Call of Duty: Black Ops 7 is een heel, heel raar videospel. Zoals velen dat waren snel te wijzen Het verschijnt op de dag van de release en bevat surrealistische baasgevechten, onzinnige krachten zoals het oproepen van destructieve machetes ter grootte van een gebouw vanuit de lucht, en hordes zombies die je als handlangers kunt besturen. Het staat allemaal ver af van wat de serie is eens vertegenwoordigdiets wat de franchise heeft bereikt verder En verder weg van over de laatste 10 jaar.
Maar terwijl de meest afgewezen diehard fans (en grootste haters) van de serie hameren op de dissonantie tussen BlackOps7’s coöpcampagne en de toch al wankele identiteit van de serie, kan ik niet anders dan waarderen dat de ontwikkelaars probeerden de boel op te schudden. Het is een campagne die hard swingt, in veel opzichten de plank misslaat, maar er toch in slaagt een overwegend leuke ervaring op te leveren die in ieder geval probeert de boel wakker te schudden, ondanks de malaise van zowel het verleden als de grootste concurrenten.
Als je niet op snelheid bent, BlackOps7 is een direct vervolg op die van 2012 BlackOps2. Het richt zich op de hoofdrolspeler David Mason en zijn nieuwe team terwijl ze de vermoedelijk dode internationale crimineel Raul Menendez opsporen.
Als iemand die vorig jaar pas terugkeerde naar de Call of Duty-bubbel, betekenen deze personages niets voor mij. En op basis van mijn vier uur met de game tot nu toe, kan ik me voorstellen dat zelfs oude fans een beetje teleurgesteld zullen zijn over de manier waarop dit verhaal zich ontrafelt. Er schuilt weinig menselijkheid in de manier waarop deze personages worden geportretteerd, in hun persoonlijke problemen of in de wereldse belangen die op het spel staan. Ze worden allemaal van het ene missiescenario naar het andere geleid, met constante, contextloze verwijzingen naar gebeurtenissen uit eerdere games. Zelfs het grote mysterie van de campagne, over hoe Menendez is teruggekeerd uit de dood, is een wending die de meeste spelers slechts enkele seconden na het openingsfilmpje van de game zullen voorspellen.
Een groot deel van de narratieve zwakte van deze campagne kan hieraan worden toegeschreven Black Ops 7’s campagne is ontworpen voor coöp, full stop. Het beweegt zich in een razend tempo en stopt nauwelijks om betekenisvolle verhaalbeats te leveren. Het is meer gericht op het leveren van barebones-context voor interessante coöpscenario’s.
Op dezelfde manier verwent coöp voor vier spelers Black Ops 7’s verhaal, bederft het de speelbaarheid en onderdompeling voor degenen die alleen naar deze modus springen. De campagne doet geen enkele concessie als je hem zelf start. Je kunt het spel niet pauzeren, alsof je in een multiplayersessie zit. De grootte van vijandelijke hordes wordt niet aangepast op basis van solospel, en er zijn ook geen moeilijkheidsgraden. Zelfs de meer open levels van de game voelen aan als (en zijn waarschijnlijk) herwerkte Warzone- en Zombie-moduskaarten.
Er zijn ook geen AI-metgezellen voor degenen die alleen spelen. De teamgenoten van Mason zijn overal in de tussenfilmpjes van het spel aanwezig en praten zelfs met hem terwijl spelers in het veld vijanden neerschieten. Maar ze zijn niet fysiek aanwezig en vechten niet naast je, tenzij je een vriend of drie hebt die hun rol vervullen. Het resultaat is een schokkend lege campagne voor solospelers: niveaus voelen te groot aan, ontmoetingen met vijanden kunnen overweldigend aanvoelen, en het constante geklets van personages die je niet kunt zien, zorgt ervoor dat dit nauwelijks functioneert als een ‘campagne’ in de traditionele zin van het woord.
