Ah, “vechtclub.” De roman van Chuck Palahniuk uit 1996 en de film van David Fincher uit 1999, waarin ongeveer een derde van het publiek en de lezers het punt totaal lijkt te missen. (Het is een waarschuwing, geen oproep tot wapens.) Ondanks dat mensen dat helemaal niet begrijpen Tyler Durden (Brad Pitt) wel niet op welke manier dan ook de heldhet boek en de film kenden ongelooflijk veel succes en hadden rond de eeuwwisseling een behoorlijk grote impact op de popcultuur. Het is dus niet echt een verrassing dat er twee canonieke sequels zijn op “Fight Club”, geschreven door Palahniuk zelf, hoewel het formaat een beetje ongebruikelijk is: “Fight Club 2” en “Fight Club 3” zijn beide stripboeken!
“Fight Club 2” speelt zich 10 jaar na de gebeurtenissen van “Fight Club” af, met een serie van 10 nummers die begon in mei 2015, samen met covers van David Mack en interieurkunst van Cameron Stewart. Dan is er ‘Fight Club 3′, dat van hetzelfde team komt en een paar jaar later plaatsvindt, wanneer Marla (Helena Bonham-Carter) op het punt staat te bevallen van Tylers zoon (ondanks dat ze getrouwd is met Edward Norton’s Narrator, die inmiddels verschillende keren van naam is veranderd). Geen van beide sequels op ‘Fight Club’ is verfilmd, en eerlijk gezegd is het onwaarschijnlijk dat dit ooit zal gebeuren. Palahniuk ontspoort al vrij vroeg, en het is moeilijk voor te stellen dat iemand een manier vindt om deze verhaallijnen in een twee uur durende film te laten vliegen. Zou een streamingserie “Fight Club 2” kunnen werken? Misschien, maar het zou heel wat creatief scenarioschrijven vergen.
Fight Club 2 en Fight Club 3 zijn enkele serieus vreemde stripboeken
Kijk, Ik ben een die-hard “Fight Club”-nerd die op de middelbare school op de badkamermuur schreef: ‘Je bent niet je cijfers’, maar de vervolgfilms van het stripboek ‘Fight Club’ zijn behoorlijk vreemd. De covers van David Mack zijn prachtig, en de interieurkunst van Cameron Stewart is erg leuk, met afbeeldingen van de Verteller, Marla en Tyler zoals ze worden beschreven in de roman van Palahniuk, maar het verhaal is meer dan surrealistisch en mist de kracht van de originele ‘Fight Club’. “Fight Club 2” volgt de Verteller en Marla terwijl ze proberen hun relatie voort te zetten en een “normaal” leven te leiden, maar Tyler schuilt helaas in het onderbewustzijn van de Verteller, wachtend om grote schade aan te richten. ‘Fight Club 3’ gaat eigenlijk over het feit dat Tylers kind een soort antichrist is, en het lijkt een beetje op ‘Fight Club’-fanfictie over psychedelica. Als dat jouw ding is, heb je meer kracht, maar het is een behoorlijk grote sprong, zelfs vanaf de boekversie van “Fight Club” met zijn potentiële bovennatuurlijke elementen.
Eerlijk gezegd zijn de vervolgfilms van “Fight Club” gewoon meer bewijs dat Fincher de stof beter begreep dan Palahniuk ooit zou kunnen, zelfs als Palahniuk degene was die ermee op de proppen kwam. Dat gebeurt af en toe, en ‘Fight Club’ is een van die verfilmingen die beter is dan het boek waarop het is gebaseerd. Het werk van Palahniuk is moeilijk aan te passen (hoewel Clark Gregg deed het geweldig met “Choke”), maar “Fight Club 2” en “3” zouden waarschijnlijk bijna onmogelijk zijn.
