CNN-presentator Bianna Golodryga gaat over antisemitisme in een nieuw boek voor jonge tieners

Bianna Golodryga, een nieuwspresentator voor CNN International, emigreerde in 1980 met haar familie vanuit de voormalige Sovjet-Unie naar de VS om aan het antisemitisme te ontsnappen.

Nu ze ouder is van twee kinderen, moet de voormalige politieke vluchtelinge de haat uitleggen die wordt geuit jegens Joodse mensen in het land waar ze van houdt – een groot deel ervan in de moerassige wateren van de sociale media. Ze ziet ze leven met de spanning tussen ertegen opkomen en met elkaar overweg kunnen.

“Als je naar een land komt, ben je de minderheid en wil je er alleen maar bij horen”, zegt Golodryga.

De ervaren journaliste die medepresentator is van ‘One World’ op CNN International en haar vriend Yonit Levi, een toonaangevend anker voor N12 News in Israël, wilden hun preteen-nakomelingen een routekaart geven om het probleem aan te pakken. Ze brachten het over in hun co-auteur van een jongvolwassenenroman “Voer de leeuw niet.”

Het boek, gericht op 9 jaar en ouder, draait om Theo Kaplan, een door voetbal geobsedeerde middelbare scholier uit Chicago wiens wereld op zijn kop staat als zijn favoriete voetballer een antisemitische opmerking maakt over een teameigenaar. De haat komt dichter bij huis wanneer een hakenkruis en een antisemitische hashtag op Theo’s kluisje in de sportkamer worden gekrabbeld, waardoor zijn jongere zus een geheime online identiteit aanneemt om gerechtigheid te krijgen.

Golodryga sprak onlangs met The Times over ‘Don’t Feed the Lion’.

Het centrale plotpunt in dit boek is gebaseerd op levenservaring. Je zoon had het toen moeilijk NBA-ster Kyrie Irving prees een documentairefilm aan met antisemitische stijlfiguren op sociale media. Irving werd door zijn team geschorst voordat hij zich ervoor verontschuldigde.

Mijn zoon is een groot sportliefhebber. Hij heeft me ronduit gevraagd: “Waarom haten ze ons? Kan ik niet meer naar basketbalwedstrijden gaan?” Ik weet nog dat we op de Brooklyn Bridge naar een Brooklyn Nets-wedstrijd gingen en hij vroeg dit en ik had geen goed antwoord. Ik dacht dat ik gewoon contact op zou nemen met hun school en zou kijken wat ze doen aan antisemitisme, omdat ze zoveel hebben geïnvesteerd in andere vormen van haateducatie. Ik kwam erachter dat ze niets hadden. Het was eigenlijk: “Nou, als ze een vraag stellen, bespreken we die soms op school.” En dus bleef het me echt bij, dat er geen hulpmiddelen voor kinderen waren over antisemitisme.

Heeft de aanval van Hamas op Israël, die tot de oorlog in Gaza heeft geleid, de behoefte aan een dergelijk boek vergroot?

Yonit en ik kennen elkaar al vele jaren, en helaas voorspelden we dat we opnieuw een enorme piek in het antisemitisme zouden zien. Haar kinderen zijn ongeveer even oud. Ze bracht veel van haar vormingsjaren hier door en ze is zeer bekend met de VS. En ik zei: “Laten we het boek schrijven dat we niet kunnen vinden, want dit zal ongetwijfeld een probleem worden in de komende weken en maanden.” Het is niet het wondermiddel, maar er zal tenminste een hulpmiddel zijn dat ook een goed verhaal is, voor Joodse kinderen, niet-Joodse kinderen en de volwassenen in hun leven.

(Arcadia-kinderboeken)

Nadat je hoofdpersoon Theo de swastika en hashtag op zijn kluisje ziet, was de reactie van zijn school behoorlijk lauw. Nemen scholen dit probleem niet serieus genoeg?

Dat is een deel van het probleem. We hebben dit laten voortwoekeren. Andere vormen van haat zijn frontaal aangepakt. Of het nu een swastika hier of daar is of een post op sociale media, of een verklaring of een opmerking, of het nu van rechts of van links is – het wordt min of meer behandeld als geïsoleerde incidenten en niet met het alarmniveau dat ik zou zeggen bij andere vormen van haat of opmerkingen gericht tegen andere minderheden. En nogmaals, dit is een persoonlijke ervaring van andere familieleden van vijf tot tien jaar geleden, waar er hakenkruizen waren op school, en het antwoord was: “Laten we een kumbaya-sessie houden en praten over waarom dit geen goede zaak is en waarom we dit niet zouden moeten toestaan.” Ik heb dit als Joodse Amerikaan ervaren.

