Toen hij voor het eerst naar de Verenigde Staten kwam nadat hij aan de burgeroorlog in Sierra Leone was ontsnapt en bijna tien jaar in een vluchtelingenkamp had doorgebracht, had Dauda Sesay geen idee dat hij staatsburger kon worden. Maar hem werd verteld dat als hij zich aan de regels hield en uit de problemen bleef, hij na enkele jaren kon solliciteren. Als Amerikaans staatsburger zou hij bescherming genieten.
Het is wat hem ertoe bracht te solliciteren: het uitgangspunt – en de belofte – dat wanneer hij een genaturaliseerd Amerikaans staatsburger zou worden, dit een band tussen hem en zijn nieuwe thuis zou creëren. Hij zou zowel rechten als verantwoordelijkheden hebben, zoals stemmen; terwijl hij een belofte aan het land deed, deed het land er ook een aan hem.
“Toen ik mijn hand opstak en de eed van trouw aflegde, geloofde ik op dat moment echt de belofte dat ik erbij hoorde”, zegt Sesay, 48, die meer dan vijftien jaar geleden voor het eerst in Louisiana aankwam en nu werkt als pleitbezorger voor vluchtelingen en hun integratie in de Amerikaanse samenleving.
Maar de afgelopen maanden, toen president Donald Trump de immigratie en de relatie van het land met immigranten hervormde, is dat geloof voor Sesay en andere genaturaliseerde burgers aan het wankelen gebracht. Er bestaat nu angst dat de drang om de deportaties drastisch te verhogen en te veranderen wie Amerika als thuis kan claimen, door zaken als het beëindigen van het geboorterecht, een rimpeleffect heeft.
Wat zij dachten dat de bescherming van de naturalisatie was, voelt nu meer als drijfzand.
Sommigen zijn bang dat als ze het land verlaten, ze moeilijkheden zullen ondervinden bij hun poging om terug te keren, uit angst vanwege verhalen over genaturaliseerde burgers die worden ondervraagd of vastgehouden door Amerikaanse grensagenten. Ze vragen zich af: moeten ze hun telefoons vergrendelen om hun privacy te beschermen? Anderen aarzelen om zich binnen het land te verplaatsen, na verhalen als die van een Amerikaans staatsburger die ervan wordt beschuldigd hier illegaal te verblijven en wordt vastgehouden, zelfs nadat zijn moeder zijn geboorteakte heeft overgelegd.
Sesay zei dat hij niet meer naar het binnenland reist zonder zijn paspoort, ondanks dat hij een ECHTE ID heeft met de federaal verplichte, strenge identiteitsvereisten.
Bij immigratiehandhavingsrazzia’s, vaak uitgevoerd door gemaskerde, niet-identificeerbare federale agenten in onder meer Chicago en New York City, waren Amerikaanse burgers soms in hun sleepnetten betrokken. Een Amerikaanse burger die zegt dat hij twee keer door immigratieagenten is vastgehouden, heeft een federale rechtszaak aangespannen.
Om de zorgen nog groter te maken, heeft het ministerie van Justitie deze zomer een memo uitgegeven waarin staat dat het de inspanningen zal opvoeren om immigranten die misdaden hebben gepleegd of die geacht worden een gevaar voor de nationale veiligheid te vormen, te denaturaliseren. Op een gegeven moment tijdens de zomer bedreigde Trump het staatsburgerschap van Zohran Mamdani, de 34-jarige democratisch socialistische verkozen burgemeester van New York City, die zich als jongvolwassene naturaliseerde.
De sfeer zorgt ervoor dat sommigen zich zorgen maken om er in het openbaar over te spreken, uit angst negatieve aandacht op zichzelf te vestigen. Verzoeken om commentaar via verschillende gemeenschapsorganisaties en andere connecties hebben behalve Sesay geen andere deelnemers opgeleverd die bereid waren om op de plaat te gaan.
