische benadering voor “100 Nights of Hero” zonder de esthetiek van Greenberg te repliceren. Je kunt vrijwel meteen zien dat deze fantastische film een ​​vrouwelijk tintje heeft door zijn kleurrijke, zeer gestileerde uiterlijk en geluid; er zit een zekere meisjesachtige humor in de levendige roze tinten en de centrering van vrouwenverhalen in de gemanierde composities. De setting is een afgelegen, sekteachtige gemeenschap die hun god, Birdman, vereert.Richard E. Grantin een cameo), en vormt hun patriarchale samenleving rond de gebruikelijke principes: vrouwen controleren, erfgenamen voortbrengen.

De jonge bruid Cherry (Maika Monroe) is getrouwd met Jerome (Amir El-Masry) en hoewel hij beweert dat ze een baby proberen te krijgen, is dat niet zo. Jammer dat zij degene is die de gevolgen zal dragen als ze niet zwanger raakt. Al snel verschijnt de knappe Manfred (Nicolaas Galitzine) komt opdagen en de twee mannen gaan een wrede weddenschap aan: Manfred heeft 100 nachten alleen in het kasteel om Cherry te verleiden terwijl Jerome op zakenreis is. Als dat niet lukt, moet hij een baby vinden voor Jerome, die niet geïnteresseerd is in seks met vrouwen. Als Manfred slaagt, krijgt hij het kasteel. Maar als Cherry afdwaalt, blijft ze hangen. (Het is, zoals verwacht, een verlies-verliessituatie voor de vrouw.)

Cherry heeft één persoon aan haar zijde, Hero (Emma Corrin), haar sluwe meid, die Manfred afleidt van zijn doel door het verhaal te vertellen van drie zussen die zich bezighouden met het “zondige, slechte en absoluut verboden” (voor vrouwen) plezier van lezen en schrijven. Een van de zussen, Rosa (Charli XCX), wordt uitgehuwelijkt aan een koopman die al snel haar ‘hekserij’ ontdekt.

Elke avond begint Hero aan een nieuw hoofdstuk van de drie zussen, hun verhaal verweven met dat van Cherry en Manfred, terwijl we ontdekken dat Hero deel uitmaakt van de League of Secret Storytellers: vrouwen die verhalen verzamelen en deze tot wandtapijten weven, terwijl hun werk hun ware bedoeling verbergt terwijl de verhalen zich van oor tot oor verspreiden.

De kwesties hier zijn fundamenteel en elementair: de beproevingen en beproevingen van seks, huwelijk, trouw en voortplanting. Hoewel bruiden vastzitten in kastelen en mannen met vogelmaskers de heksen willen verbranden, is dit verhaal niet zo uit onze tijd of plaats. De druk om ‘een erfgenaam te produceren’ leeft voort in de huidige pro-natalistische argumenten en het ‘trad-wife’-discours, en de controle over het lichaam – en de geest van vrouwen – is nodig om het doel van het voortbrengen van steeds meer baby’s te verwezenlijken. Dit verhaal lijkt helemaal niet zo oud of fantastisch.

Er zit echter weinig nuance in de verhalen van “100 Nights of Hero” zelf. Het voelt een beetje als feminisme voor tieners, een jongvolwassenenbenadering om uit te leggen hoe de bevrijding van de geest noodzakelijk is voor de bevrijding van het lichaam. De film is bot en duidelijk in zijn nadeel. De eigenzinnige, weelderige esthetiek kan de oefening maar een beperkte tijd volhouden.

Terwijl onze interesse in de loop van deze negentig minuten durende modernistische fabel afneemt, begint Manfred weg te glippen – normaal voor een volksverhaal dat mannen minder prioriteit geeft. Helaas is de aanwezigheid van Galitzine op het scherm gewoon te krachtig om te negeren en merken we zijn afwezigheid. Misschien komt het doordat Manfred zo opschepperig zelfverzekerd is, waarbij Galitzine’s belichaming van vloeiende sensualiteit in schril contrast staat met Monroe’s stijve, angstige, ademende optreden als Cherry.

Het krachtigste beeld van de film, dat uit interessante beelden bestaat, is van Galitzine, onder het bloed, terwijl hij een pas gedood hert naar huis sleept voor de lunch. Als de film gaat over vrouwen die hun eigen plezier en sensualiteit buiten mannen ontdekken, hadden ze Manfred niet tot het meest aantrekkelijke en aardse personage op het scherm moeten maken.

Hoewel “100 Nights of Hero” meeslepende acteurs en prachtige beelden heeft, is de vertelling (over de kracht van verhalen vertellen) helaas niet bepaald meeslepend. De urgentie van de boodschap is duidelijk, maar de bezorging laat te wensen over.