Hoe ingewikkeld is deze discussie geworden in het licht van de manier waarop het publieke sentiment zich tegen de Israëliërs heeft gekeerd over de manier waarop zij met de oorlog in Gaza zijn omgegaan?

Ik denk dat dit een van de redenen is waarom niemand deze kwestie voor deze leeftijdsgroep echt wilde bespreken, omdat ze het verwarren met het Midden-Oosten. Dit is duidelijk de langste, dodelijkste en pijnlijkste oorlog die voortkomt uit de gruwelijke aanvallen van 7 oktober die we hebben besproken. Maar we zien elke keer dat er een overtreding, schermutseling of kortetermijnoorlog plaatsvindt, er overal ter wereld een piek in het antisemitisme is. … Er is geen ander land waar ik liever Jood zou zijn dan in de Verenigde Staten. Maar er is geen tijd geweest waarin ik me niet kan herinneren dat ik opgroeide, of het nu in Texas is of nu in New York, waar er geen gewapende bewakers of twee of drie zijn geweest, of geen bommelding is afgegeven op een gebedshuis, een synagoge, een joodse instelling, en dat is genormaliseerd. Ik bedoel, nu voel ik me niet op mijn gemak als ik zonder beveiliging naar een Joods instituut ga. En nogmaals, dit dateert van vóór 7 oktober.

Bianna Golodryga, midden, met Malki Shem Tov, links, en gijzelaar Omer Shem Tov tijdens haar interview met Omer.

(CNN)

Was het moeilijk om dit boek te verkopen?

We begonnen het ongeveer twee of drie maanden na 7 oktober, dus eind december ’23 en begin januari ’24, onder de aandacht van uitgevers te brengen. En ik zal zeggen dat ik een beetje verrast was dat we niet veel mensen aan het bijten konden krijgen. We hebben nog nooit een boek geschreven en ons werd verteld – en ik geloof dat op hun woord – dat dit een heel moeilijke leeftijdsgroep is om voor te schrijven en om op de markt te brengen in het algemeen, wat op zichzelf een probleem is, omdat ze, zoals we hebben opgemerkt, erg slim en leergierig zijn en materiaal nodig hebben. Er mag niet tegen ze gepraat worden. We wilden geen didactisch boek schrijven. Dan zouden we zes maanden tot een jaar later te horen krijgen dat dit misschien niet het juiste moment is om een ​​boek over antisemitisme te schrijven. Geef het misschien een jaar of twee, dan zullen we zien. Het leek ons ​​dat dit het juiste moment was om een ​​boek te schrijven. We zijn net op het punt gekomen waarop we zeiden: laten we het gewoon in eigen beheer uitgeven, als dat is wat nodig is.

Hoe heb je uiteindelijk een uitgever gevonden?

Gelukkig waren Yonit en ik niet verlegen om iedereen die we kenden over dit project te vertellen. Op een avond zat ik aan een diner voor het Metropolitan Museum of Art ernaast Michaël Lyntonvoormalig hoofd van Sony Entertainment en nu voorzitter van Snap. En ik vertelde hem over dit boek en hij zei: “Ik zal het publiceren.” Hij en zijn zus runnen Arcadia, dat regionale kinderboeken publiceert. Hij zei dat dit niet typisch het soort boek is dat we uitgeven. Maar ik denk dat hij echt in het idee geloofde, en daarom zijn we erg dankbaar.

Er zijn enkele overeenkomsten tussen je 13-jarige zoon en Theo. Toen hij het boek las, was Was hij bang dat het te onthullend zou zijn?

Nee. Het is grappig omdat ik denk dat hij echt genoot van de verhaallijnen en de plot. Helaas denk ik dat zijn grootste zorg nu is dat dit gewoon de realiteit is waarin we leven. Hij maakt zich alleen zorgen over de veiligheid en tegenwerking en wil niet te veel aandacht op mij of de familie vestigen. Ik denk dat dat een typische reactie is die je van kinderen krijgt. Hij is feitelijk veel dichter bij zijn jodendom en zijn erfgoed gekomen. En hij had vorig jaar zijn bar mitswa in Israël. Hij wilde vaker naar de synagoge en hij heeft zich echt verdiept in zijn cultuur, waar we erg trots op zijn.