10 jaar geleden redde een verkeerd begrepen vervolg Star Wars bijna

Tien jaar geleden, Star Wars voelde nog steeds als magie. Sommige mensen herinneren zich waar ze waren voor de maanlanding; Ik weet nog waar ik was toen de eerste teaser verscheen De kracht ontwaakt online gelanceerd (bij een oude vriendin thuis na de Black Friday-brunch). Elk frame werd onder de loep genomen: de gekruiste sabel, X-Wings brullende planetsidede angstige rol van BB-8. De plot, gehuld in een ander JJ Abrams-mysterie, werd geplaagd door marketing en merchandise, waarbij posters en actiefiguren van Kylo Ren fungeerden als kanalen voor hype en intriges. Alles was heilig.

Dit waren de begindagen van Disney’s overname van Lucasfilm, en het gevoel van verwachting liep hoog op. JJ Abrams, de herstarter van vervagende franchises, en co-schrijver Lawrence Kasdan, koninklijke alumnus van Star Wars en Indiana Jones, hadden een taak die meer vastberadenheid vergde dan een X-Wing uit een Dogobagh-moeras te tillen. Ze moesten een Star Wars-film maken tien jaar nadat George Lucas de prequel-trilogie voltooide, zonder de tussenkomst van Lucas, en het moest goed zijn. Er is veel kritiek geuit De kracht ontwaakt sinds de release zijn velen redelijk. Maar het lukte wel om Star Wars te maken voel je weer echt mythisch.

Elke introductie in De kracht ontwaakt was belangrijk. Elke scène was een ontdekking. Er was een gevoel van ontzag toen de camera naar de grond draaide Millennium Valk nadat Rey van Daisy Ridley riep: “Het afval is voldoende.” Ik kreeg kippenvel toen Rey Luke’s oude blauwe lichtzwaard overhandigde, wiens verhaal ‘een verhaal voor een andere keer’ was. En zoals zo velen met mij in het theater, werd ik overmand door emoties uit mijn kindertijd toen ik Han en Chewie weer op het grote scherm zag.

Mijn gevoel van opwinding strekte zich uit tot wat vaak over het hoofd wordt gezien De kracht ontwaakt: wat het doet, dat is nieuw. Er waren nieuwe Force-vaardigheden, zoals het vermogen van Kylo Ren om een ​​blaster in de lucht te stoppen en de hoofden van zijn gevangenen te overvallen. Er was ook een bescheiden esthetische verschuiving. Hoewel niet zo inventief als het productieontwerp van Doug Chiang Het fantoomdreiginger is een smaakvolle middeleeuwse kijk op spel. Kapitein Phasma is een ridder in glanzend harnas, het kasteel van Maz ligt in een groen landschap en de bosscènes van Rey en Kylo Ren hebben een sprookjesachtige romantiek: een jonge vrouw ontmoet een duistere prins. Het laatste zwaard-in-de-steen-moment, waarin Rey en Kylo Ren strijden om Luke’s sabel op te roepen met een krachttrek, is beslist Arthuriaans.

Nog stoutmoediger zetten Abrams en Kasdan een vervolgtrilogie op, gebaseerd op pijn, verlies en verveling. De kracht ontwaakt wordt ervan beschuldigd niets meer te zijn dan een holle remix van Een nieuwe hoop En Terugkeer van de Jedieen keuze die Abrams verdedigde door te zeggen dat Star Wars achteruit moest gaan om vooruit te gaan. Dat onderstreept hoe groot zijn creatieve sabelschommelingen werkelijk waren. Vanaf de openingscrawl weten we dat onze helden hebben gefaald. Luke Skywalker is verdwenen, een lafaard die vlucht naar een schuilplaats in de sterren. Han Solo is een omhulsel van zijn vroegere zelf en keert terug naar zijn smokkelaarsmanieren nadat hij een slechte vader was geweest en zijn vrouw in de steek had gelaten. Als deze onthullingen teleurstellend aanvoelen, is dat omdat ze zo bedoeld zijn.

Bijna elk personage wordt geplaagd door de last van de geschiedenis, waardoor een scenario wordt onthuld dat meer doordacht is over het gewicht van nostalgie dan waar de eer voor wordt gegeven. We zien misschien de bekende flits van X-Wings en een lelijk superwapen ter grootte van een planeet, maar hoe meer de personages Probeer de gebeurtenissen uit de originele trilogie te heroveren, hoe meer ze gevangen raken in de retrospectieve stilstand van de duistere kant. Het gewicht van de verwachtingen dat we op de vervolgtrilogie hebben geprojecteerd, is hetzelfde gewicht dat Kylo Ren achtervolgt, die de gesmolten helm van Darth Vader aanbidt als een helse tabernakel die de kracht van het verleden verbergt. Wanneer Rey hem oproept omdat hij bang is dat hij nooit zo machtig zal zijn als Darth Vader, is dat een erkenning van de last van de erfenis die net zo geldt voor Kylo Ren als voor deze films.

Terwijl Rey en Finn op zoek zijn naar nieuwe identiteiten, zijn onze nieuwe helden meer existentiële protagonisten dan de oude. Luke wilde altijd het gevaar tegemoet rennen, maar Rey klampte zich vast aan haar Jakku-huis en geloofde dat ze geen plaats had in het gevecht. Ondertussen fungeert Finn als een metapersonage dat blijft proberen verschillende archetypen te bewonen – krijger, Jedi, minnaar – terwijl hij ontdekt dat er geen enkele helemaal geschikt is, een innovatie die beschadigd is door de ongerichte richting waarin zijn personage in volgende films werd genomen.

Door de jaren heen, Star Wars is vergeten dat de meeste van deze nostalgische signalen op karakter gebaseerd waren. Maz die Luke’s sabel presenteerde, ging niet over het bungelen van een bekende totem om ons op te winden; het was om Rey bang te maken haar roep van avontuur af te wijzen, een boog bracht de cirkel rond toen ze de sabel naar zich toe trok. Toen Rey over de Valkwas het een daad van Dickensiaans toeval die haar bij Han Solo en haar lot bracht. Of misschien was er, zoals de titel aangeeft, sprake van een ontwaken. In tegenstelling tot Luke’s zoektocht naar macht, was Rey’s verhaal geworteld in eigenwaarde en erbij horen, waardoor Han, Luke en Leia met haar emotionele reis werden verbonden. Het waren geen lege cameo’s; zij waren de gevonden familie die ze nodig had.

De kracht ontwaakt werd verguisd omdat hij risicomijdend was, tot het punt waarop George Lucas dwaas werd zij-ogen de film door te zeggen: “De fans zullen er dol op zijn. Het is precies de film waar ze op hebben gehoopt.” Maar ondanks uitzonderingen zoals Andor en de onlangs geannuleerde De acolietDisney’s ongeïnspireerde Star Wars-productie heeft ironisch genoeg gemaakt De kracht ontwaakt een van de meest risicovolle inzendingen.

Tien jaar later lokken shows van Dave Filoni en Jon Favreau schaamteloos nostalgie uit, en het sleutelbeeld uit de trailers van De Mandalorian en Grogu, de eerste Star Wars-film in zes en een half jaar, is van een maar al te bekende AT-AT. De kracht ontwaakt heeft veel verdiende warmte gekregen, en De opkomst van Skywalker hielp niet, maar het lijkt een beetje op de Valk: 10 jaar later is het nog steeds waar het telt.