Ieder jaar in januari stellen miljoenen mensen ambitieuze goede voornemens voor het nieuwe jaar. Ze doen dit met oprecht enthousiasme, in de hoop hun leven te veranderen. Nog onderzoek wijst uit dat op 8 januari, slechts één week na het begin van het jaar, een kwart van deze resoluties al is mislukt. Tegen het einde van het jaar keren de meeste mensen terug naar hun vertrouwde patronen, en worden de beloften die ze aan zichzelf hebben gedaan vaak in de steek gelaten. Mijn leven biedt mij niet de luxe om deel uit te maken van die statistiek.
Ik opereer op het kruispunt van drie verschillende en veeleisende identiteiten: een promovendus in Oxford die onderzoek doet naar financiering van de ruimtevaart, de oprichter van een platform voor loopbaanontwikkeling genaamd Network Capital, en een vader van een éénjarig kind. Deze combinatie creëert een specifieke reeks beperkingen. Ik heb niet de luxe van overtollige tijd, noch heb ik het vermogen om verspilde inspanningen te doen.
Goede voornemens voor het nieuwe jaar mislukken niet vanwege een gebrek aan intentie of ambitie. Het probleem is dat gedragsverandering moeilijk is als je je cognitieve belasting al maximaliseert. Standaardresoluties zorgen ervoor dat we kunnen mislukken door te veel en te snel te eisen, zonder een realistisch stappenplan voor de uitvoering.
Gelukkig is er een duidelijker pad. Door persoonlijke verandering te bekijken door de analytische lens van een oprichter en een onderzoeker, heb ik mijn focus volledig verlegd van resoluties. In plaats daarvan vertrouw ik op operationele protocollen.
De beperkte middelen van wilskracht
Het eerste kritische besef is dat wilskracht een eindige hulpbron is. In de zakenwereld begrijpen we dat een bedrijf niet alleen kan groeien op basis van de heroïsche inspanningen van een oprichter; het vereist schaalbare systemen. Dezelfde logica geldt voor persoonlijke prestaties. Als ik met een kind al sinds de vroege ochtenduren wakker ben, is mijn wilskracht tegen de middag uitgeput. Als een oplossing afhangt van mijn motivatie om te schrijven of te sporten, zal ik waarschijnlijk falen.
Daarom heb ik het concept van marginale winsten overgenomen.
Gepopulariseerd door James Clear in Atomaire gewoontenverwerpt deze aanpak de eis van grootschalige, onmiddellijke revisies. In plaats van te proberen alles tegelijkertijd te veranderen, verschuift de focus naar elke dag slechts één procent beter worden. Psycholoog Amy Cuddy noemt dit ‘self-nudging’, wat inhoudt dat je kleine, beheersbare doelen stelt in plaats van overweldigende doelen.
In het kader van mijn doctoraat heb ik niet het voornemen om een heel hoofdstuk in één keer af te ronden. Ik beloof dat ik één duidelijke paragraaf per dag schrijf. Voor mijn lichamelijke gezondheid verplicht ik mij niet tot een training van een uur. Ik verplicht mij tot vijf minuten beweging. In mijn rol als vader streef ik niet naar perfectie. Ik verbind me aan een uur onverdeelde interactie met mijn dochter.
Deze kleinere verplichtingen werken omdat ze zelfs in perioden van grote stress duurzaam zijn. Ze vermenigvuldigen zich in de loop van de tijd, waardoor een succestraject ontstaat dat eerder afhankelijk is van consistentie dan van intensiteit.
Engineering van het milieu
Als oprichter besteed ik veel tijd aan het optimaliseren van workflows om wrijving te verminderen. Ik besefte dat ik dezelfde logica in mijn dagelijks leven moest toepassen. Strategieën die afhankelijk zijn van geheugen of discipline zijn kwetsbaar; strategieën die afhankelijk zijn van milieuontwerp zijn robuust.
Multitasken van gedragsverandering is over het algemeen niet effectief. Om de tegenstrijdige eisen van het vaderschap, academisch onderzoek en leiderschap in het bedrijfsleven te kunnen beheersen, moet ik mijn omgeving zo inrichten dat focus wordt afgedwongen. De kosten van contextwisseling zijn hoog; het kost veel tijd om na een onderbreking opnieuw te focussen.
Als ik op een specifieke locatie op de campus ben, ben ik onderzoeker. Op dat gebied controleer ik de communicatiekanalen van bedrijven niet. Wanneer ik mijn huis binnenkom, plaats ik mijn telefoon in een aparte kamer. Deze eenvoudige omgevingsbeperking zorgt ervoor dat ik aanwezig ben voor mijn kind. Ik maak de juiste keuze, de standaardkeuze, door de optie voor afleiding te verwijderen.
De datagestuurde review
Het laatste onderdeel van deze aanpak is afkomstig van Tim Ferriss. In plaats van met vage ambities vooruit te kijken, voer ik een ‘Past Year Review’ uit. Dit proces is analytisch en gebaseerd op feitelijke prestatiegegevens.
Ik maak twee kolommen met de namen ‘Positief’ en ‘Negatief’. Vervolgens bekijk ik mijn agenda van het voorgaande jaar, week na week. Ik noteer de mensen, activiteiten en verplichtingen die in elke categorie de sterkste resultaten hebben opgeleverd.
Als student en oprichter geeft deze audit de nodige duidelijkheid. Ik merk vaak dat bepaalde terugkerende vergaderingen energie kosten zonder waarde toe te voegen aan het bedrijf. Ik vind dat specifieke onderzoeksgebieden intellectueel interessant waren, maar niet relevant voor mijn proefschrift. Omgekeerd zie ik dat specifieke, consistente tijdsblokken met mijn gezin het hoogste rendement op emotionele investeringen opleverden.
Zodra de data verzameld zijn, pas ik het 80/20 principe toe. Ik identificeer welke 20% van de activiteiten in de positieve kolom de meest significante resultaten opleverden. Dan onderneem ik direct actie. Ik plan meer van die ervaringen onmiddellijk in de kalender voor het komende jaar. Tegelijkertijd maak ik een ‘Niet te doen’-lijst, afgeleid van de negatieve kolom. Dit werkt als een filter. Het stelt mij in staat verplichtingen op te heffen die mijn gezin, mijn diploma of mijn bedrijf niet dienen.
Het pad vooruit
Of u nu een carrièreportfolio in evenwicht houdt, een gezin grootbrengt of een diploma nastreeft, het principe blijft consistent. Duurzame verandering komt niet voort uit een uitbarsting van enthousiasme in januari. Het is het resultaat van kleine, consistente acties die zijn afgestemd op uw werkelijke capaciteiten en waarden.
We gaan er vaak van uit dat we rigide tegenover onszelf moeten zijn als we belangrijke doelen willen bereiken, zoals het opbouwen van een bedrijf of het behalen van een doctoraat. Wij geloven dat we strafresoluties nodig hebben. Wanneer u echter al onder druk opereert, leidt stijfheid tot breekpunten.
Dit jaar neem ik geen voornemen om een betere vader, een slimmere student of een succesvollere oprichter te worden. Ik bouw eenvoudigweg een systeem dat deze resultaten mogelijk maakt. Ik optimaliseer voor die ene microverbetering per dag. Ik vertrouw op het protocol.
Vooruitgang creëert de brandstof die we missen. Wij stellen de toekomst veilig door het huidige moment te optimaliseren. Voor degenen die zich te veel inzetten, biedt dit protocol een noodzakelijk besturingssysteem. Het verandert het doel van transformatie van de ene op de andere dag naar duurzame hoge prestaties.
