Dit nam echter niet alle momenten van onzekerheid weg. Harriet herinnert zich dat ze aarzelend was toen ze aan de notebook begon, een mentaliteit die je volgens haar kunt zien veranderen naarmate de notebook vordert. “Ik was nogal nerveus om te beginnen, voorzichtig met streken en kleuren en bang dat ik een pagina zou verpesten. Het had niet de energie van mijn digitale werk, maar het had iets nieuws en ik wilde het leren kennen. Het notitieboekje begint licht, spaarzaam en onsamenhangend”, zegt Harriet. Maar verderop vullen de pagina’s zich, wordt de kleur feller en gaat het gevoel van aarzeling verloren. “Het vergde gewoon oefening en leerde mezelf weer te vertrouwen”, voegt ze eraan toe. Het notitieboekje opent met een reeks stickers en postzegels die Harriet tijdens haar reizen verzamelde in fruit, winkels en festivals, voordat ze veranderde in tekeningen van Koreaanse zandstranden, straatborden en symbolen in Taiwan en helder verlichte buurtwinkels in Japan.
Op een bepaald moment uit het notitieboekje dat bij Harriet is gebleven, stond een groep jonge schoolmeisjes afgebeeld die met de metro van Tokio reisden. Toen ze merkten dat Harriet ze tekende, begonnen de jonge meisjes een spelletje kiekeboe te spelen, terwijl ze van achter hun schoolhoeden naar buiten keken. Het is begrijpelijk dat Harriet het moment wilde vastleggen – “maar voelde zich een engerd om een foto te maken” – dus nam ze haar toevlucht tot het tekenen van elk kind één voor één, waarbij ze verschillende emoties en momenten vastlegde in het luchtige spel van de groep. “De tekening is ruw en vooral met gebaren, maar op dat moment had ik het gevoel dat de dingen niet perfect hoeven te zijn”, zegt Harriet. “Ik kreeg de gezichten niet altijd goed, maar ik heb het gevoel vastgelegd.” De kenmerkende techniek van Harriet, waarbij veel lijnen in lagen worden gelegd, geeft elke tekening energie, waardoor het gevoel wordt versterkt dat elk een stilstaande momentopname is van een moment in beweging.
Bij nader inzien ziet Harriet het notitieboekje als een visualisatie van de tijd en ruimte die ze had om naar binnen te kijken. “Als ik terugkijk op wat ik heb getekend, voelde het als mijn persoonlijke verzameling momenten, dingen die ik heb uitgekozen uit de miljoenen die ik heb gezien en de duizenden foto’s die ik heb gemaakt. Ik had maar een beperkt aantal pagina’s en zo veel tijd, dus ik heb mijn belangrijkste dingen vastgelegd”, zegt Harriet. “Daarin begon ik mezelf te zien en ontdekte ik op een dieper niveau wat ik leuk vind.” Terug in Dublin en weer aan het werk in een brandingkantoor, huurt Harriet (geïnspireerd door haar afwezigheid) nu ook een persoonlijke studioruimte om fysiek te kunnen blijven werken, en misschien binnenkort zelfs op grote schaal – een perfecte manier om dat analoge vuur brandend te houden.
