Voorkennis is de naam van het spel Het ‘Minderheidsrapport’ van Steven Spielberg. In deze dystopische wereld leidt precrime-chef John Anderton (Tom Cruise) een operatie om potentiële moordenaars te arresteren, naast degenen die waarschijnlijk spontane misdaden zullen begaan. Maar John wordt voortdurend in de gaten gehouden, terwijl agent Danny Witwer (Colin Farrell) van het ministerie van Justitie de operatie controleert om eventuele tekortkomingen aan het licht te brengen. De twee botsen onvermijdelijk, maar de situatie wordt nog erger zodra een precog een visioen krijgt dat Johns traject voor altijd verandert.
Zowel Cruise als Farrell leveren meeslepende prestaties in hun respectievelijke rollen in Spielbergs sciencefictionfilm, maar de zaken verliepen niet altijd even soepel. Zoals Farrell verder vertelde “De late show met Stephen Colbert,” hij ervoer “een van de slechtste dagen die ik ooit heb gehad op een filmset” tijdens het filmen van de film. Het bleek dat Farrell op zijn verjaardag om zes uur ’s ochtends te laat was om opgehaald te worden, omdat hij ‘de avond ervoor allerlei onzin had bedacht’. In een poging om met de situatie om te gaan, vroeg de acteur om “zes Pacifico Cerveza’s en een pakje van 20 Marlboro Reds” op de set voordat hij een scène filmde, maar er waren 46 opnames nodig om te perfectioneren:
“Ik dronk een paar biertjes en ging naar de set. Maar het was verschrikkelijk. Ik zal nooit de zin vergeten die ik had, maar ik kon hem er niet uit krijgen. Het was: ‘Ik weet zeker dat jullie allemaal de fundamentele paradox van pre-crime-methodologie hebben begrepen’ (…) Ik herinner me dat een van hen naar voren kwam en zei: ‘Wil je een frisse neus gaan halen?’ En ik weet nog dat ik dacht: ‘Als ik naar buiten ga en frisse lucht haal, dan zal ik onder meer druk staan als ik weer binnenkom.’ Er waren 46 opnames nodig. Tom was niet erg blij met mij. Tom was niet blij met mij.”
Farrell’s Danny is een noodzakelijke aanvulling op Cruise’s John in Minority Report
Hoewel de frustratie van Tom Cruise over de situatie begrijpelijk is, deed Colin Farrell zijn best onder druk, vooral als hij te maken kreeg met problemen met alcoholgebruik – iets wat hij eerlijk gezegd in meerdere interviews heeft erkend. Het ‘Minority Report’-incident vond immers plaats jaren voordat hij naar de afkickkliniek ging en nuchter werd. In het “Late Show”-interview dacht Farrell na over zijn gedrag en hoe belangrijk het voor hem was om samen te werken met de mensen die hij diep bewonderde:
“Ik ben opgegroeid met het kijken naar die jongens, ik ben opgegroeid met het kijken naar Tom Cruise en ‘Top Gun’ en ‘Risky Business’, en Steven Spielberg en (componist) John Williams hebben me opgevoed met hun films. Maar het was mijn verjaardag op 31 mei. We waren aan het filmen. Ik smeekte om de productie van een film van $ 120 miljoen als ze me niet op mijn verjaardag wilden laten werken. Wie dacht ik dat ik was?”
Farrell kijkt misschien met enige schaamte terug op deze specifieke dag, maar zijn optreden in de scène waarvoor 46 opnames nodig waren, is opwindend, in tegenspraak met de worstelingen die hij tijdens het filmen heeft doorstaan (hoewel het volgens Rotten Tomatoes niet een van zijn beste films is). Zijn Danny is een onwaarschijnlijke scepticus, maar zijn botte perspectief is van groot belang voor ons begrip van Cruise’s John, die met heel zijn hart gelooft in het gebrekkige, fascistische Precrime-systeem. Samen met het geloof van John komt de dood van de individualiteit, waar Danny zich fel tegen verzet, omdat hij fatalisme beschouwt als een antithese van persoonlijke vrijheid. Danny’s bureaucratische neigingen schilderen hem misschien niet af als een sympathiek personage, maar Farrells optreden accentueert de morele complexiteit van een opportunistische man die zware kritiek levert op een systeem dat in staat is tot totalitaire onderdrukking.
John realiseert zich dat Danny’s vermoedens gegrond zijn, maar pas nadat hij persoonlijk het slachtoffer is geworden van het systeem. Wat volgt is een spektakelrijke verkenning van systemische moraliteit en hoe individuen als Danny en John een rol spelen in deze dystopische samenlevingen. (Het heeft ook een verrassend echte en gevaarlijke hoverpackscène.)
