Het is mogelijk dat wij een commissie ontvangen over aankopen via links.
Met ‘The Batman’ uit 2022 beantwoordde schrijver/regisseur Matt Reeves de gebeden van Bat-fans die hadden gevraagd om een Batman-film met detectiveverhaal. Gebaseerd op neo-noirs uit New Hollywood, zoals ‘Chinatown’ en ‘Klute’, ‘The Batman’ speelde een jongere, meer onzekere en onwel zijnde Bruce Wayne (Robert Pattinson) die de seriemoorden van de Riddler (Paul Dano) volgde, die diepere corruptie in Gotham City aan het licht brachten.
Daar is een vervolg op “The Batman” in de maak, maar het is nog ver weg, momenteel gericht op een release in 2027. In de tussentijd heeft DC Comics de perfecte stripserie uitgebracht voor Bat-fans die verlangen naar iets dat lijkt op de film van Reeves: “Batman: Dark Patterns” van Dan Watters en Hayden Sherman, waarvan de twaalf nummers in november werden afgerond. Het boek speelt zich af tijdens Bruce’s derde jaar als Batman en is verdeeld in vier verhaallijnen van drie nummers: ‘We Are the Wounded’, ‘The Voice of the Tower’, ‘Pareidolia’ en ‘The Child of Fire’.
Watters en Sherman werkten voor het eerst samen aan het schrijven/tekenen van back-upverhalen voor Batman in “Detective Comics” nummers #1074 en #1081, zij het die gericht waren op de schurken de Ten-Eyed Man en Doctor Hurt. In ‘Dark Patterns’ concentreren ze zich op Batman zelf, en heroriënteren hem in de eerste plaats weer in een detective. Batman onderzoekt elke boog een nieuwe gruwelijke moord(en). Het werkelijk gruwelijke (zij het overdreven) geweld zorgt er ook voor dat het boek in horror terechtkomt.
Geen enkele recente Batman-strip geeft de sfeer van “The Batman” zo goed weer als “Dark Patterns”. (Ja, zelfs niet het erg goede ‘Batman: The Imposter’, geschreven door Reeves’ co-schrijver Mattson Tomlin.) ‘Dark Patterns’ is donker en gedreven door mysteries, niet voor preutsen. Er is ook een Batman te zien die, net als Bruce van Pattinson, zich afvraagt of hij echt een positief verschil maakt in Gotham. Terwijl hij individuele gevallen onderzoekt, zijn de antwoorden op zijn twijfels de antwoorden die Batman moet vinden in ‘Dark Patterns’.
Batman: Dark Patterns plaatst de detective terug in de Dark Knight
Er zijn momenteel nog andere goede Batman-strips uit, maar geen enkele heeft de klassieke en ingehouden sfeer van ‘Dark Patterns’. Scott Snyder en Nick Dragotta’s “Absolute Batman” is voorbeeldig, maar het is ook een grondige heruitvinding van Batman. De “Absolute” Bruce is niet zozeer een detective, maar meer een vechter en een revolutionaire burgerwacht.
De nieuwe versie van Matt Fraction en Jorge Jiménez in het hoofdboek ‘Batman’ is tot nu toe leuk geweest. Met een optimistische toon, zoals ‘Superman’ van James Gunn, is het een relatief zonnige strip gericht op actie, de Bat-familie en de meelevende kant van Bruce. “Dark Patterns” is er voor Bat-fans die grimmiger, grimmiger mysterieverhalen willen en niet de Dark Knight nodig hebben die elke maand de wereld redt.
Daar is een doorlopende lijn in ‘Dark Patterns’, maar de booglange mysteries staan op zichzelf. Deze structuur doet denken aan de oude Batman-serie ‘Legends of the Dark Knight’, een anthologiereeks waarin verschillende makers Batman in op zichzelf staande avonturen laten beleven (zoals Mike Mignola’s kerkhofspookverhaal “Sanctum”).
Als aanvulling op het detectiveverhaal brengen Watters en Sherman nieuwe ondersteunende personages voor Batman: forensisch patholoog Dr. Sereika en roddeljournalist Nicky Harris, beide archetypen die rechtstreeks uit een procedure komen. Het boek ook grotendeels vermijdt de grote Batman-schurken. Er kan maar zoveel ‘mysterie’ zijn met een personage dat je Batman al tientallen keren het beste hebt gezien.
Wanneer Watters en Sherman een aantal herkenbare namen van de plank halen, doen ze dat op onverwachte manieren. De tweede boog toont de pratende pop, Scarface, die schijnbaar een heel woongebouw ‘bezit’, een uitgangspunt dat misschien belachelijk lijkt. Watters en Sherman maken er zowel een spookhuisverhaal van als een thriller in ‘Die Hard’-stijl waarin Batman opgesloten zit in een gebouw met Scarface’s gehersenspoelde huurleger.
Dark Patterns is een van de best getekende Batman die er is
Schrijven is echter slechts de helft van elke goede strip, en “Dark Patterns” is een prachtige showcase voor Hayden Sherman. Hun blauw en geel gemarkeerde Batman lijkt op de stijl van Tim Sale, kunstenaar voor het beroemde Batman-mysterieverhaal ‘The Long Halloween’. Lezers die bekend zijn met Shermans werk aan ‘Absolute Wonder Woman’ weten dat ze zelden boxy-panelen gebruiken. Neem deze eenvoudige scène in “Dark Patterns” #1, waarin Bruce en Alfred praten in de Batcave.
DC-strips
Een kunstenaar zou kunnen geef deze scène weer met herhalende panelen van Bruce die zit met Alfred op de achtergrond, waarbij alleen de dialoog van paneel tot paneel verandert. Sherman tekent in plaats daarvan vanuit verschillende perspectieven, maar houdt je ogen naar elk nieuw frame gericht. Sherman gebruikt ook graag panelen binnen panelen. In nummer 8 laten ze een kogel zien die reist om Batman op deze manier neer te schieten. In nummer 10 gebruiken ze tijdens het breken van een glaspaneel de scherven als panelen. Coloriste Tríona Farrell brengt ook haar A-game mee. De covers van “Dark Patterns” hebben hoge contrasten van warme kleuren met de blauw/zwarte kleuren van Batman. De interieurkunst is eveneens rijk aan humeurigheid, van vurige sinaasappels tot onheilspellend groen.
DC-strips
DC-strips
Batman merkt op dat je als detective moet herkennen welke patronen echt zijn en welke niet. Boog nr. 3 ‘Pareidolia’ is genoemd naar het fenomeen van het zien van patronen die er niet zijn. Iedereen die naar ‘Batman: Dark Patterns’ kijkt, kan echter zien dat het de moeite waard is om op te merken en waarom.
“Batman: Dark Patterns” #1-12 zijn momenteel beschikbaarmet een verzamelde editie die in maart 2026 uitkomt.
