Elk fase van het ouderschap biedt iets geweldigs. Tenminste, dat zei mijn tante altijd tegen mij.
Zoals de moeder tot viermomenteel variërend in leeftijd van 12 tot 20 jaar, heb ik elke fase minstens één keer doorlopen. Twee van mijn kinderen zitten nu op de universiteit, één gaat naar de middelbare school en mijn jongste gaat naar het tweede jaar van de middelbare school.
Ik denk aan de woorden van mijn tante en vraag me af of ze deze fase dacht, deze middelbare schooljarenbood iets geweldigs aan. Voor mij waren en blijven deze jaren de meest uitdagende van mijn leven als ouder.
Het opvoeden van drie kinderen via de middelbare school heeft mij veel lessen geleerd. Hoewel elke ervaring uniek was, bleven een paar dingen voor al mijn kinderen hetzelfde. Deze drie lessen zijn van onschatbare waarde gebleken.
Machtsstrijd is nutteloos
Soms is het beter om weg te lopen. Machtsstrijd zijn nutteloos. Ik vermijd ze ten koste van alles.
Bij mijn oudste dochter bleef ik altijd ruzie maken, vastbesloten om mijn punt duidelijk te maken. ‘Het brengt je nergens’, herinnerde mijn mentor, een collega-leraar in het speciaal onderwijs, mij eraan. ‘Jij,’ zei ze, ‘moet je losmaken.’ Ze had zo gelijk. Ruzie met mijn dochter leidde vaak tot een grotere escalatie waardoor we ons uiteindelijk allebei vreselijk voelden.
Om een of andere reden, in mijn werken als leraarIk kon de machtsstrijd met studenten identificeren en er afstand van nemen. Het kostte me echter drie cycli op de middelbare school om deze vaardigheid thuis toe te passen. Eindelijk heb ik dat gedaan. Ik heb geleerd dat weglopen soms betekent dat ik mijn mond moet sluiten en simpelweg iets moet zeggen als: ‘Ik denk dat we wat ruimte nodig hebben. Laten we hier later over praten.’
Ik heb me ook gerealiseerd dat de fluctuerende hormonen die in deze tijd van het leven ingebakken zijn, ook veel verschillende, verwarrende en frustrerende gevoelens kunnen veroorzaken. Als ouder heb ik geprobeerd mij aan te passen aan de stemmingen van mijn kinderen. Ik geef ze een beetje genade door simpelweg een stap opzij te doen. Dan kom ik later terug, als ze klaar zijn voor een rationeel gesprek. Dit helpt mij om door moeilijke momenten heen te navigeren. Het helpt ons ook om samen, zonder argumenten, oplossingen voor problemen te vinden.
Ik heb niet overal de woorden voor
Je zult niet altijd weten wat je moet zeggen, en dat is oké. Wat ik ook zeg, soms is het gewoon verkeerd. Wat ooit werkt, werkt misschien nooit meer. Ik ben er behoorlijk bedreven in geworden om flexibel te zijn in mijn denken. Hier heb ik geleerd mezelf genade te schenken. Het heeft mijn kinderen ook laten zien dat ik, ook al ben ik de ouder en volwassene, dat niet altijd doe hebben de antwoorden. Dit is een waardevolle les voor mijn kinderen. Ik heb ook geleerd dat ik me kan verontschuldigen op de momenten dat ik iets dwaas zeg. Hierdoor kan ik modelleren hoe dat eruit ziet voor mijn kinderen en laat ik ze zien dat we allemaal fouten maken en dat het oké is om die te erkennen.
Soms gaat het er niet om dat je weet wat je moet zeggen. Soms stop ik gewoon met praten en luister ik gewoon. Ik probeer vaak manieren te vinden om me met mijn kinderen te identificeren, zodat ze weten dat ik soortgelijke ervaringen heb meegemaakt. Soms werkt het, en soms niet. In zeldzame gevallen leidt dit tot opmerkingen als: “Mam, je begrijpt het niet. Je ging jaren geleden naar school” of “Je hebt nooit sociale media gehad.”
Tijdens deze momenten doe ik een stap achteruit en geef ik ruimte. Ik herinner mezelf er ook aan dat deze fase van het ouderschap met vallen en opstaan gepaard gaat. Zelfs nadat ik het drie keer heb gedaan, ben ik nog steeds bezig met het verbeteren van mijn opvoedingsvaardigheden op de middelbare school.
Ik heb vrienden die ik vertrouw en waarmee ik kan praten
Deze fase van het ouderschap kan eenzaam en verwarrend zijn. Toen mijn kinderen jonger waren, maakte het ze niet uit of ik met anderen over ons leven praatte. Dat verandert allemaal op de middelbare school (en soms eerder, afhankelijk van het kind). Naarmate mijn kinderen ouder worden, willen ze niet altijd dat ik dingen over hen met anderen deel. Ik bewandel een dunne lijn als ik probeer andere ouders te vinden om mee te delen, terwijl ik er ook voor zorg dat ik niet te veel deel.
Hoewel ik niet alles met iedereen deel, heb ik wel een kleine groep vertrouwde vrienden. Het vertrouwen op deze andere ouders om mee te praten en dingen op te lossen heeft mij aanzienlijk geholpen. Het vinden van mijn dorp is zo belangrijk geweest. Ik heb vrienden gemaakt met degenen die het hebben meegemaakt, maar ook met degenen die het nog steeds meemaken. We vertrouwen op elkaar voor hulp, of dat nu is door gewoon te luisteren of door kinderen op te halen en te carpoolen naar activiteiten. Wij begrijpen dat problemen van kleine kinderen worden ingeruild voor problemen van grote kinderen. De middelbare school introduceert een geheel nieuw vocabulaire en een veelheid aan nieuwe gevoelens en obstakels. Deze andere ouders zijn een reddingslijn voor mij geweest, en ik voor hen.
Wat ik ook heb geleerd, is dat ouderschap moeilijk is. Het opvoeden van middelbare scholieren is, althans in mijn ervaring, het moeilijkst. Misschien zal de vierde keer de charme zijn, en deze keer zal het gemakkelijker zijn. Hoe dan ook, ik ben van plan om wat ik de komende twee jaar heb geleerd te blijven gebruiken om de middelbare schooljaren van mijn jongste te overleven.
