Ik heb zeven jaar gestudeerd hoog presterend studenten, interviewen honderden van hen en hun families.
Veel jonge mensen die ik ontmoette, beschreven het monitoren van cijfers, ranglijsten en cv’s alsof ze voortdurend de waarde ervan evalueerden. In sommige gezinnen speelden prestaties een buitensporige rol, waardoor sommige kinderen zich afvroegen of de liefde van hun ouders verband hield met hoe goed ze presteerden.
Prestatiecultuur belooft deuren te openen, wat suggereert dat betere cijfers en beter zijn universitaire graden een betere toekomst garanderen. Maar een groeiend aantal onderzoek laat zien dat deze meedogenloze jacht perfectionisme kan voortbrengen, een eigenschap die verband houdt met hogere angst- en depressiecijfers.
Dus wat kan een ouder doen om zich te beschermen tegen deze bekrompen visie? succes en eigenwaarde?
Wij kunnen jonge mensen helpen hun zelfgerichte aandacht naar buiten te richten. Wanneer kinderen veranderen van “Hoe gaat het met mij?” naar “Waar kan ik nuttig zijn?” ze ontwikkelen een sterkere identiteit, geworteld in bijdrage in plaats van prestatie. Kleine, alledaagse manieren om nodig te zijn – een buurman helpen, thuis op ons rekenen, opkomen voor een team – kunnen een buffer vormen tegen dat schadelijke innerlijke scoren en een steviger gevoel van eigenwaarde opbouwen.
Als kinderen hun inspanningen verankeren in iets dat verder gaat dan zijzelf, alledaagse stressoren worden beter beheersbaar. Ze geloven niet langer dat ze slechts een cijfer of een score zijn, en beginnen zich een persoon te voelen die ertoe doet in de wereld. Hier ziet u hoe:
1. Help kinderen echte behoeften om hen heen op te merken
Onlangs vertelde een vrouw me dat ze met haar twee jonge kinderen op weg was naar het park toen ze hun oudere buurvrouw haar gazon zag harken. De buurvrouw wuifde het aanbod van de vrouw om te helpen af, maar toch laadde ze haar kinderen uit de auto, en ze pakten harken en stapelden bladeren in zakken.
De kinderen praatten er de hele middag over: hoe blij hun buurman was, hoeveel plezier ze hadden en hoe fijn het voelde om nuttig te zijn. Ze ervoeren wat psychologen een ‘helper’s high’ noemen en een groeiend gevoel van keuzevrijheid.
Om kinderen te helpen verder te kijken dan zichzelf, kun je opdrachten geven als ‘Wat denk je dat ze vandaag nodig heeft?’ of “Wie kan er nu een hand gebruiken?” Regelmatige handelingen, zoals bij een buurman langsgaan, een maaltijd bezorgen en vrijwilligerswerk doen, versterken het gevoel van kinderen dat ze bij hun gemeenschap horen.
2. Bouw een bijdrage in de dagelijkse routines
Een moeder die ik interviewde, plakte een vel papier op de voordeur met een korte lijst met gezinstaken. Als haar kinderen thuiskwamen van school, vroeg ze hen de kaartjes te tekenen die ze die dag mee mochten nemen.
In de loop van de tijd zorgden deze kleine toezeggingen ervoor dat haar kinderen zichzelf niet alleen zagen als kinderen die soms hielpen, maar ook als bijdragers aan hun gezin.
Die verschuiving naar een helperidentiteit is van belang. Uit een onderzoek onder 149 kinderen in de leeftijd van 3 tot 6 jaar bleek onderzoekers ontdekte dat het bedanken van kinderen omdat ze ‘een helper zijn’ in plaats van ‘helpen’ hun bereidheid om mee te helpen aanzienlijk vergroot. Ze werden gemotiveerd door het idee iemand te worden die helpt.
Over studies, mensen die zich nuttig en verbonden voelen, vertonen minder stress en grotere veerkracht, wat erop wijst dat een bijdrage beschermend werkt.
3. Maak het onzichtbare zorgwerk zichtbaar
Kinderen leren vrijgevigheid door naar ons te kijken. Maar modellenwerk alleen is niet genoeg. We moeten ons denken zichtbaar maken.
Wanneer je bij een buurman gaat kijken, soep naar een zieke vriend brengt, of iemand helpt die er overweldigd uitziet, vertel dan het ‘waarom’ achter je daden.
Je zou kunnen zeggen: ‘Ik heb haar soep meegenomen, zodat ze weet dat ze niet alleen is.’ Of je zou kunnen uitleggen: ‘Hij zag eruit alsof hij hulp nodig had met die tassen’, of: ‘Ik heb haar een sms gestuurd omdat ik het gevoel had dat het vandaag misschien moeilijk zou worden.’ Deze kleine verklaringen geven kinderen een mentaal model van waarom we helpen en een intern script dat ze zelf kunnen gebruiken.
In een cultuur die jonge mensen maar al te vaak reduceert tot wat ze bereiken, is het helpen van hen om naar buiten te kijken een van de krachtigste tegengiffen die we hebben tegen overmatige druk.
Wanneer jongeren manieren ontdekken om bij te dragen die niet gebonden zijn aan externe maatstaven, krijgen ze een beter gefundeerd beeld van wie ze zijn en van de grotere rol die ze kunnen spelen in de wereld.
Jennifer Breheny Wallace is een bekroonde journalist en auteur van de bestseller van de New York Times “Nooit genoeg: wanneer prestatiecultuur giftig wordt – en wat we eraan kunnen doen.” Ze woont in New York City met haar man en drie tieners. Je kunt haar volgen op Instagram @jenniferbrehenywallace.
Wilt u uw kinderen het ultieme voordeel geven? Meld u aan voor de nieuwe online cursus van CNBC, Hoe financieel slimme kinderen groot te brengen. Leer hoe u vandaag gezonde financiële gewoonten kunt opbouwen, zodat uw kinderen in de toekomst meer succes kunnen boeken.
