Er was een periode van ruim tien jaar, van de jaren zeventig tot de jaren tachtig, toen Clint Eastwood de meest gewilde filmster in Hollywood was. Zijn naam bovenaan het gipsvel zorgde meteen voor groen licht. Er zat maar één addertje onder het gras: Eastwood ontwikkelde zijn eigen materiaal en maakte zijn films via The Malpaso Company. De enige keer dat Eastwood zichzelf uitleende nadat hij een bioscoopicoon was geworden, was voor Wolfgang Petersens crackerjack-thriller “In the Line of Fire” – wat voor iedereen de moeite waard was, aangezien de film een kaskraker was en een van de beste uitvoeringen van de ster bevatte.
Naarmate de jaren tachtig naderden, raakte Eastwood steeds meer geïnteresseerd in het regisseren van zichzelf, maar hij had nog steeds een instinct om het publiek te plezieren dat hem ertoe bracht laaggerichte komedies en actiefilms te maken die hij aan een van zijn assistent-regisseurs kon toevertrouwen. Eastwood’s redneck-schreeuwt: “Every Which Way But Loose” en “Any Which Way You Can” werden respectievelijk overgedragen aan oude assistent-regisseur James Fargo en stuntcoördinator Buddy Van Horn. Deze laatste was ook verantwoordelijk voor de laatste Dirty Harry-film, ‘The Dead Pool’, en de skip-tracer-ravotten ‘Pink Cadillac’. Iets verderop liet Eastwood Malpaso-producer/AD Robert Lorenz de zeer slechte honkbalfilm ‘Trouble with the Curve’ regisseren.
Om eerlijk te zijn tegen Lorenz: ‘Trouble with the Curve’ stinkt naar ijs omdat het het honkbalspel verkeerd begrijpt. Technisch gezien is het een stevig staaltje filmmaken. Dus toen Lorenz Malpaso verliet na ‘American Sniper’ uit 2014, is het niet verrassend dat hij carrière vond door Eastwood-achtige actieprogrammeurs te maken met Liam Neeson.
The Marksman zou de hoofdrol hebben gespeeld van Clint Eastwood als het dertig jaar geleden was gemaakt
Robert Lorenz’s “The Marksman” is een magere B-film over een voormalige marine-sluipschutter die rouwt om de dood van zijn vrouw terwijl hij een falende veeboerderij verzorgt. Hij woont langs de grens tussen Arizona en Mexico, wat op een dag aanleiding geeft tot een ontmoeting met een moeder en zoon die op de vlucht zijn voor een wreed drugskartel. Wanneer een daaropvolgend vuurgevecht met kartelleden de moeder dodelijk gewond achterlaat, overhandigt ze Neeson een zak geld en smeekt hem om haar zoon naar familieleden in Chicago te vervoeren, waarna je precies weet waar deze film naartoe gaat.
Filmcriticus Matt Lynch correct geïdentificeerd als ‘De scherpschutter’, dat is momenteel de best beoordeelde film op Netflixzoals het soort rood vlees was, waarvan programmeur Eastwood wist dat a) zijn publiek ervan genoot, en b) ook comfortabel naar de finish kon worden gebracht door een vertrouwde medewerker. Na 108 minuten scoort Neeson als een doorgewinterde, maar gemartelde moordenaar die een verlossende taak op zich neemt, wetende dat dit waarschijnlijk zijn laatste zal zijn. De actie is vakkundig geënsceneerd, de slechteriken krijgen wat hen te wachten staat, en dit kind zonder papieren blijft achter bij familie in Chicago – wat, toen “The Marksman” in 2021 werd uitgebrachtbetekende iets heel anders dan het vandaag de dag betekent.
Ik hoop dat dat kind in 2025 familie in Toronto heeft.
