Dit zoals verteld-aan-essay is gebaseerd op een gesprek met Tiffany Haynesgastheer van de Tussen builds podcast en substack. Het is bewerkt voor lengte en duidelijkheid.
Toen ik 19 was, stond ik er helemaal alleen voor. Terwijl ik studeerde, werkte ik ’s nachts fulltime in het callcenter van een fintech-bedrijfJack Henry & Associaties. Het was een pittige, praktijkgerichte rol, maar een spannende tijd om bij het bedrijf te werken, dat snel groeide.
Ik had geen typische universiteitservaring. Ik werkte veel zodat ik mijn auto en huis kon betalen. Op het werk stak ik mijn hand op als ik maar kon. Ik was nooit de slimste persoon, maar ik werkte heel hard en was altijd bereid om problemen op te lossen. Ook al had ik iets nog nooit gedaan, ik zou er wel achter komen. Ik kon het me niet veroorloven om te falen, zowel persoonlijk als professioneel.
Dat heeft mij goed gedaan. Ik kreeg een reputatie als iemand die taken met een hoge mate van uitmuntendheid kon uitvoeren en tegelijkertijd met empathie kon opereren. Tegen de tijd dat ik Jack Henry in 2022 verliet, na twintig jaar, was ik vice-president geworden.
Mijn man zorgde voor de kinderopvang terwijl ik in New York werkte
Op dat moment was ik echtgenote, moeder van vijf kinderen, en pleegmoeder van zeven kinderen. Ik woon in Missouri, maar mijn reputatie was zo sterk dat het team van Fingercheck, een in New York gevestigd HR-platform, mij benaderde over het bedrijf opschalen met als doel acquisitie.
Ik begon veel te reizen en bracht twee weken achtereen in Brooklyn door, met een week thuis ertussen. Mijn echtgenoot verzorgde de kinderopvangde kinderen inladen en naar de school brengen waar ze naartoe gingen, waar hij de hoofdinspecteur was.
Drie jaar lang heb ik meegeholpen aan het opschalen van Fingercheck. In oktober 2024 werd het overgenomen voor $ 150 miljoen.
Tiffany Haynes wil dat haar kinderen de waarde van hard werken leren kennen. Fotocredit: Teresa’s FOTOWERKEN
Na de overname hebben mijn man en ik een school opgericht
Ik bleef tot juli bij Fingercheck om te helpen met de overgang. Daarna was het plan om de tijd te nemen om mezelf te heroriënteren en uit te rusten.
Toch had het leven andere plannen. De school die mijn man leidde was aangesloten bij een plaatselijke kerk. Het groeide zo erg dat de kerk het niet langer aankon, en deze zomer moesten we een keuze maken: 100 kinderen een nieuwe schoolgemeenschapof open onze eigen.
Het waren vier hectische maanden, maar het is ons gelukt. Ik noem mezelf de stille medeoprichter van de school en ben niet betrokken bij de dagelijkse gang van zaken. Nu doe ik wat advieswerk en heb ik een podcast genaamd Between Builds. Ik neem ook wat tijd voor mezelf om heel te zijn, in plaats van gehaast te zijn.
Tiffany Haynes en haar man hebben elke dag contact met elkaar tijdens een kopje koffie. Fotocredit: Teresa’s FOTOWERKEN
We hebben bijna dagelijks contact met elkaar onder het genot van een kopje koffie
Mijn man ontvangt geen salaris; zijn werk is onze manier om iets terug te geven. Toen hij dertien jaar geleden zijn betaalde baan verliet om naar het onderwijs te gaan, besloot ik werd kostwinner. We hebben veel geoefend met het respecteren van elkaars domeinen.
Het werk dat ik met Fingercheck in New York deed, was erg snel, stedelijk en gericht op groei. Het werk dat hij hier in Missouri doet, is landelijk, rustig en gericht op de gemeenschap. Het zijn twee verschillende uiteinden van het spectrum.
We waarderen elkaars verschillende vaardigheden. Ik steun de school, omdat hij van de school houdt en ik van hem. Hij zorgde voor het gezin als dat nodig was reizen voor werkook al begreep hij de fintech-wereld niet volledig. We praten bijna elke ochtend bij de koffie, voordat de kinderen wakker zijn, en praten over hoe we elkaar kunnen ondersteunen. Dat wilden we ook doen toen ik fulltime werkte, maar het is makkelijker in de maanden sinds ik Fingercheck verliet.
Ik wil dat mijn kinderen de vreugde begrijpen die voortkomt uit hard werken
Ik ben arm opgegroeid en ik begrijp hoe bevoorrecht mijn familie vandaag de dag is. We hebben meer dan genoeg, dus we willen niet alleen geld geven, maar ook tijd. Ik probeer de pleitbezorger te zijn die ik tijdens mijn jeugd nooit heb gehad, zowel voor mijn eigen kinderen als voor de kinderen die wij opvangen. Ik heb veel werk verzet om mijn eigen trauma uit een moeilijke jeugd te verwerken, en ik wil dat mijn kinderen een basis hebben van emotionele intelligentie en gezondheid.
Ik wil ook dat ze begrijpen dat het hard werken en consistentie vergt om uitstekend te zijn. Ze zien YouTube-beïnvloeders praten over het verdienen van miljoenen, en ik ben bang dat dit een kortzichtig beeld schept van waarde-ethiek en persoonlijke betekenis.
Ik hoop dat mijn kinderen begrijpen hoeveel plezier je krijgt als je moeilijke dingen doet. Ik wil een ruimte waar ze met frustraties kunnen zitten en veerkracht kunnen opbouwen; Ik weet dat dit hen goed van pas zal komen in het leven.