In New Mexico zegt senator Cindy Nava dat ze bekend is met de angst, omdat ze zonder papieren is opgegroeid voordat ze DACA kreeg (Deferred Action for Childhood Arrivals), het programma uit het Obama-tijdperk dat mensen beschermde die als kinderen naar de VS werden gebracht tegen deportatie – en het staatsburgerschap verwierf door haar huwelijk. Maar ze had niet verwacht zoveel angst onder genaturaliseerde burgers te zien.
“Ik had die mensen nog nooit bang zien zijn… nu waren de mensen waarvan ik weet dat ze voorheen niet bang waren, nu zijn ze onzeker over wat hun status inhoudt in termen van een vangnet voor hen,” zei Nava.
Wat burgerschap heeft betekend, en wie daarbij betrokken was, is in de loop van de Amerikaanse geschiedenis uitgebreid en gekrompen, zegt Stephen Kantrowitz, hoogleraar geschiedenis aan de Universiteit van Wisconsin-Madison. Hij zei dat het woord ‘burger’ weliswaar in de oorspronkelijke grondwet voorkomt, maar niet gedefinieerd is.
‘Als de grondwet is geschreven, weet niemand wat staatsburgerschap betekent’, zei hij. “Het is een kunstterm, die voortkomt uit de Franse revolutionaire traditie. Het suggereert een soort gelijkheid van de leden van een politieke gemeenschap, en het heeft enkele implicaties voor het recht om lid te zijn van die politieke gemeenschap. Maar het is… zo ongedefinieerd.”
De eerste naturalisatiewet die in 1790 door het Congres van het nieuwe land werd aangenomen, zei dat het staatsburgerschap voorbehouden was aan elke ‘vrije blanke’ met een goed karakter. Degenen van Afrikaanse afkomst of geboorte werden als een specifieke categorie toegevoegd aan de federale immigratiewetgeving na de verwoestingen van de burgeroorlog in de 19e eeuw, wat ook het moment was waarop het 14e amendement aan de grondwet werd toegevoegd om het geboorterechtburgerschap te vestigen.
In de laatste jaren van de 19e eeuw en tot in de 20e eeuw werden wetten in de boeken gezet die de immigratie en, bij uitbreiding, de naturalisatie beperkten. De Immigratiewet van 1924 verbood mensen effectief uit Azië omdat ze niet in aanmerking kwamen voor naturalisatie, omdat ze noch blank noch zwart waren. Dat veranderde pas in 1952, toen een immigratiewet de raciale beperkingen op wie genaturaliseerd kon worden, ophief. De Immigratie- en Naturalisatiewet van 1965 verving het vorige immigratiesysteem door een systeem dat visa gelijkelijk over de landen verdeelde.
De Amerikaanse geschiedenis omvat ook momenten waarop degenen die het staatsburgerschap hadden, dit werd ontnomen, zoals na de uitspraak van het Hooggerechtshof uit 1923 in de zaak VS vs. Bhagat Singh Thind. Die uitspraak stelde dat Indiërs niet konden worden genaturaliseerd omdat ze niet als blank in aanmerking kwamen, en leidde tot enkele tientallen denaturalisaties. Op andere momenten werd het genegeerd, zoals in de Tweede Wereldoorlog, toen Japanse Amerikanen in interneringskampen werden gedwongen.
‘De politieke macht zal soms eenvoudigweg beslissen dat een groep mensen, of een persoon of een gezin geen recht heeft op staatsburgerschap’, zei Kantrowitz.
Op dit moment, zegt Sesay, voelt het als verraad.
“De Verenigde Staten van Amerika – dat is waar ik die eed van trouw heb afgelegd, dat is waar ik mij voor inzet”, zei Sesay. “Nu, in mijn thuisland, zie ik een verschuiving. … Eerlijk gezegd is dat niet het Amerika waarin ik geloof als ik mijn hand op mijn hart leg.”
(Behalve de kop is dit verhaal niet geredigeerd door NDTV-medewerkers en wordt het gepubliceerd via een gesyndiceerde feed.)