Als het je echter lukt om een volledige selectie te krijgen waarvoor deze is ontworpen, wordt deze campagne aanzienlijk verhoogd. Plots zijn vijanden met zwevende gezondheidsbalken boven hun hoofd logischer, net als de Bestemming-achtige wapenzeldzaamheden. Baasgevechten met eenmalige mechanica zijn nu leuke coördinatietests in plaats van langdurige, uitdagende ploeteren.
In diezelfde adem zijn de surrealistische decorstukken die mensen op sociale media uit elkaar hebben gehaald, gemakkelijker te accepteren voor wat ze zijn. Ja, vechten tegen een gigantische Michael Rooker in een rode hel met geweren is heel, heel dom. Maar het is ook leuk om te lachen als je samen met vrienden vecht. En in de kern zorgen deze krankzinnige momenten voor creatief gebruik van de coöperatieve structuur van het spel. Het eerste baasgevecht van de game vereist bijvoorbeeld dat drie spelers golven van op hol geslagen vijanden bevechten, om een vierde speler te beschermen die gigantische machetes uit de lucht laat regenen op een superkrachtige Menendez. Ja, dit is stom voor mensen zonder enige verbeeldingskracht. Maar in coöp is het een vrolijk goed coöpscenario dat mechanisch interessant is.
De term “Vriendenlop‘ is in 2025 een rage geworden, dankzij het enorme succes van titels als Piek En REPO. Het is een term voor games die het beste met vrienden kunnen worden gespeeld, omdat hun gekke of bizarre mechanismen niet helemaal werken zonder echte sociale interacties om ze te ondersteunen. Deze spellen bereiken mogelijk niet de bevredigende hoogtepunten van een spel als Expeditie 33 of de nieuwste hit van Hideo Kojima. Maar ik zou het moeilijk vinden om te zeggen dat deze games geen ervaringen bieden die net zo bevredigend zijn.
De Call of Duty-campagne van dit jaar lijkt ontworpen als de variant van de franchise op populaire games Piek.
Team PIEK
BlackOps7 is duidelijk de kijk van de serie op het fenomeen ‘Friendslop’. En terwijl dat zo is verrassend ver verwijderd van de uitstekende, traditionele campagne waar we uit voortkwamen Zwarte operaties nog maar een jaar geleden, dat verandert niets aan het feit dat BlackOps7 is ook erg leuk en op zichzelf zeer herspeelbaar. Het is duidelijk dat de ontwikkelaars herspeelbaarheid in gedachten hebben, zoals Black Ops 7’s Final Mission is letterlijk een kijk op het steeds populairder wordende Extraction Shooter-genre, een soort spel dat is gebouwd op opkomende momenten en sociale interacties.
Ik kan moeilijk fouten maken BlackOps7 vanwege de grote, vreemde opschudding terwijl het lijkt alsof dat het hele punt was. Hoewel ik teleurgesteld ben dat het spel je dwingt om met anderen te spelen om het plezier ervan te maximaliseren, kan ik met zekerheid zeggen dat ik het veel beter naar mijn zin heb Black Ops 7’s rare campagne dan ik Battlefield 6’s saaie (en aanstootgevend tandeloze) vernieuwing van bekende wateren.
Deze bizarre en trippy coöpcampagne is niet waar de meeste Call of Duty-fans om vroegen. Maar dat kan ik niet met een goed geweten zeggen Black Ops 7’s campagne is slecht. Het is raar. Het levert nauwelijks een samenhangend verhaal op. En het valt op zijn gezicht zodra je het probeert te spelen op een manier waarvoor het niet is ontworpen. Maar ik bewonder Raven Software en Treyarch omdat ze een grote draai hebben gemaakt, gericht op plezier. Ik neem dat elke dag van de week over zoiets saais als een militaire schietcampagne met cijfers, zonder iets toe te voegen aan de twintig jaar oude formule.
