Ik herinner me vooral de blikken.
In de supermarkt probeerden mensen mijn familie te begrijpen – hoe deze zwarte, Spaanse en blanke kinderen allemaal tot dezelfde vrouw behoorden.
De onverzadigbaar nieuwsgierige vreemden hielden mijn moeder tegen om commentaar te geven op haar ‘prachtige familie’, in de hoop dat ze ons uitleg zou geven. Dat heeft ze nooit gedaan.
Ik vind het geweldig dat ze nooit het gevoel had dat ze iemand een verklaring voor haar kinderen verschuldigd was.
Het begon met slechts drie van ons – mijn biologische broer, zus en ik – de gemiddelde Amerikaan, blauwe boordenfamilie. Maar toen mijn ouders besloten kinderen te adopteren, werd onze wereld groter.
Vanaf dat moment fluctueerde het aantal broers en zussen. Meestal hadden we tussen de vier en zes kinderen in huis. In de loop der jaren hebben mijn ouders er vijf geadopteerd mijn pleegbroers en zussenwat ons totaal op acht brengt.
Opgroeien als oudste in een door en door opgebouwd gezin pleegzorg en adoptie heeft mij gevormd op manieren die ik niet begreep, maar ik voel ze nu overal.
Door er niet bij te horen, heb ik empathie geleerd
We pasten niet in het straatje van een ‘leuk klein Amerikaans gezin’. Mijn jongere broers en zussen Misschien was ik te jong om de blikken van mensen op te merken, maar dat was ik niet. Ik zag de afkeurende blikken toen mijn 2-jarige pleegzusje een doos eieren op de vloer van de supermarkt gooide of in het graangangpad smolt.
Het was vernederend om je anders te voelen. Om het gevoel te krijgen dat je ‘die familie’ was. Degene die opviel om de verkeerde redenen.
Achteraf gezien wel heeft mij empathie geleerd op jonge leeftijd. Tot op de dag van vandaag probeer ik me ervan bewust te zijn wanneer anderen het gevoel hebben dat ze niet aan de een of andere onmogelijke norm voldoen. Ik wil dat mensen het gevoel krijgen dat ze bij mij hun onvolmaakte zelf kunnen zijn.
Ik heb geleerd dat het feit dat iets pijn doet, niet betekent dat het niet de moeite waard is
Mensen zeiden vaak tegen mijn moeder: “O, ik zou nooit een pleegkind kunnen opvoeden. Ik zou er te gehecht aan raken. Mijn hart zou breken als ze naar huis gingen.”
Mijn moeder haatte deze opmerkingen. Haar hart brak elke keer als we een telefoontje kregen dat een van onze broers en zussen wegging. Ze hield net zoveel van die kinderen als van haar eigen kinderen – en daarna waren ze weg, en keerden ze vaak terug naar situaties die niet stabiel aanvoelden. Ze was niet bij machte het tegen te houden en treurde hevig.
Mensen niet willen koesteren omdat het pijnlijk zal zijn als de kinderen weggaan, maar mijn moeder heeft me geleerd dat je je hart pijn moet doen als dat betekent dat je de pijn kunt verzachten.
In een groot gezin leerden we ons sterk te maken
Ik herinner het me vaag klusjes doen voordat mijn pleegbroers en zussen arriveerden – maar ik levendig onthoud klusjes daarna. Plotseling was mijn moeder overweldigd, en helpen werd niet meer onderhandelbaar. Toen ik elf was, had ik de leiding over de bedtijdroutine van mijn één- en tweejarige zusjes. Toen ik twaalf was, was ik de vaatwasser van het gezin en op mijn zeventiende de wasvrouw. En natuurlijk heb ik opgepast.
Elke dag was een les in teamwerk en helpen. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn broers en zussen. Velen van ons die in dat huis zijn opgegroeid, zijn het ondernemerschap gaan nastreven. Ik denk niet dat dat toeval is.
Als er iets goeds is, kun je het beter pakken voordat het weg is
De schaarstementaliteit is reëel als je ermee opgroeit zoveel broers en zussen. Handel snel, anders blijft er niets meer over. Zelfs nu ik volwassen ben, moet ik mezelf eraan herinneren dat ik mijn bord niet te vol moet doen en dat ik me geen zorgen moet maken dat er iets opraakt. Het kostte me veel tijd om van dingen te leren genieten en me geen zorgen meer te maken over het gevoel van ‘niet genoeg’.
Toch maakte die mentaliteit mij rommelig, wat door de jaren heen van pas is gekomen. Toen ik jong was en pas getrouwd was, hadden we extra geld nodig. Ik begon met kopen en meubels verkopen op Craigslist en het verhuren van ons huis op Airbnb. Mijn boekenclub heeft mij ooit uitgeroepen tot ‘de meest waarschijnlijke overlevende van de oorlog’ Hongerspelen.”
De eisen die het ouderschap met zich meebrengt, verrasten mij niet
Mijn vrienden praatten dromerig over hun toekomstige families. Dat deed ik niet. Ik wist hoe snotneusbuien eruit zagen. Lange tijd wist ik niet eens zeker of ik kinderen wilde.
Uiteindelijk veranderde ik van gedachten en werd moeder. Soms, ouders van helikopters Vraag me hoe ik zo relaxed ben met mijn kinderen. Omdat ik uit een groot gezin kom, maak ik me geen zorgen over een beetje chaos. Ballen en driewielers in huis? Zeker. Lekker stampen in de modder en plassen? Ga je gang. Rondrennen in een luier? Jij doet jou.
In een groot gezin is er altijd ruimte voor nog iemand aan tafel
Ik hou van onze luide, luidruchtige familiebijeenkomsten – mijn zeven broers en zussen, hun echtgenoten, nichten, neven, tantes, ooms, grootouders en neven en nichten. Het is een prachtige chaos.
Als ik vraag om een eenzame buurman of een ander gezin mee te nemen, zegt mijn moeder altijd hetzelfde: “Natuurlijk! Ik zorg ervoor dat we genoeg stoelen hebben.”
Dat is het leukste aan het deel uitmaken van een grote familie. Als je er zoveel hebt, wat zijn er dan nog een paar?
