Pluribus van Apple TV is de nieuwste geheime remake van een sciencefictionklassieker

Spoilers voor afleveringen 1-2 van “Pluribus” volgen.

Vince Gilligan’s “Pluribus” debuteerde met een knock-out première van twee afleveringen. Terwijl ‘Better Call Saul’-ster Rhea Seehorn de hoofdrol krijgt als Carol Sturka, ontmoeten we haar pas ongeveer 20 minuten in de eerste aflevering, ‘We Is Us’. Daarvoor toont de show verschillende wetenschappers die een signaal onderzoeken dat vanuit de ruimte wordt uitgezonden (specifiek planeet Kepler 22b).

Carol is niet een van deze wetenschappers; ze is een romantische schrijfster uit Albuquerque (waar ook “Better Call Saul” en de oudershow “Breaking Bad” zich afspeelden). Waarom volgen wij haar? Omdat ze een van de weinige mensen ter wereld is die immuun is voor de resultaten van het signaal: een virus dat mensen met elkaar verbindt in een bijenkorfgeest van zalige, al te attente drones. De korf behandelt Carol alleen met vriendelijkheid en respect, maar dat heeft ze niet, vooral omdat de korf nooit verbergt dat ze willen dat Carol zich bij hen voegt.

Als Carol met andere overgebleven individuen praat in aflevering 2, ‘Pirate Lady’, noemt ze de bijenkorf ‘Pod People’. Die zinsnede is ‘Pluribus’, een knipoog naar een van zijn grote invloeden: ‘Invasion of the Body Snatchers’. Het verhaal werd voor het eerst verteld als een roman uit 1955, “The Body Snatchers” door Jack Finney, en is verfilmd vier keer. De films vertellen allemaal het verhaal van buitenaardse indringers die mensen dupliceren en vervangen. In het originele verhaal zijn de body snatchers op planten gebaseerde levensvormen die zijn gekweekt uit enorme peulen. vandaar “Pod-mensen.”

Een Pod Person behoudt de herinneringen van het origineel, maar voelt geen emotie, en daarmee vervaagt de oorspronkelijke persoonlijkheid. In ‘Invasion of the Body Snatchers’ uit 1956 verkopen de Pod People de transformatie als volgt: ‘Herboren in een onbezorgde wereld (…) Liefde, verlangen, ambitie, geloof, zonder hen is het leven zo eenvoudig.’ Hoofdpersoon Dr. Miles Bennell (Kevin McCarthy) stelt dat het een wereld is waarin iedereen hetzelfde is.

Regisseur Philip Kaufman’s remake “Invasion of the Body Snatchers” uit 1978 is voorzien van Leonard Nimoy (in een van zijn beste niet-Star Trek-optredens) als Dr. David Kibner, een van de belangrijkste Pod People. Hij parafraseert de zin van de originele film: “Je zult wedergeboren worden in een onbezorgde wereld, vrij van angst, angst, haat … Er is nu geen behoefte aan haat of liefde.”

Vergelijk dat eens met de ‘Pluribus’-korf, die voelt alleen Liefde. Ze kunnen niet eens een huisvlieg doden. Ze promoten hun toetreding door te zeggen dat het iedereen gelukkiger zal maken om deel uit te maken van één geest. Toch laten de openingsscènes van “Pirate Lady” zien hoe de bijenkorf zich gedraagt ​​als er geen individu in de buurt is: de drones bewegen stil en efficiënt en sparen geen moment om te praten of emoties te tonen. Het is een soortgelijk gezicht als het einde van de ‘Body Snatchers’ uit ’78, wanneer de invasie is geslaagd en de pod-mensen San Francisco regeren. Ze gaan allemaal hun dag door met stille onverschilligheid, blijven stil en dragen gezichten die in hun… gebrek van expressie, onthul de zielloze drones die ze zijn.

Carol is de Dr. Bennell van deze ‘Invasie’, die dezelfde argumenten gebruikt over de voordelen van individualiteit. Als de andere individuen de zaken niet willen terugdraaien, noemt ze ze ‘verraders van het menselijk ras’. Hoewel het signaal met het virusrecept buitenaards was, benadrukt de korf dat dit het geval was zijn niet buitenaardse wezens. Het zijn nog steeds mensen, alleen met hun geest verbonden. Het is een nieuwe intelligentie, maar dan één die gemaakt is uit de som van bestaande menselijke wezens. Omgekeerd zijn de Body Snatchers geen bijenkorfgeest, althans niet het soort afgebeeld in ‘Pluribus’. Daarom schreeuwen ze om anderen van hun soort te laten weten wanneer iemand echt een mens is die zich voordoet als een Body Snatcher.

Als de Body Snatchers een bijenkorfgeest zouden zijn, dan zouden ze kunnen zien of iemand wel of niet in de bijenkorf is, door alleen maar naar ze te kijken en dan niet hun gedachten horen. Ze hebben meer een spiritueel collectivisme, en hun geschreeuw is een vreselijk geluid dat weerspiegelt hoe wij mensen anderen te schande maken vanwege non-conformiteit. Emotie is de basis van individualiteit; we voelen of reageren op verschillende manieren op een wereld, wat vervolgens invloed heeft op hoe we handelen. Omdat de Body Snatchers geen emotie kennen, functioneren ze als stukjes van een geheel.

Dat is de reden waarom de originele “Body Snatchers” meestal wordt geïnterpreteerd als een Red Scare-paniekfoto. In deze lezing vertegenwoordigen de Body Snatchers de gevaren van het communisme en hoe het de individuele vrijheid en het vrije denken zou uitwissen.

Toch is ‘Body Snatchers’ een uiterst flexibele allegorie. De indringers kunnen vrijwel elke ideologie of sociale kwaal verdedigen. De ’78-versie sloot aan bij de grotere gevoelens van paranoia en wantrouwen uit die tijd, terwijl Abel Ferrera’s ‘Body Snatchers’ uit 1993 zichzelf op een militaire basis plaatste en de invasie vergeleek met de ranken van het militair-industriële complex dat verweven was met het Amerikaanse leven. John Carpenters ‘Ze leven’ waarin het yuppiekapitalisme van de jaren tachtig wordt afgebeeld als het werk van buitenaardse indringers, is een spirituele ‘Body Snatchers’-remake.

Dat geldt ook voor ‘Pluribus’, omdat we de kwalen van het groepsdenken in 2025 nog niet hebben genezen. Maar ondanks hoe verdeeld en in conflict onze wereld nu is, kan een harmonieus geheel waarin iedereen beleefd is en werkt aan een algemeen belang verleidelijk klinken. Wanneer die verleiding zich voordoet, laten we er allemaal aan denken een Carol te zijn.

“Pluribus”-afleveringen 1-2 worden gestreamd op Apple TV, en nieuwe afleveringen verschijnen op vrijdag.