M. Night Shyamalan maakte zijn regiedebuut in 1992 met de semi-autobiografische ‘Playing with Anger’, een film die – ondanks de uiteindelijke bekendheid en het succes van de regisseur – onduidelijk blijft. Hij verdiende het door geld te lenen van zijn familie en vrienden, dus het was een heel persoonlijke aangelegenheid. Shyamalan vroeg zijn ouders om als associate producers te dienen voor zijn volgende film, ‘Wide Awake’, die uiteindelijk een mooie distributieovereenkomst kreeg van Miramax Films. In 1999 schreef en regisseerde Shyamalan “The Sixth Sense”, een film van $ 40 miljoen die aan de kassa een onverwachte $ 672 miljoen opleverde. De film werd ook geanimeerd voor zes Academy Awards, waaronder die voor Beste Film, Beste Regisseur en Beste Scenario.
En dat was slechts een deel van het succesverhaal van Shyamalan uit 1999. Hij was er ook in geslaagd een paar spraakmakende schrijfoptredens voor grote Hollywood-studio’s binnen te halen; hij poetste de tienerkomedie ‘She’s All That’ op en, relevanter voor dit artikel, schreef mee aan het scenario voor ‘Stuart Little’ van Rob Minkoff, een familiefilm geïnspireerd op de beroemde roman van EB White.
White’s roman “Stuart Little” uit 1945 ging over een kleine, centimeters hoge mensenjongen genaamd Stuart, die toevallig bijna precies op een muis leek. In het boek wordt Stuart geboren in een mensenfamilie en toont hij buitengewone intelligentie, aangezien hij op zevenjarige leeftijd zo slim is als een tiener. Omdat hij zo klein is, kan hij helpen met klusjes in en rond het huis, ook al komt hij in aanraking met de familiekat. In de film wordt Stuart (ingesproken door Michael J. Fox) geadopteerd door een menselijke familie (Geena Davis, Hugh Laurie, Jonathan Lipnicki).
De film was een hit en verdiende meer dan $ 300 miljoen met een budget van $ 133 miljoen, maar werd online door het publiek weggestemd. Op Rotten Tomatoes gaf het publiek het slechts een goedkeuringsscore van 41%.
Het publiek hield zowel van Stuart Little als haatte het
Opgemerkt moet worden dat “Stuart Little” lovende kritieken kreeg van critici. Het heeft een goedkeuringsscore van 67% op Rotten Tomatoes (gebaseerd op 95 recensies), waarbij critici verdeeld zijn tussen denken dat het onschadelijk is en denken dat het flauw is. Een film als “Stuart Little” is een Hollywood-product uit het middensegment, met gelikte productiewaarden, een paar grote sterren, een paar grappige grappen en net genoeg charme om de kinderen geïnteresseerd te houden. Er lijken geen van de kenmerkende plotwendingen of grillige humor van Shyamalan in de film te zitten.
Het publiek hield genoeg van “Stuart Little” om er een bescheiden hit van te maken, maar niet genoeg om het goede recensies te geven. De goedkeuring van het publiek van 41% (gebaseerd op meer dan 250.000 beoordelingen) lijkt over het geheel genomen het gevoel te hebben dat “Stuart Little” frustrerend weinig substantieel is. Publieksrecensies zijn natuurlijk lukraak en bevatten meestal maar een paar woorden, maar het algemene sentiment lijkt te zijn dat “Stuart Little” lief en schattig is, maar ook een beetje vervelend. Opgemerkt moet worden dat Stuart werd bereikt via de toen geavanceerde CGI, en het was zijn ontwerp om hem meer muisachtig te maken dan in het boek. Er was ook minder in de film over Stuarts vindingrijkheid, waardoor hij meer op een kleine liefdesmopper leek dan op een slimme afwijking.
Als zodanig lijkt het publiek het gevoel te hebben dat “Stuart Little” niet veel te bieden had. Het was voldoende succes om een vervolg te rechtvaardigen, “Stuart Little 2” (2002), eveneens geregisseerd door Minkoff, maar niet geschreven door Shyamalan. De regisseur van “Sixth Sense” had ook geen hand in het rechtstreeks op video geanimeerde vervolg “Stuart Little 3: Call of the Wild” (2006). Michael J. Fox speelde Stuart in alle drie, en Davis, Laurie en Lipnicki deden ook mee.
In 2002 en 2006 had Shyamalan het druk met “tekens” En “Dame in het water” respectievelijk.
