Zolang nabijgelegen instellingen zoals Brown University sportteams hebben ingezet, geldt dat ook voor RISD. In de tijd van honkbal in wollen uniformen en American football met leren helmen stonden architecten en textielingenieurs tegenover plaatselijke middelbare scholen, hogescholen en zelfs een staatsgevangenis. Een paar uur lang deed de toekomst van de creatieve industrie zich voor als atleten.
Ondanks de ontoereikende faciliteiten en schema’s die zijn opgebouwd rond de behoeften van de curricula van kunstacademies, bloeit de atletiek bij RISD al meer dan een eeuw. In de jaren 1910 oefende het basketbalteam in het gebouw van de textielafdeling. Later dat schooljaar kon je een honkbalteam zien oefenen in steegjes rond de campus of zwaaien in een slagkooi die was gebouwd op de afdeling Liberal Arts. Tientallen jaren later vond het basketbalteam een nieuwe oefenruimte in een oud bankgebouw dat eigendom was van de school. De zijlijn van de rechtbank waren de harde, stenen muren van het gebouw zelf.
Zoals veel kunst bleef het basketbalteam gedurende een groot deel van de 20e eeuw ‘zonder titel’ zonder identiteit. In de beginjaren werden ze “de Ontwerpers” genoemd. In de jaren zestig volgden RISD-studenten de bewegingen van die tijd en waren trots op hun vreemde – mogelijk door drugs beïnvloede – gedrag. Bekend als de “Rode Duivels”, stapten een tiental kunststudenten in het busje van een vriend, stonden tegenover lokale marinebases en werden toegejuicht door vrienden met slordige baarden en opgerolde spijkerbroeken die op de vloer sloegen en riepen: “GO… GO… GO… NADS!” terwijl ze naar hun kruis gebaarden.
Het was vanaf het begin duidelijk dat basketbal de perfecte sport was voor het soort mensen dat zich op een plek als de Rhode Island School of Design bevond. Ze waren ondergebracht in een prestigieus instituut met alumni die zouden uitgroeien tot enkele van ’s werelds meest invloedrijke illustratoren, animators en architecten en zagen het spel als een onderbreking van hun dagelijkse optreden. Studentenkranten bij RISD dachten er hetzelfde over. Spelers verdienden vreemde bijnamen zoals “Eel”, “Steamboat” en “Zippy”. Een fictieve sportjournalist hield een wekelijkse column met verhalen over de overwinningen van het team en rapporteerde hun beslissing om een uitnodiging voor het National Invitational Tournament af te wijzen. Toen, alsof het niemand meer iets kon schelen, verdween het team tijdens de zomer.
