Thor van Chris Hemsworth is misschien wel het meest tragisch onbegrepen personage in Marvel’s Cinematic Universe. Op zijn minst is hij het meest inconsistent: hij lijdt het meest onder de episodische aanpak van Marvel, waarbij elke schrijver en regisseur een ander idee van zijn karakter geeft. Kenneth Branagh introduceerde Thor als een parvenu-prins die in Shakespeare-verzen sprak; degenen die volgden gebruikten hem als komische noot of als boksbal, en zadelden hem op met de ene tragedie na de andere in plaats van een echte karakterontwikkeling.
Voor elke poging om ware pathos te introduceren, zoals zijn worsteling met verdriet en mislukkingen Avengers: oneindige oorlog – het wordt snel ondermijnd door nog een bizar draaipunt op oppervlakteniveau. Hij verliest een van zijn ogen in een gevecht met zijn halfzus Hela (Cate Blanchett); hij krijgt dat oog twee films later terug. Hij gaat op een hele odyssee om een nieuw wapen te maken nadat zijn mythische hamer, Mjolnir, in stukken is geslagen, maar Mjolnir keert al snel ook terug. Hij raakt in een depressie nadat hij het gevecht met Thanos (Josh Brolin) heeft verloren en wordt ‘Fat Thor’, om vervolgens zijn superheldenbuild terug te winnen in zijn volgende solofilm. Marvel moet er nog steeds verantwoording voor afleggen zijn misdaden tegen Jane Fostermaar dat is een probleem voor een andere dag. Het punt is dat niets er ooit toe lijkt te doen voor de God van de Donder… maar zijn volgende verschijning zou eindelijk al die inconsistentie kunnen goedmaken.
Dat Thor: Liefde en donder klaar was om Thor’s zwanenzang in de MCU te worden, voelde als een genade, zelfs als dat zo was falen op de meeste niveaus. Het idee van een einde voor Thor was in zekere zin bevredigend, ook al zadelde het het personage op met nog een grote nieuwe verandering: vaderschap. Liefde en donder impliceert dat Thor eindelijk vrede heeft en zorgt voor Love (India Rose Hemsworth), de dochter van Gorr the God Butcher (Christian Bale). Maar nu er een nieuwe dreiging opduikt in Doctor Doom (Robert Downey Jr.) – die misschien veel lijkt op Thor’s overleden Avengers-teamgenoot Tony Stark – wordt de vrede bedreigd.
Gelukkig, Avengers: Doomsday zal zijn relatie met Love niet als een bijzaak beschouwen. In de nieuwste trailer voor de aankomende film (de tweede van vier gepland om een groot team te plagen), is dit de reden dat Thor weer bij elkaar past. In plaats van een opzwepende, ironische toon zoals die in de Liefde en donder trailers is de terugkeer van Thor hier ingetogen en serieus. Hij bidt tot zijn overleden vader, Odin, voor geluk in de komende strijd. Het enige waar hij om geeft is terugkeren naar de Liefde, en naar hun nieuwe, vredige leven samen – ‘een leven onaangetast door de storm.’
Dag des oordeels zal Thor niet opnieuw het mikpunt van de grap maken.
Marvel Studio’s
Als alles volgens plan verloopt voor Thor, Dag des oordeels zou zijn echte finale in de MCU kunnen zijn. Liefde en donder kon zich niet volledig inzetten voor het idee van zijn pensionering – het liet zien dat hij en Love samen hals over kop in gevaar doken – maar de gebroeders Russo keerden terug om beide te regisseren Dag des oordeels En Geheime oorlogenhebben dat tot Thors ultieme doel gemaakt. Hun Thor wil dat dit gevecht tegen Doom zijn laatste is, maar cruciaal is dat hij het ook wil overleven. Hij wil naar huis terugkeren, om Liefde ‘geen strijd, maar stilte’ te leren. Hij heeft zelfs zijn pseudo-Shakespeariaanse manier van spreken teruggewonnen, wat een teken zou kunnen zijn van een echte terugkeer naar Thors oorspronkelijke toon.
Voor het eerst sinds lange tijd lijkt de som van Thors keuzes er weer toe te doen. Dag des oordeels kan niet elke inconsistentie met zijn karakter oplossen, maar hij kan zich op zijn minst vasthouden aan het pad dat eerdere films voor hem uitstippelden, in plaats van er een grapje van te maken. Na vijftien jaar verspilde of mislukte ontwikkeling kon Thor eindelijk zijn volledige potentieel bereiken – en geen moment te vroeg.
